ЗАНҲОИ МО БОЯД САРФАКОР БОШАНД

Сипос Худойро Парвардигори оламиён ва дуруду салом ба пайғамбари Худо, бар хонадону ёрон ва бар ҳар касе аз дўстдоронаш бод. Ва аммо баъд:

 Ба ҳар зани мусулмоне, ки ба парвардигории Аллоҳ Таъоло, ба пайравии дини мубини Ислом ва ба паёмбарии Муҳаммад (с.а.с) розӣ ва хушнуд аст.

Ба ҳар модаре, ки фарзандонашро дар рўҳи парҳезкорӣ, Худотарсӣ ва ахлоқи нек тарбият мекунад, дар пайравӣ аз суннати Паёмбар (с.а.с) парвариш менамояд ва анҷом додани амалҳои нек ва писандидаро барояшон маҳбуб мегардонад.

 Ба ҳар зани мусулмоне, ки мушкилоти замона, нобасомониҳои рўзгор, дурии маҳбуби ғамгусор ва хорию зиллати бешумор ғамгину маҳзунаш кардааст.

Зан — модар, фариштаи рўйи замин аст, — гуфтаанд донишмандон. Он поку беолоиш ва басо бузургу меҳрубон аст. Ба ин офаридаи Худованд касе шак оварда наметавонад. Дар баробари ин, мутаассифона, аксар вақт сабаби ба исрофкорӣ даст задани онҳо дигаронро мушавваш мегардонад. Ҳангоми тўй ва таҷлили дигар маҳфилҳо онҳо бештар ба исрофкорӣ роҳ медиҳанд, ки чандон кори оқилона нест.Хуб  мешуд, ки дар баробари меҳмоннавозиву меҳрубон буданашон боз сарфакор ҳам бошанд, зеро дар мақоли халқӣ омадааст: «Сарфаи сари оташдон — савдогари Ҳиндустон». Фикр мекунам, ки  барои сарфакори дар оила бояд занҳои азизи мо бояд даст бигиранд  ва  ба исрофкориҳои зиёд даст  назананд. Дар вақташ ҳама гуна расму оин, анъана ва одатро аз гузаштагон омўхтем ва акнун вақти он расидааст, ки сараро аз носара ҷудо намоем. Ба қавле амалеро имрўз ба сомон расонда, фардо аз карда пушаймон нашавем.

Модарони азиз хоҳарони гироми ва занҳои оқилу донои мо шумо бояд ба қадри  меҳнатҳое,ки мардҳо,бародарон,падарон ва  писарони шумо дар муҳоҷират дар ғариби мекуанад ва ба шумо маблағ мефиристонанд шумо сарфакорона онро истифода баред дар оилаи худ аз ҳар хел исрофкориҳои беҳуда ,ки ва урфу одатҳои милли мо мондааст худдори кунед.Ба ҷойи исрофи беҳуда дар маъракаҳо шумо он маблағро дар танзими оила, тарбияи фарзандон истифода баред хуб мешуд.

Тарбияи фарзандон мади аввал аст нисбати ин маъракаҳое,ки оилаи шуморо ба касоди оварда мерасонанд.Вале  сад афсус,ки то ҳол модарони бисёре ҳастанд,ки дар оила бе сарфаро ҳастанд. Маблағи фиристодаи шавҳар ё фарзандонашонро беҳуда ва исрофкорона сарф мекунанад барои таври замона,ки бояд аз ҳамсоя кам набошем гуфтани.Фикр мекунам ки агар занҳои мо ба илму фарҳанг мебуданд ба  оилаҳои худ бештар нафърасон мешуданд ва ба қадри меҳнати пули меомадаги мардҳо мерасиданд.

Тӯйи издивоҷ аз назари ислом суннат аст. Дар издивоҷ аз назари ислом тӯй кардан машрӯъ (он чи шариат онро раво ва ҷоиз медонад) аст, зеро ҳазрати Пайғомбар (с) фармудаанд: «Тӯй кун, агарчи бо як чорво ҳам бошад». Қобили зикр аст, ки дар Сунани Абӯдовуд аз Пайғомбари Худо (с) ривоят мешавад,ки фармудаанд: «Рӯзи якуми тӯй ҳақ аст, рӯзи дуюм урф (расму таомул) аст ва рӯзи сеюм риёву худнамоист». Пас бояд тӯй як доира ва ҳадди худро дошта бошад. Аммо тӯйҳои маъмулии мо, ки оҳиста-оҳиста он шакли риёкорӣ, хароҷоти зиёд ва баъзан се рӯзу аз он зиёдро дарбар мегирифт, аз назари ислом ҷоиз набуда, барои оилаҳои навбунёд баракс зарарҳои моддию маънавӣ меоварданд.

