Мухаммадикболи Садриддин.
Хохари муъмин ва мусалмон! Занони сабур ва шуҷоъи кишварам! Ононе, ки бо имон ва фидокорӣ дар мукобили мушкилот истодаанд! Имруз душманони касамхурдаи ислом сарсахтона мекушанд то чодари иффат ва иззати туро аз сарат бардоранд. Зеро онхо аз хиҷоби ту метарсанд ва медонанд, то хиҷоби ту хаст наметавонанд барномахои шуми худро амалӣ созанд. Аммо ин душманон, ки монанди мор хар вакт пусти худро иваз мекунанд ором наменишинанд. Мутаассифона баъзе мусалмонони фиребхурда онхоро хамрохӣ мекунанд. Бо шевахои гунонгун вале хадафи ягона мехоханд,ки онхам бошад чигуна зарба ба ислом бизананд .Гохе шиори дифоъ аз хукуки занро баланд мекунанд ва гохе хам мусовот ва баробарии байни зану мардро унвон менамоянд. Вале хадафашон баракси шиорашон мебошад.
Оре! Ҳадафи онхо хукуки зан нест, балки мехоханд занони мусалмони моро чун матоъи беарзиш бар сари бозори хавасронон бифурушанд ва ба вартаи бадбахтӣ ва бе иффати бикашанд.
Бале, хохари гиромӣ! Хукук бо аз сар гирифтани хиҷоб ва ё бехиҷобӣ бадаст намеояд. Ё ин, ки духтарон бехиҷоб ба мактаб хозир шаванд накше дар бадаст овардани хукукашон бозӣ намекунад. Ё ин, ки занону мардони корманд дар идорахо зери як сакф бидуни риояти хиҷоб кор намоянд хукуки мусовӣ ва баробарӣ нест. Балке зане, ки мехохад ба хиҷоб бошад ин хукуки вай аст ва набояд поймол гардад. Ин аст хукук.
Душманони ислом дар пушти пардаи ин шиорхо хадафхои шуму вахшатноке доранд. Якинан хохарони мусалмони мо фиреби ин шиорхои кухна ва аз мўд афтодаро намехуранд ва душманон хадафхои палидашонро иншоаллох ба гўр хоханд бурд.
Хохари мусалмон! Дар ин майдон хиҷоб силохи туст. Бо ин силохи худ ба душманони дин ва акидаат нишон бидех, ки ту пайрави Хадиҷа ва Оишаи Сиддика ва Фотимаи Захро ва вориси иффат ва хашамати онхо хастӣ. Бо хифзи хиҷоб ба душманони дин бифахмон, ки хиҷоби ту аз имони ту сарчашма мегирад. Имон ба Худованди якто, имон ба китоби Худо ва пайравӣ аз Паёмбари Худо (Салавот ва дуруди Худо бар У ва хонадони У ва асхоби гиромиаш бод). Ҳиҷоби ту чун тегест бурранда бар гардани душманони дин ва акидаат ва ба ононе, ки худро ба тамаддуни бебанду бор ва разолати гарб фурухтаанд.
Пас эй хохари мусалмон! Дар хифзи хиҷоби худ кушиш бикун ва онро аз сари латифпт берун наор! Зеро хиҷоби ту санади иззат ва сарбаландии шумост. Зебоӣ ва фазлу камол дар бехиҷобӣ ва бехаёӣ нест. Балки фазли камол дар зебоӣ ба ахлок ва такво ва андешаи солим аст.
