Розу ниёз

Эй Худованди  Меҳрубон, Худои хубам!

Ҳар рўзамро ба Ту месупорам, лутфан ноумедии дирўзамро дур кун.

Ба ман кўмак кун то он чиро ки сабаби дарду ранҷам шудааст ва он чи маҳсурам мекунад, раҳоӣ ёбам. Ба ман кўмак кун то дубора шурўъ кунам.

Лутфан ба зиндагиям баракат бибахш ва зеҳнамро рўшан кун.

Худоҷонам! Ба ҳар кас ва ҳар мавқеияте, ки бо он рўбарў мешавам баракат бибахш.

Аз ман инсоне бисоз, ки худат мехоҳӣ, кореро анҷом диҳам, ки Ту мехоҳӣ.

Лутфан ба даруни қалбам нуфуз кун ва ҳамаи хашму дарду ранҷамро дур кун.

Руҳамро ҷоне тоза бибахш ва зеҳнамро озод кун.

Умедваорам маро дар ҳеҷ ҳоле танҳо нагузорӣ ва ба ман кўмак кунӣ, ки муроқиби афкору рафторам бошам ва ин лутфи бекаронатро шомили ҳамаи бандагон қарор диҳӣ.

Худоҷонам! Иштибоҳамро ислоҳ кун, ғаму андўҳамро дур кун.

Парвардигоро! Роҳро нишонам бидеҳ то битавонам роҳи зиндагиямро бигушоям.

Ба ман бинише деҳ то тафсироте дар зиндагиям эҷод кунам, лутфан ба назди ман биё ва вазъи зиндагиямро беҳбуд бибахш.

Туро сипос, ки ҳамаи андомҳоям дар ниҳояти саломат тандуруст ва нерўманд ҳастанд, раҳмати ту саршор аст, ба хотири ҳамаи алтофи ту сипосгузорам.

Худоё! Дар шабҳои тира ситораҳои сабру таҳаммулро аз ман дареғ макун ва марзҳои рўшани субҳро ба поҳои хастаам нишон бидеҳ.

Эй Худо поку беанбозу ёр,

Даст гиру чурми моро даргузор.

Гар хато гуфтем, ислохаш ту кун,

Муслихй ту, эй ту султони сухун!

Аз он рӯзе, ки инсон ба дунё меояд, зери бори қисмат умр ба сар мебарад. Дар зиндагӣ бадӣ бо некӣ омезиш меёбад, ҳамеша қалбҳои неки инсонӣ паи нестии бадӣ мекӯшанд.

Худованд онеро дӯст медорад, ки хоксор аст, онеро, ки дар озори касе кӯшиш намекунад, онеро, ки дар роҳи худ рост аст…

Дунё гузарон аст, танҳо баъди инсон некӣ боқӣ хоҳад монд ва ин некӣ ба қалби мардум ҷой хоҳад гирифт.

«Эй Худованди  хубу меҳрубон, эй Худои бахшандаву дастгир, эй паноҳи бепаноҳон, эй офаринандаи кавну макон, эй рўзидиҳандаи ҷондору беҷон, эй  донандаи ошкору ниҳон ва эй он, ки ҳамаи ҳастӣ мадюни лутфу меҳрубонии туст. Дари лутфу меҳрубониятро бар рўйи мо бикшой ва моро аз раҳматат бенасиб нагардон»!

Омин ё раббал оламин!

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Бо номи Худо ва Дуруд бар Паёмбари Сулҳу Сафо, Ҳазрати Мустафо Салаллох алайхи ва Салам.Ассалому алайкум дустони арчуманду оликадр!

Сипос Худовандеро сазовор аст, ки касе аз раҳмати ӯ маъюс нагардад ва аз неъматҳои фаровони ӯ берун натавон рафт. Худованде, ки аз омурзиши ӯ ҳеҷ гунаҳкоре ноумед нагардад ва аз парастиши ӯ набояд сарпечӣ кард. Худое, ки раҳматаш қатъ намегардад ва неъматҳои ӯ поён надорад.

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Худоё, қарор деҳ бароям дар ин рӯзҳои арафи иди саиди Фитр , роҳнамое ба сӯи хушнудиҳоят ва ризоят ва қарор мадеҳ шайтонро дар он (рӯз) бар ман роҳе ва қарор бидеҳ

биҳиштро бароям манзил ва осоишгоҳ, эй бароварандаи ҳоҷатҳои ҷӯяндагон.

Дар дуои имрӯз аз Худои хеш мехоҳем роҳнамое барои касби ризояти ӯ дар пеши роҳамон қарор диҳад. Худованде, ки чӣ гуна будан ва талош барои илоҳӣ шуданро аз инсон хост, роҳи висол ва роҳнаморо ҳам худ мушаххас кардааст.