Бояд тазаккур дод, ки аз назари ислом баргузории тӯйи арӯсӣ бояд дар ҳадди эътидол сурат гирад. Дар ҳадиси шариф омадааст: “Беҳтарини занон ононеанд,ки хароҷоти никоҳашон сабуктар бошад”. Ба ҳамагон маълум аст,ки дар ҳамаи корҳо таносуби  муайян, худдорӣ ва  сарфакорӣ лозим астҲамчунин Пайғомбари акрам(с) фармудааст: «Одами сарфакор ҳеҷ гоҳ мискин (камбағал)намешавад» (ривояти Имом Аҳмад).

Мақсади таҳияи қонуни мазкур низ ба хотири сарфаи буҷети оилави мардум, мақсаднок истифода намудани он аст, аз ҷумла барои зиндагии осоиштаи муносиб, таълими дурусти фарзандон, муҳайё кардани шароити зиндагӣ барои аҳли оила мебошад.

 Дар ояти 31, сураи Аъроф чунин омадааст:

“Бихӯред ва бинӯшед, вале исроф макунед, зеро (Худованд) исрофкоронро дӯст намедорад ”.

Ҳамчунин Худованд ба ҳадде ин амалро накӯҳиш карда, ки дар сураи Исро, оёти 26 ва 27 мефармояд:

ВА бисёр исроф макунед. Ба дурустӣ, ки исрофкунандагон бародарони шайтонанд ва шайтон (ҳам) нисбат ба Парвардигори худ носипос аст”.

Ҳамчунин Худованд дар беш аз 10 сура дар мавзӯи исроф баён доштааст, ки ҳамаи паҳлӯҳои ҳаёти инсонро дар бар мегирад. Масалан: 1 - Сураи Анъом, ояти 141, 2- Сураи Аъроф, ояти 31, 3-Сураи Юнус, ояти 12 ва 83, 4- Сураи Анбиё, ояти 9, 5- Сураи Шуаро, ояти 151, 6-Сураи Ғофир, ояти 43, 7 -Сураи Зухруф, ояти 5, 8 -Сураи Духон, ояти 31, 9- Сураи Зорриёт, ояти 34.

Риоя намудани ҳар банди  Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросимҳо дар Ҷумҳурии Тоҷикистон» ҳатмист, зеро ҳеҷ кадом як нишондоди он мухолифи дини Ислом ва фармудаҳои Худованд набуда, балки як навъ дастурест, моро аз сарфи беҳуда пешгирӣ менамояд. Чунин зуҳуроти номатлуб ҳамеша мўҷиби паст рафтани масоили иқтисодии ҳар оила аст. Фақат ақли солим даркор, ки нуктаҳои онро аз сари нав биомўзем ва фикри ғолибро дастгирӣ намуда, дар рўзгорамон истифода барем.

Ҳадафи Қонуни ҶумҳурииТоҷикистон “Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросимҳо дар Ҷумҳурии Тоҷикистон” баланд бардоштани сатҳи зиндагии иҷтимоӣ ва иқтисодии мардуми кишварамон мебошад. Пешвоидин мубини Ислом ҳазрати Муҳаммад(с) низ пайравони худро аз беҳудагӯию исрофкорӣ барҳазар дошта, чунин фармудаанд: “Бадтарин пайравони ман  касонеанд, ки дар нозу неъмат ба дунё омадаанд ва маркабҳои гуногунро бо исроф савор мешаванд ва вақт худро ба суханони беҳуда пур мекунанд ва дар хӯрдану пӯшидан исрофкориро пеша мекунанд”.