Худованди Таъоло Ҳазрати Мухаммад (салом ва дуруди Худо бар У)-ро барои хидояти башарият ва даъвати онхо ба дини хак фиристод. Бар У китоби Мукаддас қуръонро нозил намуд, то олами башариятро аз торикихои ҷахлу гумрохӣ ба нури рохи хак хидоят намояд. Уро фиристод, то мардумро ба ибодати Худои Бузургвор бихонад ва амру боздоштахои Худовандро ба инсонхо биёмузад ва эшонро аз пайравии Шайтон ва шахвату хавову хаваси нафс боздорад. Худованди Тавоно Уро фиристод, ки дар замони гумрохи ва бадбахтӣ бо рахнамунхои олимонаи худ ба хар васила инсонро ба ахлоки неку даъват дихад. Аз ҷумлаи ахлоки неку, ки Паёмбари Худо ба он даъват намуданд хаё мебошад. Худи Паёмбар амалан намуна ва улгуи ошкори татбики он буданд ва онро шохае аз шохахои имон номиданд. Дар ин шакке нест, ки хаё ҷузъи фитрати инсон буда ва бехаёӣ ҷузъи хислатхои хайвонот мебошад. Ҳаё дар зан бидуни хиҷоби исломӣ муяссар намешавад.Мебахши хохари гироми зеро ин шиъоре,ки дар мо расм ва одат аст ,ки мегуянд дил тоза бошад ин шиъори яхудият аст то мову шуморо бо ин сухан аз мухимтарин шиъори иффат номус покдомани дурр намоянд Ҳиҷобе, ки ба занон азамат, иффат ва иззат мебахшад.
Иддае аз занони мусалмон ба ин акида хастанд, ки хиҷоб ҷузъи одот ва расму оини баъзе ҷомеахои башарӣ буда ва ё ба воситаи падару бародар ва шавхар иҷборан болои занхо бор гашта аст ва ё аз тарафи гурухе маҷбуран ба ҷомиа кабулонида шудааст. Дар холе, ки хакикат комилан хилофи тасаввури чунин афкори чохилона мебошад. Зеро хиҷоби зани мусалмон ба хукми Худованд дар Қуръони Маҷид фарз буда ва оятхои зиёде шохиди ин ва дар исботи ин масъала омадааст. Чунончи Худованди Ҳаким ва тавоно дар робита ба занхои мусалмон чунин мефармояд: «Эй Паёмбар! Бигу занони мусалмонро, то бипушонанд чашмхои худро аз дидани нораво ва харом ва нигах доранд шармгохи худро аз амалхои зишт ва бар бегона ошкор насозанд зиннати худро магар ончи зохираст ва кобили пушондан нест. Бояд, ки бипушонанд гиребон ва синаи худро ва зиннат ва ҷамоли худро ошкор насозанд, магар ба шавхарони худ ва ё падарони хеш ва ё падарони шавхарони хеш ва ё писарони хеш ва ё писарони шавхарон, ё бародарон ва ё писарони бародарон ва ё писарони хохарон ва ё занони хонавода ва ё канизони онхо ва ё атбои хонавода, ки ба занон рагбат надоранд ва ё атфоле, ки хануз бар аврат ва махорими занон огох нестанд. Ба гайр аз инхо аз касони дигар дар хиҷоб бошанд ва тавре пой бар замин назананд, ки зиннати онхо ошкор шавад. Эй ахли имон хама ба даргохи Худованд тавба кунед! Бошад, ки растагор шавед.» (Сураи Нур, ояти 31)
Аз ин ояти муборак собит мегардад, ки хиҷоб яъне пушондани бадан фарз мебошад.
Дар Куръони Карим оятхои фаровоне дар бораи фарз будани хиҷоб омадааст. Аз ҷумла Худованд чунин фармудааст:
«Эй Паёмбар! Бигу ба занони худ ва духтарони худ ва занхои муъминон, ки хешро аз сар то по бипушонанд. Ин кор барои онаст, ки ба иффат ва иззат шинохта шаванд. То аз таарруз(зуровари бар онхо) ва азияти хавасронон озор накашанд ва ин хиҷоб барои онхо бехтар аст. Ва Худованд омурзандаву мехрубон аст.» (Сураи «Ахзоб» ояти59). Хохари мусалмон аз пайравӣ ба дунёи гарб, ки худ гарки дар дарёи шахват аст бипархез!
Расули Худо (Салавот ва дуруд бар равони поки У бод) чи зебо гуфтаанд:
« Замоне меояд, ки шумо рафтори онхоеро, ки пеш аз шумо буданд ваҷаб ба ваҷаб думболагирӣ хохед кард. То ҷое, ки агар дар сурохи «забб» (навъе ҷонвари сахроӣ ё сусмор ) дохил шаванд ба дунболи онхо шумо низ дохил хохед шуд». Сахобагон пурсиданд: Эй Расули Худо оё манзури Шумо яхуд ва насронихо аст? Эшон ҷавоб доданд: «Пас чи каси дигаре бошад».
