Дар биҳишт издивоҷ нест.

Ва барои хидматгузории биҳиштиён (ғилмон)-ҳое вуҷуд дорад ва дар ин фарқе миёни зану  мард нест, қуръони маҷид дар ин маврид мефармояд: «ғуломонашон чу марвориди пинҳон дар садаф ба гирдашон мечарханд». Сураи Тўр, ояти 24. Оё занони дунявӣ ҳам чунинанд ё на? Шояд битавонанд гуфт, ки агар аҳли биҳишт ҳар он чизе, ки дар биҳиш бихоҳанд барояшон омодааст, аммо ҳаргиз  дархосте ба унвони таъаддиди завҷот надоранд ва ҳамон гуна, ки занони пок дар дунё чашм ба ғайр аз ҳамсари худ надоранд дар биҳишт ҳам, ки ҷои покон аст хоҳони завҷҳои мутъаддид барои худ нестанд.

Зан агар дар дунё ду шавҳар карда бошад дар охират ҳар кадомашро, ки беҳтар дид (аз ҳисси ахлоқӣ) ҳамонашро интихоб мекунад.Бинобар ин аксари муфассирон бар чунин назаранд, ки издивоҷ ба маънои дунявии он дар биҳишт вуҷуд надорад, пас инҷо наздик кардан ва ато кардани ҳуриёни биҳиштӣ аз тарафи Худованд ба бандагони биҳиштияш мардон аст. Аз сифоти баён шуда барои ҳуриён дар қуръон ва баъзе ривоёт метавонем чунин истифода кард, ки ҳуриёни биҳишт беш аз як ҳамсар надоранд, зеро Худованд дар мавриди сифоти ҳуриёни биҳишт мефармояд: «… на ҳеҷ инсоне қабл аз ишон (пеш аз он шахси биҳиштӣ) онҳоро ламс карда ва на ҳеҷ ҷине» (сураи Ар-раҳмон, ояти 56).  Худованд дар мавриди онон мефармояд: «ҳурони биҳиштиро ба издивоҷи онҳо дар меоварем» сураи Сод, ояти, 28.??????Чуноне, ки Худованд мефармояд: «ҳар кас кори баде бикунад, ҷуз ҳаммонанди амалаш кайфар наёбад. Ва ҳар касе аз марду зан, ки муъмин бошад ва амали солеҳе ба ҷой орад, ба биҳишт дохил шавад ва беҳисоб рўзиаш диҳанд: (сураи ғофир, ояти 40). Дар сураи Фусиллат, ояти 31 чунин зикр шудааст: «Мо дар дунё дўстдори шумо будем ва низ дар охират дўстдори шумоем. Дар биҳишт ҳар чӣ дилатон бихоҳад ва ҳар чӣ талаб кунед, бароятон фароҳам аст». Аз маҷмўи оятҳо ва ривоятҳо пайдост, ки, ки ҳар чизе, ки биҳиштиён бихоҳанд  дар ихтиёрашон гузошта мешавад, аз ҷумла яке аз неъматҳои биҳишт  ҳурони биҳиштӣ аст, ки дар ихтиёри мардони муъмин гузошта мешавад. Дар ривояте чунин омадааст: агар мақом ва манзалати зан боло бошад ва бихоҳад бо шавҳари дунёияш издивоҷ кунад метавонад ўро интихоб кунад (ва мард наметавонад вайро интихоб кунад), ки дар ин сурат мард ҳамсари ў мегардад вале агар рутбаи  мард болотар буд, ў метавонад занро интихоб кунад (инҷо зан чунин ҳақе надорад), ки дар ин сурат зан яке аз ҳамсарони мард мешавад. Калимаи ҳур ҷамъи ҳуроъ ба маънои зане аст, ки сафедии чашмонаш аз ҳад зиёд аст ва сиёҳии чашмонаш ҳам бисёр сиёҳу зебост ва ё ба маънои зане аст, ки дорои чашмони сиёҳе чун чашми оҳў бошад, ва ҳурони биҳиштӣ мавҷудоти ғайр аз занони дунёянд.ҳамчунин дар мавриди чандҳамсарии занон дар биҳишт ба таври иҷмолӣ бояд гуфт. Аз маҷмўи оятҳо ва ривоятҳо метавон чунин натиҷа гирифт, ки занони муъмине, ки ба биҳишт ворид шудаанд, чунин  дархост надоранд, агарчӣ дархост ҳам кунанд дар ихтиёрашон қарор мегирад. Яке аз неъматҳои бузурге, ки Худованд барои бандагони муъмин ва ботақво дар назар гирифта аст, биҳишт ва неъматҳои фаровону  ҷовидони он аст, албатта ризо ва хушнудии Худованд аз онҳо болотар меистад. Танҳо чизе, ки сабаби ворид шудан ба биҳишт мегардад имон ва амали солеҳи инсон дар ин дунё аст ва ҳар қадаре имони инсон беҳтару  амали солеҳаш фаровонтар бошад, мақом ў дар биҳишт болотар аст ва фарқе миёни зану мард нест, ҳамзамон бояд гуфт, ки  ҳар инсоне метавонад ба чунин мақомоте бирасад.      Барои ворид шудан ба биҳишт, фарқ миёни зану мард нест ва яке аз подошҳои Худованд дар биҳишт «حورالعین» аст, ки қуърон ва ривоёт ба он ишора кардааст. Бинобар ағлаби муфассирин дар биҳишт издивоҷ нест ва тазвиҷи «ҳур-ул-айн» ба маънои қаринӣ кардан ва ато кардани  «ҳур-ул-айн» аз тарафи Худованд ба бандагонаш тафсир шудааст.Ба  саволҳои зикршуда дар асоси  оятҳои қуръони карим ва ривоятҳо посух хоҳем гуфт:Оё барои занҳо низ «ҳур-ул-айн»-ҳои мардона вуҷуд дорад? Оё ҳар ҳуре метавонад фақат як шавҳар дошта бошад?Оё мардҳо дар биҳишт бо ҳуриёни биҳиштӣ издивоҷ мекунанд? Перомуни  ҳурони  биҳиштӣ, ки дар қуръони  карим ба унвони яке аз подошҳони ухравии некўкорон шуморида мешаванд, саволоти зайл матраҳ аст:Дар биҳишт издивоҷ нест.(Идимохи Абдурахим)