Тавба кун эй зан!!!-шеъри Умеди Рахмат

Барои Марг омода бош

Вақте, ки яке аз наздиконамон ҷони худро ба Худованд таслим намояд, чашмҳои ўро бо дастони худ бипўшем ва барои ў дуо намоем ва рўи ўро бо матое пӯшида (Инна лиллаҳи ва инна илайҳи роҷиъун) бигўем. Яъне: (Ҳароина мо аз они Худоем ва ҳароина ба сўи Ў боз хоҳем гашт". 
   Худованди мутаъол мефармояд:
   "Ва сабркунандагонро башорат бидеҳ. Ононе, ки чун ба онҳо сахтӣ бирасад, гўянд: Ҳароина мо аз они Худоем ва ҳароина ба сўи Ў боз хоҳем гашт. Барои ин гурўҳ аз ҷониби Парвардигорашон, дурудҳо ва онон роҳёфтагонанд".  (Сураи Бақара 155,  157).
Пас аз он нороҳат нашавем ва ғазаб накунем, балки бар сабру дуо бошем ва бояд бидонем, ки касе, ки ҷони ин мурдаро гирифт, рўзе ҷони дигаронро низ хоҳад, гирифт. Вале барои ҳар як шахс мўҳлатест, ки аз он мўҳлат пешу қафо нахоҳад шуд. Пас батезӣ ўро шуста кафан кунем ва намоз гузошта ўро бар қабр гузорем.

   Аз  Хонӣ,  хизматгори  Усмон  (разияллоҳу анҳу)  ривоят  шудааст,  ки  мефармоянд:   "Вақте, ки Усмон  (разияллоҳу анҳу)  ба  назди  қабр  оянд,  мегиристанд,  ҳатто ришҳояшон  тар  мешуд.  Пас  ба эшон гуфтанд.  Дар  назди  шумо,  ҷаннату  дўзах  зикр  карда  мешавад  ва  барои  он намегирйед  ва  чаро   барои  қабр мегирйед.  Дар  ҷавоб  гуфтанд: Паёмбар  (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)ро  шунидам,  ки  мегуфтанд:
   "Қабр  аввалин  манзили  охират аст,  пас  касе,  ки  аз  он  наҷот  ёбад,  мо баъди  он  осонтар аст.  Ва  агар  аз  он  наҷот  наёбад, мо  баъди  он  сахттар аст). 
   Ва  низ  гуфтанд:   Паёмбар  (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)  фармуданд:
   "Ҳеч  ҷоеро надидам, ки аз қабр даҳшатноктар  бошад".  Санади ин ҳадис саҳеҳ аст. Имом Аҳмад онро  ривоят карданд. 
  Аз  Бароъ ибни  Озиб  (разияллоҳу анҳу)  ривоят  шуда аст, ки  мегўянд:
   "Рўзе бо  паёмбар  (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)  дар  як  ҷанозаи  марди  ансорӣ  ҳозир  шудем.  Вақте, ки  ўро  ба қабр  расонидем,  ва  ў дар  ҳолати  лаҳад  кардан  буд, дар  ин  ҳолат  паёмбар  (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)  рў ба рўи  қибла  нишастанд ва  мо  дар  атрофи  он ҳазрат  нишастем.  Он қадар  ором  будем,  гуё ки  дар  болои  сари  мо  парранда  аст.  Ва  дар  дасти  он ҳазрат  шохае  буд,  ки  бо он  заминро  меканданд.  Ва  дар  ин  ҳолат  гоҳе  ба  осмону  гоҳе  ба  замин  назар  мекарданд.  Ва  чашмони  худро  ба  болою поён  мебурданд,  се  маротиба.  Дар ин  ҳолат  гуфтанд:  (Ба  Худованд аз азоби  қабр  паноҳ биҷoед.  Ва  инро  ду ё се  маротиба  такрор  карданд.  Баъд  аз  ин  гуфтанд :  Эй  бор  Худоё  ба  ту аз  азоби  қабр паноҳ  меҷўям.  Инро  ҳам  се  маротиба  такрор  карданд....
(Давоми ҳадис) Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам гуфтанд:  Агар  бандаи  мўъмин,  дар  ҳолати  ҷон  супорӣ бошад, ба  назди  ў малоикаҳое  аз  осмон  мефароянд,  ки  рўйҳояшон  бисёр  сафед,  монанди  офтоб  ва  бо  ҳамроҳии  худ  кафане аз кафанҳои  ҷаннат   ва  хушбўие  аз  хушбўиҳои  ҷаннат меоранд. Онҳо  аз ин  банда  ба  масофаи  диди  чашм  менишинанд.  Дар  ин  ҳолат  малакулмавт  (алайҳис салом)  ба  назди  сари  ў  омада,   менишинад.  Пас  мегўяд:  Эй  нафси  поку  ором  ба сўи  мағфирату  ризои  Худо баро. Ҷони  ин  банда,  мисли  қатраи  обе,  ки  аз  зарфе мерезад, аз баданаш баромада мерезад.  Пас  малакулмавт  онро  қабз  мекунад. 
   Дар  ривояти  дигар  омадааст, ки:  Вақте,  ки  руҳаш  аз  баданаш  ҷудо  шавад,  тамоми  малоикаҳое,  ки дар  байни  замину  осмон  қарор  доранд  ва  малоикаҳое,  ки  дар  осмонанд,  барои  ў  дуруд  мефиристанд.  Ва  барои ў дарвозаҳои  осмон  кушода   мешавад.  Ва  ҳар  малоикае,  ки  дарвозабонанд,  аз  Худо талаб мекунанд, ки руҳи  ин  банда  аз  дарвозаи  эшон  боло  карда  шавад.
 Вақте,  ки  малакулмавт  ҷони  ўро  қабз  бикунад,   дар  дасташ  ба  андозаи  як  задани  чашм ҳам,  боқӣ  намемонад.  Балки  он малоикаҳое, ки  аз  осмон  омада  буданд,  ба  зуди  руҳи ин бандаро  дар  ҳамон  кафану хушбўие,  ки  оварда  буданд, мегузоранд.  Ва  он  тасдиқи  қавли  Худованд  аст, ки  мефармояд :
{تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لاَ يُفَرِّطُونَ}.   (الأنعام: 61) 
   "Фиристодагони мо беҳеч кўтоҳиву гузаште ҷони ўро бигиранд".      (Сураи  Анъом :61)   
 Руҳ  аз  он, ба  монанди  беҳтарин  бўи  мушке,  ки  дар  рўи  замин  аст, мебарояд.
Малоикаҳо  руҳи  ин  бандаро  бо  ҳамроҳии  худ  ба  осмон  мебаранд.  Ҳар вақто,  ки  ин  малоикаҳо,  аз  назди  малоикаҳое,  ки  дар  осмонанд,  гузаранд,  онҳо  мепурсанд:  Ин  руҳи  пок  аз они  кист?  Дар  ҷавоб  мегўянд:  Ин  руҳи  фалони  писари  фалонист.  Ва  номи  ўро  бо  беҳтарин  номе,  ки дар дунё  зикр  мешуд, зикр  мекунанд. 