Хохари мусалмон! Шуморо мебояд ба тарзи шоиста ба либосат ахамият дихи ва барои худ шахсияте,хаисаяте ва викоре дошта бошӣ. Ту бояд дар сарфи молу ҷон ба Хадиҷа ва дар фикх ба Оиша ва дар сабру нигахдорӣ ва хифзи дини Худованд ба Сумая иктидо кунӣ! Хохари мусалмонам! Агар ту дорои симои зишт ва чехраи нозебо мебудӣ, оё касе хозир мешуд, ки факат ба ин иллат, ки зани равшанфикр ва доно хастӣ сурататро дар ҷилди маҷалла чоп кунад? Оё касеро меёфти, ки барои рекламаи махсулоташ тасвири чехраи туро чун барои ба фуруш рафтани махсулоташ хамчун сипар бар овезахо (плакатхо) чоп кунад? Оё касеро меёфтӣ, ки ба бахонаи камбуди васоили таълиму тарбият аз ту химоят кунад?
Пас бидон, ки онхо факат мехоханд аз чехраи зебову садои латифи ту бахраманд шаванд ва лаззат баранд. Харгох, ки ин хисолро дар ту наёфтанд, монанди либоси кухна ва кадимӣ, ки муддати салохияташ ба поён расидааст, туро рахо мекунанд ва ту фаромуш хохӣ шуд.Зебо тарин зани солхои 80-умро ки бо чамолаш меболид дар он солхо. Аз у пурсиданд пас аз он,ки ту солхурда шуди ва чои туро духтари чавони дигаре сохиб гашт чи фикр дори дар посух чунин гуфт:Ман дар он солхо фикр мекардам,ки танхо манам маликаи чамол ва он дар ман хамеша аст на фикри оила барпо кардан доштам ва на ба фикри эътикоде ва дине ва на фарзанде дорам ва на феълан дар чомеъа чоигохе ва на дар охират бозгашти хубе акнун фахмидам,ки факад аз ман истифода бурданд,ва маро чун мол мехариданду мефурухтанд.Бале хохарам инаст окибати ин мочарохо пас хушёриатро аз хозир ки фурсат дар даст дори табох накун ва онро василаи чанголи хавасронон ва шахватронони гург сифат нагардон зеро хар субхеро шомест ва хар шомеро субхест ва аз чигуна омадани он касеро дарак нест ва кудрат танхо дасти он Холикест ки моро офаридааст ва мо бандагони Уем имруз ва фардо дар дасти уст ва Уро хеч зурманде нест.
Душманони Ислом ба хубӣ дарк кардаанд, ки фасоди комили хар ҷомиа бо фасоди занон имконпазир мегардад. Яке аз саркардагони ҷамоатхои масехӣ мегуяд: Ҷоми шароб ва як зани хонанда дар тахриби уммати Мухаммад он гуна асар дорад, ки харгиз хазор тонк аз паси анҷоми он бар намеояд. Пас онхоро дар ишк ба моддиёт ва шахват гарк кунед! Якеи дигар аз масехиён мегуяд: Бар мо воҷиб аст, ки занонро ба суи худ ҷалб кунем. Харгох як зани мусалмон дасташро ба суи мо дароз кунад ба натиҷаи дилхох расидаем ва лашкари ансори дини Мухаммадро аз пой дароварда аз хам пошидаем. Ба хама касоне, ки мехоханд фахшу фуҷур ва бехаёиву бехиҷобӣ дар кишвари мо густариш пайдо кунад, ин амри илохиро пешкаш мекунам:
«Ба ростӣ касоне, ки дуст доранд, то фохишагӣ дар байни муъминон пахн гардад, дар дунё ва охират азоби дарднок кашанд. Ва Худованд медонад ва шумо намедонед» (Сураи Нур, ояти 19)
Паёмбари Худо (салом ва дуруди Худо бар У) фармуданд;
«Ду гурух аз ахли дузахро ман надидаам. Мардумоне,ки шаллокхои монанди думи гов ба даст дошта ва бо он мардумро мезананд ва заноне, ки либос пушидаанд, аммо аз нозукии либос бадани онхо урён менамояд, дур аз рохи хак, дур кунандаи дигарон аз рохи хак, ки сари онхо монанди пушти шутураст. Онхо ба бихишт дохил намешаванд ва харгиз буи он низ ба машомашон намерасад. Хол он, ки буи бихишт аз масофахои дур ба машом мерасад.»