Роҳнамоёни илоҳӣ ошкору ниҳонанд, Худованд ақлро дар ниҳоди башар қарор дода то неку бадро бишносад. Анбиёро фаротар аз андешаи башарӣ ба ҷамъи инсонҳо фиристода то роҳи осмонҳоро бинамоёнанд. Авлиёи илоҳӣ низ дар ин роҳ ба мадади одамӣ меоянд то дар ҷое агар пои хирад дар гили васвос ва таҳайюр монд, дасти ақлро бигиранд ва ӯро ба роҳи дуруст ва сироти мустақими ҳидоят бозоранд.

Қуръон низ роҳнамое дигар аст аз сӯи Худованд ва маншуре барои ҳидояти башар, аммо наметавон беҳамраҳии Хизр ин марҳаларо тай кард кард ва бояд аз хатароти гумроҳӣ тарсид!

Аҳли байти Расули Акрам (с) низ машъали ҳидоят ва нишонаҳои тақво дониста шудаанд...

Акнун, ки дар ин рӯзҳо аз Худованд роҳнамо металабем, хуб аст оштии дуборае бо ин хуҷаҷи зоҳирӣ ва ботинии Худованд дошта бошем ва ба ресмони лутфашон чанг андозем то бо мадади ин киштиҳои наҷот аз ғарқоби гуноҳ ва ҳастии моддӣ худро бираҳонем.

Хулули мохи мубораку магфират, мохи баракату саодат, мохи хайру саховат, мохи ибодат, мохи шарифу рахмат ва мохи начот ёфтан аз оташи чаханам, мохи “Рамазон”-ро барои кулли муъминону мусалмонон муборак мегуям. Аз Парвардигор бо тавассул бо хама исмхои зебо ва сифоти баландаш дуогуи онам, ки барои мо бандагонаш тавфике иноят фармояд барои бандаги кардан ва амал кардане, ки он амалхо макбули даргохи У бошад ва рузахое, ки дар ин мох мегирем ва киёми лайле, ки дар шабхои ин мох анчом медихем аз мо кабул фармояд. Парвардигоро, дар ин мохи мубораку рахмат ва озоди барои рафъи хама гаму андух ва мушкиливу гирифторихо даст ба дуо мебардорам ва мегуям:

Эй гамгусор ва эй андухзудо, эй бахшандаи дар ин чахону он чахон ва эй мехрубон дар харду олам, бар Мухаммаду Оли Мухаммад дуруд фирист, андухамро бубар ва гамамро аз миён бардор.

Эй Парвардигори якто, ки хамагон ниёзи худро ба назди Ту оваранд, эй он ки на зодаи ва на зода шудаи ва хеч кас хамтои Ту нест, маро аз бадихо нигах дор ва аз гунох покиза бидор ва гирифториамро бартараф гардон.

Худоё, ман инак, монанди касе хастам, ки сахт ниёзманд гардида, нерую тавонаш ру ба заъф гузошта ва гунохонаш фаровон шудааст, монанди касе, ки чуз Ту барои дармони ниёзи худ фарёдрасе намебинад ва на барои заъфи худ нерудихандае ва на барои гунохонаш бахшандае. Эй сохиби бузурги ва бузургвори, аз Ту мехохам, ки маро ба коре тавфик диҳи, ки хар кас онро анчом дихад, Ту дусташ медори ва якине бубахши, ки хар кас дар чараёни нофиз будани фармонат ба хакикати он якин бирасад, аз он бахраманд шавад.

Худоё, бар Мухаммаду оли Мухаммад дуруд фирист ва маро бар сидқи рости бимирон ва риштаи ниёзамро аз дунё чудо соз ва маро танхо ба чизе, ки назди Туст, рогиб гардон, то азсари шавки мулокот, Туро хохам ва чунон кун, ки ба рости бар Ту таваккул намоям.

Ман хохони бехтарин такдире хастам, ки бароям мукаддар кардаи ва аз сарнавишти баде, ки пеш аз ин мукаддар фармудаи, ба Ту панох мебарам. Ман аз Ту тарси ибодаткунандагон ва итоати хошеъон ва якини таваккулкунандагон ва таваккули муъминонро мехохам.

Худоё, рагбати ман ба дархост кардан аз худро ба хангоми хохиш, монанди рагбати авлиёи худ гардон ва он гуна аз Ту бимнок бошам, ки дустони Ту аз Ту бимноканд ва маро дар рохи хушнудии худ чунон ба кор гир, ки чизе аз ахкоми дини Туро ба сабаби тарс аз бандагонат фуру нагузорам.

Худоё, ниёзи ман ин аст, пас шавки маро барои расидани ба он фаровон кун ва узру бахонаамро дар ин хостахо ошкор намо ва хуччати маро дар он ба ман бифахмон ва чисмамро дар талабаш саломат нигах дор.

Худоё, хар кас ба гайри Ту умеду итминоне дошта бошад, эътимоду умеди ман дар хамаи корхо танхо ба Туст, пас, барои ман чизеро мукаддар кун, ки охираш аз хама некутар аст ва маро аз фитнахои гумрохкунанда начот дех, эй мехрубонтарини мехрубонон.

Худои Мутаол, дуруд фирист бар сарвари мо Мухаммад (с) - Паёмбари баргузидаат ва хонадони покизаи У.