(Давоми ҳадис). Вақте,  ки  ба  осмони  дунё  бирасанд,  аз  дарвозабони  осмони  дунё  талаб  менамоянд, то  дарвозаро  барои  онҳо  кушояд.  Пас  барои  онҳо  дарвозаро  мекушояд.  Тамоми  малоикаҳое,  ки  дар  ин  осмон  вуҷуд  доранд,  бо  ҳамроҳи  руҳи  ин  банда,  ба  осмоне,  ки  баъд аз ин  осмон  аст,  (яъне  осмони  дуввум)  мебароянд.  Ҳамингуна ин руҳ, бо ҳурмату эҳтиром, ба  осмони  ҳафтум  мерасад.  Пас  Худованди  бузург  мегўяд: Номаи  бандаамро  дар   иллиййин бинависед.
   "Ва туро  чӣ  чиз  дононд,  ки иллиййин  чист? Китобест  навишта  шуда,  ки   муқаррабини  боргоҳи  илоҳӣ назди  он  ҳозир  шаванд". (Сураи  Мутаффифин: 19-21).
   Номаи  ин  банда,  дар   иллиййин, навишта  мешавад.  Пас барои фариштагон гуфта  мешавад:  Руҳи  ин  бандаро боз ба  замин  баргардонед,  зеро   ки  ман  ваъда  додаам, ки   онҳоро  аз  хок  офаридаам  ва  боз  ба   хок бар мегардонам ва боз аз хок зинда мегардонам. 

Паёмбар  (саллаллоҳу алайҳи ва саллам)  гуфтанд:  Пас  руҳи  ўро  ба  замин  мефароранд.  Руҳ  бар ҷасади  худ  дохил  мешавад.