Ин буд намунае аз хидоят ва иршодоти хакимонаи Ислом, ки агар мо мусулмонон чи марду чи зан чи пиру чи ҷавон ба он амал намоем ва монанди он рафтор кунем ба дарачахои олии фазилат ва саодат ва муваффакият хохем расид. Суроги рохи рост ва хидоятро аз Куръон бояд ҷуст. Дар охир ин хадиси муборак ва ин дастагули зебо, ки Паёмбари Худо (салом ва дуруди Худованди маннон барУ) саодати дунё ва охиратро барои занони мусалмон бо ин харфи гухарборашон нишон додаанд, гуфторамонро ба поён мерасонем. Паёмбар (салом ва дуруди Худо бар У) фармуданд: «Агар зане панҷ вакт намозро адо намояд ва мохи Рамазонро руза бигирад ва иффат ва покдомании худро хифз намояд ва аз шавхари хеш дар амре, ки маъсият ва нофармонии Худованд набошад, итоат намояд, дар рузи киёмат ба у гуфта мешавад; Аз хар даре, ки мехохӣ дохили Бихишт шав!» Пас эй хохари мусамон! Агар вокеан тасмим бигирӣ ва ахд кунӣ ин кор чандон мушкил нест. Кори хеле содда ва осон аст. Дарвозахои Бихишт ба руят боз мегардад. Факат хамин холо аз ҷо бархез вузу бигир ва ду ракаат намоз бихон ва бо Худованди худ ахд намо, ки аз ин ба баъд фармонбардори У бошӣ. Агар ту аз хамин холо ба ин кор шуруъ кунӣ хиҷоби исломиро, ки Худоят туро ба он амр кардааст ба бар кунӣ ва аз гузаштахо тавба намоӣ, мутмаин бош, ки Худованд гузаштаи туро афв мекунад. Инро худи Худованд ваъда намудааст. Дар иваз Худованд ба ту Бихиштеро насиб мегардонад, ки аз зери богхо ва дарахтони он нахрхо ҷорӣ аст. Ҳар неъмате, ки орзу дошта бошӣ, дар он ҷо насибат хохад гашт .
Оё меарзад, ки ин умри кўтоху андозашударо дар
корхои бехудаву нолозим зоеъ карда, машгули гуноху
маъсият бошем?
– Оё ба чуз ин умре, ки дар лахву бози гузаронида
истодаи, умри дигаре њам дори?
– Оё ба чуз ин рузхо, ки имконияти дар киштзори
охиратат кишт кардани тухми савобу амалхои некро
дори, рузхои дигаре хам дар интизорат хаст?
– Оё аз Худованд ахду паимоне гирифтаи, ки ту
харгиз намемирї?
– На, савганд ба Худо харгиз чунин нест, балки
инхо хаёлу гумонхои дуругин ва орзухои бар абас
рафтаанд:
Илохи, партави нури хидоят бахш чонамро,
Ба хамди зоти поки хеш чорї кун забонамро.
Ба бахри назм монанди садаф кун дилнишин назмам,
Чу дар чода ба гуши нуктаороён баёнамро.
Заифу хаставу бечора афтодам ба даргохат,
Тавонои карам фармой мар чисму чонамро.
Диламро дар вафо парвонаи базми саодат кун,
Бигардон шамъи фонуси мухаббат устухонамро.
Гизоли вахшии икболро сайди камандам кун,
Расонї бар нишони муддао тири нишонамро.
Зи доної агар аз чодаи тоат бурун тозам,
Бигардон аз рахи исён зи лутфи худ инонамро.
Ту Сатториву Заргом гунахкор асту мехохад,
Ки дар махшар насозї бармало айби нихонамро
Пирузу комёб бошед бонувони афифа ва покдомани Точики ман бо арзи сипос ва эхтиром бардари имонии шумо Мухаммадикболи Садриддин.
