ОИЛА

Оила- ин тӯҳфа аз ҷониби Худост, ки ба одамизод баъд аз офариниши олам ба одам дода шуд. Ин аввалин чизе, ки Худо ба одам тӯҳфа кард. Оила барои одам сарчашмаи лаънат ё баракат шуда метавонад. Оила ҳаёти туро ба дӯзах ё ҷанат табдил дода метавонад . Ин аз он вобаста аст ки ту чи гуна ба он муносибат мекунӣ. Имрӯз бисёр одамонеро вохурдан мумкин аст, ки оилаи онҳо ҷудо шуда аст. Одамон ҷудо шуда хушбахтиро дар ҳаёт намебинанд. Барои он ки аз оила онҳо чизҳоеро интизоранд, ки дода наметавонанд. Никоҳ аз он ҷумла мебошад.Бисёриҳо пеш аз оиладоршавӣ фикр мекунанд; «Ана оиладор шуда хушбахт ҳам мешавам» ва умед доранд, ки мушкилиҳои онҳо баъд аз оиладоршавӣ ҳали худро меёбад. Маҳз аз ин ҷо мушкилиҳо сар мезанад. Одамон оиладор ва ҷудо мешаванд , фоизи ҷудошавихо зиёданд. Барои чӣ ва бо кадом сабаб ин рӯй медиҳад ? Сабаб яктост: пеш аз никоҳ одамон фикр мекунанад ки оиладорӣ ба онхо хушбахтӣ меоварад ва баъд онро наёфта дилхунук мешаванд, «ин аст оиладорӣ?»

Бисёр ҷавонон писарон тамоми ҳаёт кӯдак монанданд, лекин мегӯянд; «Ман бояд, ки зан гирам» Аҷоиб, чӣ хел вай зан мегирад? Ё модар мегӯяд; Писарамро ба донишгоҳ даровардам, аллакай онро хатм кард, акнун бояд, ки зан гирон диҳам». Медонед, ҷавон ҳоло мард нашудааст, чунки дар ҳаёти ӯ модараш қарор қабул мекунад. Марди ҳақиқи худаш қарор қабул мекунад. Писаронро лозим аст, ки одам пеш аз зангириаш қарор қабул кунад, ки марди ҳақиқи гардад, барои он ки қарори марди ҳақиқи гаштан ӯро аз хиёнатҳо нигоҳ  медорад.

Дар аввал, зани ҳақиқи монанди гул аст, ки ҳеҷ  кас ва хеҷ вақт поймол кардан намехоҳад.  Ӯ бояд ин мавкеъи гул буданро дар худ нигоҳ дорад. 

Яроқи зан-ин латофати ӯст.Зан ин асрорест, ки барои ҳама пинҳон аст ва танҳо барои як нафар кушодааст. Ӯ бояд худро шиносад, қадри худро донад ва ба худ боварӣ дошта бошад.Никоҳ ягон бор хушбахт намекунад. На оила одамро хушбахт мекунад, балки одам оилаи худро хушбахт мегардонад.

 Оила, ин дар ибтидо -ин механизиме буд, ки одам бояд онро биомӯзад. Гуфтан мумкин аст, ки одаме, ки оиладор мешавад мисли он ки ба хонадони донишгоҳ қабул мешавад. Одаме, ки қобилият ва хоҳиши хонданро надорад оилаи хушбахт дошта наметавонад. Вақте, ки гап дар барои оила меравад баъзеҳо фикр мекунад, ки дар ин соҳа онҳо ҳама чизро медонад ва ҳоҷати омӯхтан надоранд. Дар хотир доред, ки оила худ аз худ бино намегардад, оила ба воситан омӯзиш бино мегардад, донишро мо хонда ба даст меорем. Хизмати зан дар он аст, ки барои иҷро шудани орзуи шавҳараш мадад расонад.

Зан бояд бо корҳои мард ёри расонад ва гуфтаи  Ӯ бошад. Барои офаридани зан Худо қабурғаи Одамро гирифта аз он занро  ба вуҷуд овард. Албатта савол ба миён меояд: барои чӣ махсусан қабурға? Ман фикр мекунам, ки вай аз дигар чизҳо дида ба дил наздик аст. Бале, Худо занро аз соҳаи дил на аз соҳаи ақл гирифт. Ин маънои онро дорад, ки ҷои зан бояд дар дили шавҳар на дар ақли ӯ бошад. Зан бояд доимо бо розигии дили ӯ бошад, на ин ки ба ақли ӯ таъсир расонад.

Зан бояд, ки ба шавҳари худ гапдаро бошад.

Ба якдигар дар тарси Худованд итоат кунед

 Зан бояд мавқеъи худро назди шавҳар пайдо кунад.

 Шавҳарро шахси обрӯманд эътироф кунад, сухани ӯро иззат кунад ва ба он сухан вазн диҳад.

 Зан бояд худаш худро мутеъи шавҳар гардонад.

Зан дар моҳияти худ бояд ҳалиму фурӯтан бошад –ин латофат аст. Латофат бо зебогии зоҳирӣ ҳеҷ чизи умумӣ надорад. Бисёр духтарони зебо ҳастанд, ки белатофат мебошанд. Зебогӣ ва латофат – мафҳуми гуногун аст. Имрӯз тамоми ҷаҳон аз қафои зебогӣ меравад, одамон фикр мекунанд, ки зебогӣ ин латофат аст.

            Одоби занона мавҷуд аст. Дар давраи қадим ҳатто ба тарзӣ нишасти зан диққати калон ҷалб карда мешуд. Ҳозир бисёр духтарон худро озодақида ҳисоб карда бо рафтори худ ба мардон монандӣ доранд. Онҳо ба суханҳои худ ва тарзӣ суханрони эътибор намедиҳад.