  Ҳангоме,  ки хешовандонаш  ўро  ба  қабр  гузошта  мераванд, садои  кафшҳои  онҳоро  мешунавад.  Дар ин  ҳолат  ба  назди  ў ду  малоикаи  бадҳайбат омада ўро ноором месозанд ва  ўро  шинонида  ба  ў мегўянд:  Худои  ту  кист?    Дар  ҷавоб  мегўяд:  Худои  ман  Аллоҳ таъоло  аст.  Пас  ба  ў мегўянд:  Дини  ту  чист?  Дар  ҷавоб  мегўяд:  Дини  ман  Ислом  аст.  Боз  ба  ў  мегўянд:  Он  марде,  ки  ба сўи  шумо  фиристода  шуда буд, кист?   Дар  ҷавоб  мегўяд:  Ў паёмбари Худо Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) аст. Боз ба ў мегўянд: Дар дунё кадом амалҳоро анҷом додӣ? Дар ҷавоб мегўяд: Китоби Худоро тиловат намудам ва ба он имон  овардам ва онро тасдиқ намудам. Пас дубора ўро ноором карда, мегўянд: Худои ту кист? Дини ту чист? Паёмбари ту кист? Ин охирин фитнаест, ки бандаи мўъмин ба он рў ба рў мешавад. 

Зан дар ҷаннат бо кист?

Дусте пурсон шуд, ки агар зан ба шавхар набаромада аз олам даргузарад, магар дар чаннат оила барпо мекунанд?
---------

Дар бораи хамсарони Хури ъин барои мардони ахли Чаннат Куръон
зикру кисса карда аст ,аммо занхо дар чи холат бошанду бо ки,
дар Куръон аз ин масала зикре наомада аст.
Ва адами зикри Куръон маънии инро надорад ,ки эшон танхо бошанд, бал аз одамиён шавхароне ончо хоханд дошт .
Холати зан дар дунё аз ин шаш навъ берун нест .
1- Ё пеш аз издивоч, дар холи мучарради аз олам даргузашта аст
2- Ва ё пас аз талоку чудои аз шавхар ва пеш аз шавхари дигар карданаш вафот карда бошад .
3- Ё хонадор буда асту аммо шавхараш аз рафтан ба чаннат махрум бошад ( Худоро панох)
4- Ё пас аз издивочаш, дар холати хонадор буданаш даргузарад .
5- Ё шавхараш вафот кунаду у худ танхо бимонад ва шавхари дигаре накарда аз олам рихлат кунад.
6- Ё шавхараш вафот кунаду шавхари дигаре карда бошад.
Ин холоти зан дар дунёст ,ки хар холатеро вазъест дар чаннат, ки чунин аст:

Он зане, ки пеш аз издивочу хонадор шудан даргузашта бошад Худованд уро дар чаннат ба чавоне ки мавриди писанду кабулаш бошад издивочаш мекунонад, чун Расули Худо (с) фармуда
ما في الجنة أعزب.مسلم .
"Дар чаннат мардум мучаррад намемонанд". (Имом Муслим(р)
Ва монанди ин холат аст занеро ,ки пас аз талоку чудоияш дар гузашта бошад ва хаминчунин он зане ,ки шавхараш аз чаннат махрум бошад .
Аммо зане ,ки издивоч намуда дар никохи марде аз дунё гузашта бошад бо он шавхараш дар чаннат бимонад ва инчунин оне, ки пас аз вафоти шавхари нахусташ бо каси дигар хонадор нашуда аст .
Аммо оне ,ки баъди шавхари аввали боз хонадор шуда аст дар чаннат бо охирин шавхараш бимонад, чун дар ин мавзуъ Имом Байхаки хадиси марфуъе аз Хузайфа ривоят карда ,ки
أيما امرأة تُوفي عنها زوجها ، فتزوجت بعده ، فهي لآخر أزواجها
"Яъне хар он зане ,ки пас аз вафоти шавхараш издивочи дигаре кунад дар чаннат бо охирин шавхараш бимонад."(Иброҳими Сайнуриддин)

Ибодатҳо

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Вақте, ки ҳаёти қалб бо имон ҳадафе бошад, ки ба воситаи он бандагии Аллоҳ таъоло амалӣ мешавад, пас инҷо суоле матраҳ мегардад, ки мусалмон ба ин ҳадаф чигуна метавонад бирасад?

Аллоҳ таъоло василаҳоеро, ки моро ба он ҳадафи олӣ хоҳад расонд, раҳнамоӣ кардааст. Ин василаҳо, ибодатҳо бо ҳарду қисме, ки доранд, яъне ибодатҳои қалбӣ ва ибодатҳои баданӣ, мебошанд.

"Эй инсонҳо, Парвардигоратонро, ки шуморо ва касонеро, ки пеш аз шумо буданд офаридааст, ибодат кунед, шояд тақводор шавед". Сураи Бақара. Ояти: 21.