Хохари муъмин ва мусалмон! Занони сабур ва шуҷоъи кишварам! Ононе, ки бо имон ва фидокорӣ дар мукобили мушкилот истодаанд! Имруз душманони касамхурдаи ислом сарсахтона мекушанд то чодари иффат ва иззати туро аз сарат бардоранд. Зеро онхо аз хиҷоби ту метарсанд ва медонанд, то хиҷоби ту хаст наметавонанд барномахои шуми худро амалӣ созанд. Аммо ин душманон, ки монанди мор хар вакт пусти худро иваз мекунанд ором наменишинанд. Мутаассифона баъзе мусалмонони фиребхурда онхоро хамрохӣ мекунанд. Бо шевахои гунонгун вале хадафи ягона мехоханд,ки онхам бошад чигуна зарба ба ислом бизананд .Гохе шиори дифоъ аз хукуки занро баланд мекунанд ва гохе хам мусовот ва баробарии байни зану мардро унвон менамоянд. Вале хадафашон баракси шиорашон мебошад.
Оре! Ҳадафи онхо хукуки зан нест, балки мехоханд занони мусалмони моро чун матоъи беарзиш бар сари бозори хавасронон бифурушанд ва ба вартаи бадбахтӣ ва бе иффати бикашанд.
Бале, хохари гиромӣ! Хукук бо аз сар гирифтани хиҷоб ва ё бехиҷобӣ бадаст намеояд. Ё ин, ки духтарон бехиҷоб ба мактаб хозир шаванд накше дар бадаст овардани хукукашон бозӣ намекунад. Ё ин, ки занону мардони корманд дар идорахо зери як сакф бидуни риояти хиҷоб кор намоянд хукуки мусовӣ ва баробарӣ нест. Балке зане, ки мехохад ба хиҷоб бошад ин хукуки вай аст ва набояд поймол гардад. Ин аст хукук.
Душманони ислом дар пушти пардаи ин шиорхо хадафхои шуму вахшатноке доранд. Якинан хохарони мусалмони мо фиреби ин шиорхои кухна ва аз мўд афтодаро намехуранд ва душманон хадафхои палидашонро иншоаллох ба гўр хоханд бурд.
Хохари мусалмон! Дар ин майдон хиҷоб силохи туст. Бо ин силохи худ ба душманони дин ва акидаат нишон бидех, ки ту пайрави Хадиҷа ва Оишаи Сиддика ва Фотимаи Захро ва вориси иффат ва хашамати онхо хастӣ. Бо хифзи хиҷоб ба душманони дин бифахмон, ки хиҷоби ту аз имони ту сарчашма мегирад. Имон ба Худованди якто, имон ба китоби Худо ва пайравӣ аз Паёмбари Худо (Салавот ва дуруди Худо бар У ва хонадони У ва асхоби гиромиаш бод). Ҳиҷоби ту чун тегест бурранда бар гардани душманони дин ва акидаат ва ба ононе, ки худро ба тамаддуни бебанду бор ва разолати гарб фурухтаанд.
Пас эй хохари мусалмон! Дар хифзи хиҷоби худ кушиш бикун ва онро аз сари латифпт берун наор! Зеро хиҷоби ту санади иззат ва сарбаландии шумост. Зебоӣ ва фазлу камол дар бехиҷобӣ ва бехаёӣ нест. Балки фазли камол дар зебоӣ ба ахлок ва такво ва андешаи солим аст.
