Он чӣ меояд васиятҳои исломии бо арзишест, ки дар тамоми мароҳили зиндагӣ аз ибодот, муомалот, ахлоқ, одоб… вуҷуд дорад, ки мо онро ба ҷавонони мусалмон барои тазакур ва ёдоварӣ тақдим медорем, зеро тазакур ва ёдоварӣ ба мусалмонон нафъ мерасонад. Умедворем, ки Худованд ба василаи он касеро ки онро мехонад ё ба он гӯш медихад, нафъ бирасонад ва подоши бузург барои касе, ки онро таълиф карда ё навишта ё ба он амал кардааст. Худованд барои мо кофист ва Ӯ беҳтарин ҳофиз ва нигаҳбон аст.
Ин васиятҳо иборатанд аз:
1. Холис гардонидани ниятҳо барои Худои мутаол ва дурӣ аз риё дар гуфтору кирдор.
2. Пайравӣ намудан аз Паёмбари гиромӣ (с) дар гуфтору кирдор ва ахлоқ.
3. Пеша кардани тақво ва тасмим гирафтан барои иҷрои тамоми авомири Худованд ва тарк намудани тамоми он чӣ ки Худованд онро наҳӣ кардааст.
4. Тавбаи холиса ба даргоҳи Худованд ва бисёр истиғфор кардан.
5. Эътиқод ҷозим доштан ба ин, ки Худованд дар тамоми корҳо ва зиндагӣ, муроқиб ва нигаҳбон аст ва донандаи он чӣ анҷом дода мешавад ва дар дарун хутур мекунад.
6. Имон доштан ба Худованд, Малоика, Китобҳои осмонӣ, Паёмбарон, рӯзи охират ва ба тақдири хайр ва шар.
7. Худдорӣ кардан аз тақлиди кӯркӯрона.
8. Дар адои амалҳои нек, бар дигарон пешдастӣ кун, ба хотири он подош ва савоби касоне, ки ба ту дар анҷоми он пайравӣ мекунанд, ба ту низ мерасад.
9. Китобҳои Риёзусолиҳини имом Набавӣ ва Зоду-ал-Миъоди Ибни Қайми Ҷавзиро ба даст биёр ва онҳоро бар худ ва хонаводаат бихон.
10. Доимо бо вузӯ ва покиза бош ва пайваста худро аз палидӣ ва наҷосати моддӣ ва маънавӣ, пок дор.
11. Намозро дар аввали вақт бо ҷамоъат адо намо, хосатан намози бомдому хуфтан.
12. Аз чизҳое, ки бӯи бад доранд ва боиси нороҳатии мардум мешаванд, пархез кун, мисли сирпиёз, сигор ва нос ва ғайра.
13. Побанди намози ҷамоъат бош то ба савоби зиёд ноил шавӣ.
14. Какотро адо кун, ва онро аз мустаҳикин дареғ мадор.
15. Ба намози Ҷумъа қабл аз вақт, иқдом кун.
16. Моҳи шарифи Рамазонро аз рӯи имон ва ба даст овардани савоб ва ризои Худо рӯза бигир, то Худованд гуноҳи гузашта ва ояндаро бибахшад.
17. Бикӯш то рӯзе аз моҳи шарифи Рамазонро бидуни узри шаръӣ тарк накунӣ, то гунаҳгор шавӣ.
18. Шабҳои Рамазонро, хосатан шабҳои қадрро аз рӯи имон ва ба даст овардани савоб, бо тасбеҳу дуо сипарӣ кун.
19. Барои адои Хаҷҷи фарзӣ ва Умра ба сӯи Байтуллоҳи Ҳарам шитоб кун, ҳаргоҳ тавоно бошӣ ва аз тахир пархез кун.
20. Қуръонро бо тадаббур бихон ва авомири онро ба ҷо овар ва аз манҳиёти он пархез кун, то дар рӯзи қиёмат шафеъ ва дастгир бошад.
21. Зикри Худоро ошкору пинҳон ва истодау нишаста, бисёр кун ва аз он ғофил мабош.
22. Дар маҷолиси зикр ва ёди Худо хозир бош, зеро он боғе аз боғҳои биҳишт аст.
23. Чашмонатро аз ҳаром нигаҳ дор, зеро нигоҳ тире аз тирҳои заҳролуди шайтон аст.
24. Либосатро аз буҷулаки пой дарозтар макун ва аз роҳрафтани мутакабирона худорӣ кун.
25. Либоси абрешими мапӯш ва аз истифодаи тилло худдорӣ кун, зеро ин ду барои мардон ҳаром аст.
26. Худро ба занон ташбеҳ макун ва магузор занонат ҳам ба мардон ташбеҳ кунанд.
27. Ришро бигзор ва ба гуфтаи Паёмбари Худо амал кун, ки мефармояд: «муйлабатонро кӯтоҳ ва ришатонро вогузоред».
28. Халол бихур ва халол бипӯш, то дуоят мустаҷоб шавад.
29. Хӯрокатро бо ном ва хамду ситоиши Худо оғоз ва анҷом деҳ.
30. Тамоми корҳоятро бо дасти рост анҷом деҳ.
31. Аз зулм дар ҳазар бош, зеро зулм аз торикиҳои рӯзи киёмат аст.
32. Ҷуз инсони Мӯъмин ба дӯсти магир ва ғизоятро ҷуз бо парҳезгор махӯр.