Ибодатҳо давоҳои бисёр фоидабахшанд, онҳо қалбро ёрӣ медиҳанд, то битавонад бандагии комилашро ба Аллоҳ таъоло амалӣ кунад.

Мо барои ин гуфтаҳо мисолҳо меорем:

Намоз ибодате аст, ки инсони мусалмонро ба фурӯтанӣ ва варшикастагӣ дар пешгоҳи Парвардигораш эҳсос мекунонад. Ин василаи ниҳоят бузурге аст барои пайвастан ба Аллоҳ таъоло, барои муноҷот бо Ӯ намудан, эҳсоси қурби онро дарёфтан, ба ӯ усн гирифтан ва шавқ дар қалб пайдо кардан, эҳсос мекунонад. Дар натиҷаи он хузуъ ва фурӯтании бештарашро ба Аллоҳ таъоло ҳис мекунад. Ба ин сурат имон аз хилоли ин намоз зиёда мегардад ва осори он имон дар ангезаҳои инсон ва рафтораш зоҳир мегардад. Пас барои анҷоми корҳои хайр шитоб мекунад, ангезаи дохилиаш қувват мегирад ва муқовамати он бар зидди корҳои маъсият ва наздик шудан ба онҳо, қавӣ мешавад. Пас ин ояти Худовандӣ таҳаққуқ пайдо мекунад, ки: "Намозро барпой дор, ки намоз аз фаҳшо ва мункар манъ мекунад" Сураи Анкабут. Ояти:45.

Садақа ибодати бузург аст, ки қалбро аз бемориҳои дустдории дунё ва ба он тааллуқ гирифтан, илоҷ мекунад. Яъне он қалбро пок месозад ва қувваташро бештар мегардонад. "Аз молҳояшон садақа бигир, ки онҳоро пок бисози ва ба воситаи он тазкияашон намои" Сураи Тавба. Ояти: 103.

Рӯза доштан, инсонро барои ҳоким шудан бар нафси худ ва онро ба тақвои Худованд маҷбур намудан, ёрӣ мерасонад. "Бар шумо рӯза доштан фарз гардонида шуд, ҳамчуноне ки бар касоне, ки пеш аз шумо буданд, шояд ки тақводор шавед" Сураи Бақара. Ояти: 183.

Зикр намудан, ҳадафаш ба ёд овардани Аллоҳ таъоло мебошад. Ба ёд овардани азамату бузургӣ ва ҷамолу икроми Ӯ таъоло. Пас инсон ба ин сурат итминон ва боварию имонаш бештар мегардад. "Огоҳ бошед, ки ба зикри (ёд намудани) Аллоҳ қалбҳо мутмаину ором мешаванд". Сураи Раъд. Ояти: 28.    

Ба ҳамин сурат аст дар боқии ибодатҳои қалбӣ ва ибодатҳои баданӣ. Он ибодатҳое, ки як манзумаи мутакомилро ташкил медиҳанд ва аз хилоли дуруст анҷом додани онҳо, он ҳадафи бузург аз вуҷуди мо дар рӯи ин замин, амалӣ мегардад.

Ҳеч ибодате нест, ки Аллоҳ таъоло моро ба он раҳнамоӣ кардааст магар ин ки ба монанди василае ва маркабе аст, ки моро ба сӯи пеш дар иттиҷоҳи қурби Худованди субҳон мебарад, то ба он ҳадафи бузург дар дунё бирасем. " Аллоҳро чунон ибодат намоӣ, ки гӯё онро медида боши" ва дар охират "Ва Худованд касонеро, ки тақворо пеша кардаанд ба растагриашон наҷот медиҳад" Сураи Зумар. Ояти:61, ноил гардем.

Неки кардан ба Падару Модар

Ба падару модар некӣ кардан васияти Расулуллоҳ (с) аст.