Худованди Таъоло Ҳазрати Мухаммад (салом ва дуруди Худо бар У)-ро барои хидояти башарият ва даъвати онхо ба дини хак фиристод. Бар У китоби Мукаддас қуръонро нозил намуд, то олами башариятро аз торикихои ҷахлу гумрохӣ ба нури рохи хак хидоят намояд. Уро фиристод, то мардумро ба ибодати Худои Бузургвор бихонад ва амру боздоштахои Худовандро ба инсонхо биёмузад ва эшонро аз пайравии Шайтон ва шахвату хавову хаваси нафс боздорад. Худованди Тавоно Уро фиристод, ки дар замони гумрохи ва бадбахтӣ бо рахнамунхои олимонаи худ ба хар васила инсонро ба ахлоки неку даъват дихад. Аз ҷумлаи ахлоки неку, ки Паёмбари Худо ба он даъват намуданд хаё мебошад. Худи Паёмбар амалан намуна ва улгуи ошкори татбики он буданд ва онро шохае аз шохахои имон номиданд. Дар ин шакке нест, ки хаё ҷузъи фитрати инсон буда ва бехаёӣ ҷузъи хислатхои хайвонот мебошад. Ҳаё дар зан бидуни хиҷоби исломӣ муяссар намешавад.Мебахши хохари гироми зеро ин шиъоре,ки дар мо расм ва одат аст ,ки мегуянд дил тоза бошад ин шиъори яхудият аст то мову шуморо бо ин сухан аз мухимтарин шиъори иффат номус покдомани дурр намоянд Ҳиҷобе, ки ба занон азамат, иффат ва иззат мебахшад.
Иддае аз занони мусалмон ба ин акида хастанд, ки хиҷоб ҷузъи одот ва расму оини баъзе ҷомеахои башарӣ буда ва ё ба воситаи падару бародар ва шавхар иҷборан болои занхо бор гашта аст ва ё аз тарафи гурухе маҷбуран ба ҷомиа кабулонида шудааст. Дар холе, ки хакикат комилан хилофи тасаввури чунин афкори чохилона мебошад. Зеро хиҷоби зани мусалмон ба хукми Худованд дар Қуръони Маҷид фарз буда ва оятхои зиёде шохиди ин ва дар исботи ин масъала омадааст. Чунончи Худованди Ҳаким ва тавоно дар робита ба занхои мусалмон чунин мефармояд: «Эй Паёмбар! Бигу занони мусалмонро, то бипушонанд чашмхои худро аз дидани нораво ва харом ва нигах доранд шармгохи худро аз амалхои зишт ва бар бегона ошкор насозанд зиннати худро магар ончи зохираст ва кобили пушондан нест. Бояд, ки бипушонанд гиребон ва синаи худро ва зиннат ва ҷамоли худро ошкор насозанд, магар ба шавхарони худ ва ё падарони хеш ва ё падарони шавхарони хеш ва ё писарони хеш ва ё писарони шавхарон, ё бародарон ва ё писарони бародарон ва ё писарони хохарон ва ё занони хонавода ва ё канизони онхо ва ё атбои хонавода, ки ба занон рагбат надоранд ва ё атфоле, ки хануз бар аврат ва махорими занон огох нестанд. Ба гайр аз инхо аз касони дигар дар хиҷоб бошанд ва тавре пой бар замин назананд, ки зиннати онхо ошкор шавад. Эй ахли имон хама ба даргохи Худованд тавба кунед! Бошад, ки растагор шавед.» (Сураи Нур, ояти 31)
Аз ин ояти муборак собит мегардад, ки хиҷоб яъне пушондани бадан фарз мебошад.
Дар Куръони Карим оятхои фаровоне дар бораи фарз будани хиҷоб омадааст. Аз ҷумла Худованд чунин фармудааст:
«Эй Паёмбар! Бигу ба занони худ ва духтарони худ ва занхои муъминон, ки хешро аз сар то по бипушонанд. Ин кор барои онаст, ки ба иффат ва иззат шинохта шаванд. То аз таарруз(зуровари бар онхо) ва азияти хавасронон озор накашанд ва ин хиҷоб барои онхо бехтар аст. Ва Худованд омурзандаву мехрубон аст.» (Сураи «Ахзоб» ояти59). Хохари мусалмон аз пайравӣ ба дунёи гарб, ки худ гарки дар дарёи шахват аст бипархез!
Расули Худо (Салавот ва дуруд бар равони поки У бод) чи зебо гуфтаанд:
« Замоне меояд, ки шумо рафтори онхоеро, ки пеш аз шумо буданд ваҷаб ба ваҷаб думболагирӣ хохед кард. То ҷое, ки агар дар сурохи «забб» (навъе ҷонвари сахроӣ ё сусмор ) дохил шаванд ба дунболи онхо шумо низ дохил хохед шуд». Сахобагон пурсиданд: Эй Расули Худо оё манзури Шумо яхуд ва насронихо аст? Эшон ҷавоб доданд: «Пас чи каси дигаре бошад».
