Зане назди Умар (р.а) омада, аз шавҳари худ шикоят намуда, аз халифаи мусалмонон талаб намуд, ки уро талок диҳад. Умар (р.а) мардеро назди шавҳари Ӯ равон карда, назди худ хонд. Шавҳари зан омад ва Умар (р.а) уро дид, ки либосҳои даридаву фарсуда ва муйи жулида дораду ба покии бадану сару либоси худ бепарво аст. Пас Умар (р.а) асҳоби худро амр намуд, то он мардро бурда сару либосашро дигар кунанд ва ба Ӯ бигӯянд, то гармоба равад ва муйи сарашро ба тартиб дарорад ва ба худ аҳаммият диҳад. Ҳангоме ки мард ин фармудаҳоро иҷро кард, Умар (ра) уро назди ҳамсараш даровард. Вакте, ки назди ҳамсараш ворид шуд дар лаҳзаи аввал ҳамсараш уро нашинохт ва аз у ҳаё намуд. Мард гуфт: ман шавҳари ту ҳастам, оё маро намешиноси? Чун зан бо диққат назар кард, шавҳарашро шинохт ва хушнуд шуд. Зан дарк намуд, ки амирулмуъминин Умар (р.а) сабаби ислоҳи шаклу андоми шавҳараш ва ислоҳи ҳоли ҳардуи онҳо шудааст. Умар (р) дар он ҳангом фармуд: «Савганд ба Худо (ҷ.ҷ), ҳамоно занхо дӯст доранд, ки шумо мардҳо барояшон худро зинат диҳед, ҳамчуноне шумо мехоҳед, ки онҳо бароятон худро зинат диҳанд». Ҳамоно дини мубини Ислом дини покию назофат ва интизом аст, мову шумо мардону занонро ба аҳамият додан ба покию назофат ва хайёти зебо амр мекунад. Паёмбари гироми (с.а.с) мефармоянд: «Шахсе, ки дорои муйи дароз бошад, пас бояд онро нигоҳубин намояд». (Ин ҳадисро Молик ривоят кардааст) Яъне ба покию тозагии он аҳамият диҳад, онро шона занад. Худи Паёмбар (с.а.с) дар чашмаи об нигариста мӯяшро шона мезад, яъне чашмаи обро ҳамчун ойина истифода мебурданд. (Ин ҳадисро Муслим ривоят кардааст)
Истифода аз атр ва анвои хушбӯиҳо равиши бисёр писандида ва мавриди алоқаи Расули Акрам (с.а.с) мебошад. Бӯйҳои хуш ва гуворо боиси оромии асаб мешаванд. Истифодаи хушбӯӣ дар баъзе мавридҳо савоб ҳам дорад. Масалан, рӯзи ҷумъа, ҳангоми ба намози ҷамоат рафтан, рӯзи ид, ширкат дар маърака истифода аз хушбӯӣ мустаҳаб аст.
Расули Акрам (с.а.с) гоҳе аз хушбӯиҳо истифода мекарданд, аммо аҳли тасаввуф ва уламои тариқат эътиқод доранд, ки ҷисми поки Расулуллоҳ (с.а.с) ба таври табиӣ муатару хушбӯ буд. Аз арақи бадани Расулуллоҳ (с) бӯи хуш меомад. Ҳазрати Муҳаммад (с.а.с) аз куҷое, ки мегузаштанд, аз он ҷо бӯи хуш ба атроф паҳн мешуд. Бо вуҷуди ин расули Худо (с.а.с) бо мақсади таълим ба саҳобагон аз бӯйҳои хуш истифода мекарданд. Чунончи, Анас ибни Молик (р) ривоят мекунад, ки Паёмбари Акрам (с.а.с) зарфе пур аз хушбӯй доштанд, ки аз он истифода мебурданд. Мушку анбар хушбӯии табиӣ буда, аз ҳар гуна маводи химиявӣ пок ҳастанд ва тақвиятдиҳандаи мағзи сари инсонанд.
Бибиоишаи Сиддиқа (р) бар бадану либоси мубораки Расули Акрам (с.а.с) хушбӯӣ мемолиданд. Аз ин хулоса кардан мумкин аст, ки хушбӯ намудани мард ба воситаи ҳамсараш суннат аст. Муаттар кардани риш низ амали писандида мебошад, зеро Паёмбари гиромӣ (с.а.с) чунин менамуданд.
Касе ки ба ҳазрати Муҳаммад (с.а.с) хушбӯӣ ҳадя мекард, онро рад намекарданд. Аз ин рӯ хушбӯӣ ҳадя додану гирифтан дар ислом аз одати писандида маҳсуб мегардад. Пазируфтани ҳадя боиси дилҷӯии ҳадядиҳанда мегардад.
Комментариев нет:
Отправить комментарий