Ба далели ҳадиси Абудардо (р) ки гуфт: Расулул­лоҳ (с) маро ба нуҳ чиз васият кард: “Ба Худованд чизе­ро шарик маёвар, агарчи пора-пора карда шуди ва сӯзонда шуди ва намози мактубаро (панҷвақта, ки фарз мебо­шад) албатта қасдан тарк нанамои, касе онро қасдан тарк намуд аз ӯ зимма бардошта мешавад (зимма: барои ҳар як нафаре аҳде аз Худованд аст ба ҳифозат кардан ва нигаҳбонӣ, пас вақте худашро ба ҳалокатгоҳ партофт ё чизеро ки бар вай ҳаром буда анҷом дод ё он чизеро ки фармон дода шуда буд мухолафат намуд, зиммаи Худованд барояш азбайн меравад) ва албатта майро манӯш, ки он калиди ҳама бадиҳост. Ва падару модаратро итоат кун, агарчи туро фармон диҳанд, ки аз дунёят берун шав, пас барои онҳо бибаро. Ва соҳибони амрро (сардор ва раҳбаронро) мунозаъа макун, агарчи худатро танҳо диди (яъне дар ҳақ). Ва аз ҳамла магу­рез, агарчи ҳалок шуди ва рафиқонат гурехтанд. Ва аз сарватат бар аҳли хонаводаат харҷ намо ва асоятро аз аҳли хонаводаат мабардор (яъне задани ба ҳақ, ҳамчуноне ки дар ояти 34 сураи Нисо омадааст. Ва маънои дигараш ин ки манъ намудани аҳл аз фасод аст ва адаб додани онҳост. Ин мафҳумро ҳадиси ибни Аббос (р) таъйид мекунад, ки Паёмбар (с) ба овезон кардани тозиёна дар хона (ҷиҳати тарбия на ҷазо) фармоиш додааст) ва онҳоро дар бораи Худованди азза ва ҷалла битарсон”

Некӣ ба падару модар кардан дар вақти ҳаёт будан ва баъди маргашон низ мешавад. Пас агар касеро эҳсон намудан ба падару модараш дар ҳаёташон фурсат нашуда бошад, Аллоҳ таъоло барои ӯ инро баъди маргашон муяссар гардонидааст, баробар аст, ки бо садақа додан аз ҷои онҳо бошад ё ба истиғфор кардан ё бо дуо намудан дар ҳақи онҳо, қарзи онҳоро додан, иҷро кардани аҳди онҳо баъд аз маргашон ва силаи раҳм (пай­вандии хешутабор)-е, ки танҳо аз тариқи онҳо пайвандӣ карда мешавад, пайвандӣ ба дӯстонаш ва ғайри инҳо аз навъҳои некӣ ва эҳсон намудан ба онҳо мебошад.

Худованд салоту салом бар Расули ҳабибаш, ва маҳбуби мо муъминон Муҳаммад (с) бифиристад ва бар олу асҳобаш ва бар тамоми касоне, ки аз онҳо ба некӣ то рӯзи қиёмат пайравӣ намуданд, ва бар падару модарам низ. Парвардигоро онҳоро раҳмат намо ҳамчуноне, ки маро дар хурдсолӣ тарбия намуданд ва ҳар кӯтоҳӣ ва хатое дошта бошанд, бо лутфу карамат, бори Илоҳо, мағфи­раташон намо. Ва ҳар ҳасаноте, ки дошта бошанд, бар онҳо ба андозаи илму карамат ба сазовории ҷоҳу ҷалолат, афзун бигардон. Бори Илоҳо! Аз падару модарам розӣ бош ва онҳоро аз Худат розӣ бигардон. Бори Илоҳо! Пада­ру модарамро аз ман розӣ бисоз. Бори Илоҳо! Фир­давси Аълоро насибашон гардон ва мақомашон бисоз. Онҳоро бо ҳамроҳии паёмбарон, сиддиқон, шаҳидон ва солеҳон ҷой бидеҳ, ки беҳтарин рафиқон ҳастанд. Омин.

ЗИНДАГИИ ҚАЛБ БО ИМОН АСТ

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Аллоҳ субҳонаҳу ва таъоло моро офарида ва дар рӯи замин барои сукунат кардан имкон додааст, то як вазифаи бузургеро анҷом дода бошем, ки он иҷро намудани бандагии Аллоҳ таъоло аст.

"Ва ман ҷину инсро танҳо барои ибодати худам офаридаам". Қуръон. Сураи Зориёт, ояти 56.

Ин бандагӣ ҳақиқате дорад, ки бояд исбот карда шавад. Ва бар асоси он ҳақиқат лозим аст инсон дар фазои он бандагӣ умр ба сар барад ва осори бандагӣ дар рафтору гуфтор ва муомилоту муносибатҳояш зоҳир гардад.

