ҲИҶОБ

Магир аз сарат ҳиҷоб, бо он басо 

қашангӣ, 

Ҳиҷобат бошад чу дил, даруни он 

ту нанги. 

Аз куча гузар карди, бикардам 

суят назар, 

Он ҳиҷоби сари ту, зи Қуръон 

бинмуд хабар. 

Рафтам хона шитобон, ба даст 

гирифтам Қуръон, 

Расидам ба ин оят;" Иқраъ"-яъне, 

ки бихон ! 

Кардам сатри ту пайдо, ман зи 

сураи" Аҳзоб", 

Нурафшон гашт ду дида, ВаллоҲ, 

ки мисли моҳтоб. 

З-ояти панчою нуҳ(59), меомад 

бӯи гулоб, 

Зеро дар он ба занҳо, амр аст, ки " 

Кунед Ҳиҷоб". 

Ва ҳам дар сураи " Нур", дар ояи 

сию як(31), 

Тарзи бастани ҳиҷоб, фаҳмондааст 

як-як. 

З-ин ру магир ту ҳиҷоб, зи сар, ки 

мешави хор, 

Биҳиштро бинеҳ бар сар, иваз 

масозаш бо Нор!

Хоҳарону модарони меҳрубон,
 Кардаед зебо чашму рўятон, 
Гесў хушбўю ќади дилҷўятон, 
Марди номаҳрам масти бўятон,
Куртаҳои ранг ба ранг орзуятон,
 Беҳиҷоби, бадзабони хӯятон,
Лаънати ҳақ беадад шуд сӯятон, 
Бозгашти ҳамамон сӯйи Худост.
Хоҳари ҷон, як даме андеша кун, 
Аз барои рўзи фардо тўша кун. 
Зумра занҳоро бубини ту мудом,
 Бо сару дасти бараҳна субҳу шом.
Зумраи дигар ба лолу қоли худ, 
Гаштаанд машғул бари уболи худ. 
Дигаре карда ба рўяш чанд намуд, 
Аз крему рангҳои бенамуд. 
Хоҳари ҷон, як даме андеша кун, 
Аз барои рўзи фардо тўша кун.
Дигаре дар тан либоси мардаки, 
Гашту гарди ў бувад чун кудаки. 
Баъзешон ҳастанд доим беқарор, 
Аз Худо шарме надоранд, беизор.
Дигаре дорад ҳиҷоби тангу тор,
 Инчунин Ҳиҷоб, кай бошад шумор.
Хошари ҷон, як замон андеша кун, 
Аз барои рўзи фардо тўша кун. —- 
Нашояд дам бидуни зикри Аллоҳ, 
Нафас ҳайф аст бе “Алҳамдуллилоҳ”