Хохари мусалмон! Шуморо мебояд ба тарзи шоиста ба либосат ахамият дихи ва барои худ шахсияте,хаисаяте ва викоре дошта бошӣ. Ту бояд дар сарфи молу ҷон ба Хадиҷа ва дар фикх ба Оиша ва дар сабру нигахдорӣ ва хифзи дини Худованд ба Сумая иктидо кунӣ! Хохари мусалмонам! Агар ту дорои симои зишт ва чехраи нозебо мебудӣ, оё касе хозир мешуд, ки факат ба ин иллат, ки зани равшанфикр ва доно хастӣ сурататро дар ҷилди маҷалла чоп кунад? Оё касеро меёфти, ки барои рекламаи махсулоташ тасвири чехраи туро чун барои ба фуруш рафтани махсулоташ хамчун сипар бар овезахо (плакатхо) чоп кунад? Оё касеро меёфтӣ, ки ба бахонаи камбуди васоили таълиму тарбият аз ту химоят кунад?
Пас бидон, ки онхо факат мехоханд аз чехраи зебову садои латифи ту бахраманд шаванд ва лаззат баранд. Харгох, ки ин хисолро дар ту наёфтанд, монанди либоси кухна ва кадимӣ, ки муддати салохияташ ба поён расидааст, туро рахо мекунанд ва ту фаромуш хохӣ шуд.Зебо тарин зани солхои 80-умро ки бо чамолаш меболид дар он солхо. Аз у пурсиданд пас аз он,ки ту солхурда шуди ва чои туро духтари чавони дигаре сохиб гашт чи фикр дори дар посух чунин гуфт:Ман дар он солхо фикр мекардам,ки танхо манам маликаи чамол ва он дар ман хамеша аст на фикри оила барпо кардан доштам ва на ба фикри эътикоде ва дине ва на фарзанде дорам ва на феълан дар чомеъа чоигохе ва на дар охират бозгашти хубе акнун фахмидам,ки факад аз ман истифода бурданд,ва маро чун мол мехариданду мефурухтанд.Бале хохарам инаст окибати ин мочарохо пас хушёриатро аз хозир ки фурсат дар даст дори табох накун ва онро василаи чанголи хавасронон ва шахватронони гург сифат нагардон зеро хар субхеро шомест ва хар шомеро субхест ва аз чигуна омадани он касеро дарак нест ва кудрат танхо дасти он Холикест ки моро офаридааст ва мо бандагони Уем имруз ва фардо дар дасти уст ва Уро хеч зурманде нест.
Душманони Ислом ба хубӣ дарк кардаанд, ки фасоди комили хар ҷомиа бо фасоди занон имконпазир мегардад. Яке аз саркардагони ҷамоатхои масехӣ мегуяд: Ҷоми шароб ва як зани хонанда дар тахриби уммати Мухаммад он гуна асар дорад, ки харгиз хазор тонк аз паси анҷоми он бар намеояд. Пас онхоро дар ишк ба моддиёт ва шахват гарк кунед! Якеи дигар аз масехиён мегуяд: Бар мо воҷиб аст, ки занонро ба суи худ ҷалб кунем. Харгох як зани мусалмон дасташро ба суи мо дароз кунад ба натиҷаи дилхох расидаем ва лашкари ансори дини Мухаммадро аз пой дароварда аз хам пошидаем. Ба хама касоне, ки мехоханд фахшу фуҷур ва бехаёиву бехиҷобӣ дар кишвари мо густариш пайдо кунад, ин амри илохиро пешкаш мекунам:
«Ба ростӣ касоне, ки дуст доранд, то фохишагӣ дар байни муъминон пахн гардад, дар дунё ва охират азоби дарднок кашанд. Ва Худованд медонад ва шумо намедонед» (Сураи Нур, ояти 19)
Паёмбари Худо (салом ва дуруди Худо бар У) фармуданд;
«Ду гурух аз ахли дузахро ман надидаам. Мардумоне,ки шаллокхои монанди думи гов ба даст дошта ва бо он мардумро мезананд ва заноне, ки либос пушидаанд, аммо аз нозукии либос бадани онхо урён менамояд, дур аз рохи хак, дур кунандаи дигарон аз рохи хак, ки сари онхо монанди пушти шутураст. Онхо ба бихишт дохил намешаванд ва харгиз буи он низ ба машомашон намерасад. Хол он, ки буи бихишт аз масофахои дур ба машом мерасад.»