Бандагии Аллоҳ таъоло маънояш варшикастагӣ, хоксорӣ, тасмили комил шудан ба Аллоҳ таъоло, итоати амрҳои Ӯро намудан, бардавом аз Ӯ тарсидан, эҳсоси эҳтиёҷмандии мутлақ ба он доштан ва муҳтоҷии комилро ба Ӯ эҳсос кардан аст. Бинобар ин аз Ӯ таъоло бардавом талабу дархост намудан, ба ӯ эҳтиёҷмандии худро изҳор кардан, бар ӯ таваккул намудан, холисона ва бо муҳаббати Ӯ таъоло ба тарафаш таваҷҷӯҳ кардан ва баргузидани ончӣ ӯ дуст медорад ва ҳар чизеро, ки хушнӯдии Ӯ таъоло дар он аст, мебошад. То ин ҳама дар рафтори инсон намудор гардад ва дар натиҷа ҳама диққати андешаи ӯ анҷом додани он ҷизҳое бошад, ки мавлояшро розӣ месозад ва ба сабаби он амалҳо раҳмату фазл ва подошеашро, ки барои бандагони муттақиаш ваъда додааст, ба худ ҷалб менамояд. Аз ин ҷиҳат саъю кӯшиши ӯ барои анҷоми ҳар коре, ки ба ҷаннат наздикаш месозад ва аз оташи дӯзах дураш мегардонад, зиёда мешавад.

Бандагии ҳақиқӣ ин ғолиб омадани имон дар қалби инсон ва шуъури ӯ мебошад. Яъне вақте, ки имон тамоми қалби ӯро фаро гирифт ва дар шуъураш танҳо ин имон ҷой дошта бошад, ки дар он дигар чизе вуҷуд надошта бошад, ин ҳолатро бандагии ҳақиқӣ метавон номид. Ин инсон дигар дустдориаш ба Аллоҳ субҳонаҳу ва таъолоро маҳбубтарин чизҳо медонад ва тарси ӯ аз Аллоҳ таъоло тарсноктарин чизҳо хоҳад шуд.

Ин аст, ки дигар танҳо ба Худованд итминон дорад ва ба Ӯ таъоло бовар мекунад ва ба қудрати беинтиҳо ва қурбу наздикии Ӯ таъоло ва илм доштанаш ва иҳота карданаш ба ҳами чиз бовар мекунад ва бар он такя менамояд. Бинобар ин бар Ӯ таваккул мекунад ва тақвои Ӯро пеш мегирад, дӯсташ медорад ва муштоқи Ӯ таъоло мебошад.

Бар Аллоҳ таъоло таваккул намудан, дӯсташ доштан ва аз Ӯ тарсидан, инҳо далел бар қуввати имон ва қуввати бандагиаш ба Аллоҳ таъоло мебошад:

-         "Ва бар Худованд таваккул кунед, агар имондор бошед" Сураи Моида. Ояти: 23.

-         "Пас Худованд ҳақноктар аст, ки аз Он битарсед, агар имондор бошед" Сураи Тавба. Ояти: 13.

-         "Ва тақвои Аллоҳро пеша бигиред, агар имондор бошед" Сураи Моида. Ояти: 57.

Ба кадом андозае, ки имон дар қалби инсон ҷой гирифт, рафтори инсон мутобиқ ба ҳамон андоза хуб мешавад. Аз ин ҷиҳат аст, ки Расулуллоҳ (с) фармуданд: "Огоҳ бошед, ки дар ҷасад як гӯштпорае аст, ки агар дуруст шавад, тамоми ҷасад дуруст мешавад ва агар вайрон шавад тамоми ҷасад вайрон мешавад, огоҳ бошед, ки он қалб аст" Муттафақун алайҳ.

Имон ин ангезае барои истиқомат варзидан ва рафтори дуруст доштан аст.

"Ва ҳеч марди муъмин ва зани муъминро нарасад, ҳангоме, ки Худо ва Паёмбараш кореро ҳукм кунад, он ки онҳо дар корашон ихтиёре бошад" Сураи Аҳзоб. Ояти: 36. Яъне дар баробари амри илоҳӣ ва паёмбараш дар ҳар коре набошад, дигар марду зани муъмин ихтиёре надоранд, ҷуз амри онҳоро барои иҷро намудан ихтиёр кардан.

"Ва Худо ва расулашро итоат кунед, агар имондор бошед" Сураи Анфол. Ояти: 1.

"(Ҳукм) ин аст ва касе ки шаъоири илоҳиро бузург дорад, пас бегумон ин (кор) аз тақвои қалбҳо аст" Сураи Ҳаҷ.  Ояти: 32.