Аз ҳазрати Абӯимома (р) ривоят шудааст, ки Раслуллоҳ (с) фармудаанд: « Ҳеҷ
муъмине баъд аз неъмати тақво амалкардаш фаротар ва бартар аз
зани некӯ ва муъмина нахоҳад буд ва ӯ (зани муъмина) касе аст,
киҳаргоҳ шавҳар сӯхане гӯяд онро комил кунад, агар шавҳар ба
сӯяш бингарад ӯро хурсанд гардонад, ва агар шавҳар нисбат ба
маврид вайро қасам диҳад онро такмил намояд, ва ҳаргоҳ шавҳар
ба ҷое равад (он зан) дар мавриди худаш ва молаш бар хӯрди
некӯӣ дошта бошад».[1]
Шарҳ: Дар ин ҳадис баъд аз неъмати тақво, мартабаи зани некӯсират ва покдоман қарор гирифтааст. Воқеан як шахси мӯъмин ва парҳезкор чи қадар хушбахт хоҳад буд, ки шарики зиндагиаш ботақво ва Худотарс бошад. Чунончи дар ҳамин ривоят ба бархе аз аломатҳои як зани боимон ва некӯ ишора гардидааст:
1.
Ҳаргоҳ шавҳар ба вай бингарад ӯро шод гардонад, воқеан ин
аломати бузург дар шиносоӣ ва арзиши як зан мебошад, ҳадаф ин
аст, ки вазъи зоҳирӣ ва ороиш ва покизагиаш мутобиқ ба хоҳиши
шавҳараш бошад ва маҳз ин, ки ӯро нигоҳ кунад хушҳол бишавад,
осори сурур ва табассумаш бар симояш намудор бошад, омадани
шавҳар ба манзил бар вай тавре бархурд намояд, ки асбоби
шодиашро фароҳам гардонад на ин ки ҳаргоҳ шавҳараш ба манзил
омад (зан) чеҳраашро гирифта бо турушрӯӣ ба пеши шавҳараш ояд
ва ба ҷои ин, ки асбоби оромиш ва итминонашро фароҳам намояд
баракс муҷиби андӯҳ ва нороҳатиш бишавад, бинобар ин ороиши
зоҳириаш набояд тавре бошад, ки мушоҳида карданаш осори
ноумедии шавҳарро дар бар бигирад. Ин тавр набошд, ки дар
пеши шавҳар ба вазъи зоҳириаш таваҷҷӯҳи чандоне намекунад, аммо
дар мавриди ширкат дар маҷолиси арусӣ ва дигар маросиму ҷашнҳо
ба сару либос ва вазъи берӯни биояд, ки муҷиби ҷалби назари дигарон
қарор гирад.
Эй
зани мусалмон ба хуби огоҳ бош қабл аз издивоҷ, ороише, ки
муҷиби ҷалби назари дигарон ва бегонагон бошад ҷоиз намебошад ва
баъд аз арусӣ ороиш намудан боке надорад башарти ин, ки ороиш
дар баробари ҷалби розогии шавҳараш бошад на барои лутфандӯзии
бегонагон ва номаҳрамон. Дар баъзе аз ривоёт омадааст, ки зане
ба хотири ҷалби таваҷҷӯҳ ва назари номаҳрамон хештанро оромиш
медиҳад вайро дар мартабаи ҳамон заноне қарор додаанд, ки дар паи
зино ва бадкорӣ мебошад. Бо ин бархӯрди номашрӯъ гӯё
дигаронро ба иртикоби зинои чашм ва дил фаро мехонанд ва мардумро
аз ин тариқ ба сӯи худашон мекашонанд ва ё қасд аз ороиш
ин бошад, ки ҳадди ақал дигарон ононро тамошо намуда ва ба
ҳайрат биафтанд ва ононро мавриди таъриф қарор диҳанд. Воқеан
чигуноҳ ва фаҳҳоши хатарноке аст, ки воқеиятро ҷаҳт намуда ва
ҷаҳти хештанро дар ончунон гуноҳ мубтало намоянд, ки ҳеҷгуна
лаззате надошта бошад.
2)
Мақсад аз такмили қасам ин аст, ки шавҳар нисбат ба
ҳамсараш ба андозае эътиқод мекунад, ки қасам ёд мекунад. Ба
таври мисол шавҳар савганд мехӯрад ва ба ҳамсараш мегӯяд
фалон корро бикун, зан ҳам ба хотири ҷалби ризогии шавҳараш он
корро анҷом медиҳад, агарчи анҷоми он кор барояш мушкил ва бар
хилофи майлаш бошад.
З)
Ҳадаф аз ин ки дар набудани ҳузури шавҳараш нисбат ба мол
ва нафс муомилаи хубе намояд, ин аст ки озодона ба инҷо
ва онҷо наравад,бо бегонагон робита барқарор накунад зеро
бисёр вақтҳо баъзе аз занон тавре мушоҳида шудаанд, ки
ҳангоми ҳузур набудани шавҳаронашон нисбат ба риоя намудани
ҳиҷоб ва дигар аҳкоми шаръӣ таваҷҷӯҳи чандоне намекунанд ё
ҳангоми гуфтугӯ бо номаҳрамон ҳеҷ гуна парешонӣ ба худашон
роҳ намедиҳанд. Мақсад аз иродаи хайр бо амвол ин аст, ки
дороиро беҷо (исрофкорона) харҷ намекунанд ва муртакиби исроф
ва табзир ҳам намегарданд. Асбобҳои манзилро бо ҳифозати
комил мавриди истифода қарор медиҳанд, ба касоне, ки ҳангоми
ҳузури шавҳараш бо онон чизе намедод, ҳангоми набудани
ҳузураш ҳам ба онон чизе намедиҳад, фарқе намекунад, ки онон
аз хешовандонаш бошанд ва ё аз бегонагон.
Раҷабалӣ Муҳаммад
Комментариев нет:
Отправить комментарий