Ин буд намунае аз хидоят ва иршодоти хакимонаи Ислом, ки агар мо мусулмонон чи марду чи зан чи пиру чи ҷавон ба он амал намоем ва монанди он рафтор кунем ба дарачахои олии фазилат ва саодат ва муваффакият хохем расид. Суроги рохи рост ва хидоятро аз Куръон бояд ҷуст. Дар охир ин хадиси муборак ва ин дастагули зебо, ки Паёмбари Худо (салом ва дуруди Худованди маннон барУ) саодати дунё ва охиратро барои занони мусалмон бо ин харфи гухарборашон нишон додаанд, гуфторамонро ба поён мерасонем. Паёмбар (салом ва дуруди Худо бар У) фармуданд: «Агар зане панҷ вакт намозро адо намояд ва мохи Рамазонро руза бигирад ва иффат ва покдомании худро хифз намояд ва аз шавхари хеш дар амре, ки маъсият ва нофармонии Худованд набошад, итоат намояд, дар рузи киёмат ба у гуфта мешавад; Аз хар даре, ки мехохӣ дохили Бихишт шав!» Пас эй хохари мусамон! Агар вокеан тасмим бигирӣ ва ахд кунӣ ин кор чандон мушкил нест. Кори хеле содда ва осон аст. Дарвозахои Бихишт ба руят боз мегардад. Факат хамин холо аз ҷо бархез вузу бигир ва ду ракаат намоз бихон ва бо Худованди худ ахд намо, ки аз ин ба баъд фармонбардори У бошӣ. Агар ту аз хамин холо ба ин кор шуруъ кунӣ хиҷоби исломиро, ки Худоят туро ба он амр кардааст ба бар кунӣ ва аз гузаштахо тавба намоӣ, мутмаин бош, ки Худованд гузаштаи туро афв мекунад. Инро худи Худованд ваъда намудааст. Дар иваз Худованд ба ту Бихиштеро насиб мегардонад, ки аз зери богхо ва дарахтони он нахрхо ҷорӣ аст. Ҳар неъмате, ки орзу дошта бошӣ, дар он ҷо насибат хохад гашт .
Оё меарзад, ки ин умри кўтоху андозашударо дар
корхои бехудаву нолозим зоеъ карда, машгули гуноху
маъсият бошем?
– Оё ба чуз ин умре, ки дар лахву бози гузаронида
истодаи, умри дигаре њам дори?
– Оё ба чуз ин рузхо, ки имконияти дар киштзори
охиратат кишт кардани тухми савобу амалхои некро
дори, рузхои дигаре хам дар интизорат хаст?
– Оё аз Худованд ахду паимоне гирифтаи, ки ту
харгиз намемирї?
– На, савганд ба Худо харгиз чунин нест, балки
инхо хаёлу гумонхои дуругин ва орзухои бар абас
рафтаанд:
Илохи, партави нури хидоят бахш чонамро,
Ба хамди зоти поки хеш чорї кун забонамро.
Ба бахри назм монанди садаф кун дилнишин назмам,
Чу дар чода ба гуши нуктаороён баёнамро.
Заифу хаставу бечора афтодам ба даргохат,
Тавонои карам фармой мар чисму чонамро.
Диламро дар вафо парвонаи базми саодат кун,
Бигардон шамъи фонуси мухаббат устухонамро.
Гизоли вахшии икболро сайди камандам кун,
Расонї бар нишони муддао тири нишонамро.
Зи доної агар аз чодаи тоат бурун тозам,
Бигардон аз рахи исён зи лутфи худ инонамро.
Ту Сатториву Заргом гунахкор асту мехохад,
Ки дар махшар насозї бармало айби нихонамро
Пирузу комёб бошед бонувони афифа ва покдомани Точики ман бо арзи сипос ва эхтиром бардари имонии шумо Мухаммадикболи Садриддин.
Комментариев нет:
Отправить комментарий