33. Аз ришвахурӣ, ришвадиҳӣ ва миёнҷӣ будани он, дар ҳазар бош, зеро ҳамаи онҳо лаънатшуда ҳастанд.
34. Ризои мардумро дар хашми Худо маҷӯ, то шомили хашми Худо нагардӣ.
35. Аз улуламр дар корҳои машрӯъ итоъат кун ва барои ислоҳи онҳо дуо кун.
36. Аз шаҳодати дурӯғ ва пинҳондоштани он пархез кун, зеро Худованд мефармояд: «ҳар кас онро китмон кунад, қалбаш гунаҳкор аст, ва Худованд ба он чӣ анҷом медиҳад, доност.
37. Амри ба маъруф ва нахй аз мункар кун ва бар осебе, ки ба ту расидааст собир бош, зеро ин амри Худованд аст.
38. Маъруф он аст, ки Худо ва Расулаш ба он амр кардаанд ва мункар чизест, ки Худо ва расулаш аз он наҳӣ кардаанд.
39. Аз тамоми муҳаррамоти хурду бузург, иҷтиноб кун ва маъсияти Худоро анҷом мадеҳ ва касеро дар маъсияти Ӯ ёрӣ марасон.
40. Ба зино наздик машав, зеро Худованд мефармояд: «ولا تقربوا الزنا إنه كان فاحشة وساء سبيلا.» Яъне «ба зино наздик машавед, ҳамоно зино зишт ва бад роҳест».
41. Ба падару модар некӣ кун ва аз нофармонии онҳо ҳазар кун, зеро Худованд мефармояд: «وبالوالدين إحسانا», яъне «ба падару модар некӣ кун».
42. Робитаи хешовандиро барқарор кун ва аз қатъи силаи раҳм парҳез кун.
43. Ба ҳамсоя некӣ кун ва ӯро азият нанамо ва аз азияти ӯ дар хаққи худ, сабр намо.
44. Ба хотири ризои Худо ба мулоқоти солиҳин ва бародарон бирав.
45. Ба хотири Худованд дӯст бидор ва ба хотири Ӯ душманӣ варз, зеро он аз нишонаҳои имон аст.
46. Аз ҳамнишинӣ бо бадон парҳез кун ва ҳамнишини солиҳин бош.
47. Дар паи дур кардани ҳоҷоти мардум бош ва бикӯш, то суруре дар дили онҳо дохил намо.
48. Аз шитобкорӣ парҳез кун ва меҳрубону шикебо ва бурдбор бош.
49. Суханони дигаронро катъ макун, балки бо беҳтарин шева ба суханон гӯш бидеҳ.
50. Салом доданро бо шиносу ношинос тарк макун.
51. Салом додан суннат аст (ассалому алайкум) ва ба ишораи даст ва сар иктифо макун.
52. Касеро дашном мадеҳ ва ба бади ӯро васф макун.
53. Касеро лаън накун, ҳатто чаҳорпаён ва ҷамодотро.
54. Аз бӯҳтон ва тӯҳмат дар обрӯи мардум парҳез кун, зеро он аз гуноҳони кабира аст.
55. Аз сухарчинӣ, ки сабаби фасод ва низоъ байни мардум мебошад, парҳез кун.
56. Аз ғайбати мардум парҳез кун.
57. Мусалмонеро матарсон ва азият макун.
58. Байни мардум ислоҳ ва сулҳ барқарор кун, зеро он бофазилаттарин аъмол аст.
59. Ё сухане нек гӯ, ё хомӯш бош.
60. Содиқу ростгӯ бош ва дурӯғ магӯ, зеро он туро ба сӯи гуноҳҳо ва гуноҳ ба сӯи оташи дӯзах мебарад.
61. Дурӯя мабош.
62. Ба ҷуз ба Худованд савганд махур ва аз савгандхурдани бисёр пахез кун, агар чӣ барҳак бошӣ.
63. Дигаронро таҳқир макун, зеро фазл ва бузургӣ, ҷуз ба тақво нест.
64. Пеши коҳину фолбин ва соҳир марав ва сухани ӯро тасдиқ макун.
65. Аз кашидани сурати инсон ва ҳайвон худдорӣ кун, зеро сахтарин азоб дар рӯзи қиёмат барои мусаввирин аст.
66. Дар хона шакл ва сурати зиндаруйро магузор, зеро он монеъи дохил шудани малоикаҳо ба хона мешавад.
67. Ҷавоби атсакунандаро баъд аз ҳамди ӯ бо (ярҳамукаллоҳ) бидеҳ.
68. Аз савт ва даст задан дурӣ кун.
69. Аз тамоми гуноҳҳо тавба кун ва бадиро ба некӣ маҳв соз ва аз таъхир андохтани тавба дурӣ ҷӯ.
70. Ба бахшиш ва раҳмати Худо умедвор ва нисбати Ӯ гумони хуб дошта бош.
71. Аз азоб ва муҷозоти Худованд битарс ва аз уқубаташ дар амон мабош.
72. Ҳангоми сахтӣ ва бало, собиру шикебо ва ҳангоми осоиш ва роҳатӣ, шукргузор бош.
73. Ба аъмоле, ки баъд аз мурданат бароят фоида мерасонад, монанди сохтани масчид, интишори илм ва ғайра, кӯшиш бикун.
74. Биҳиштро аз Худованд бихоҳ ва аз оташи дӯзах паноҳ бибар.
75. Дуруду саломи фаровон бар Расули Худо бифирист.
Комментариев нет:
Отправить комментарий