Эй нафс!

Эй нафс!

Чи қадар аз ту хаста шудам. Чи қадар маҷбурам кардӣ ба хотири ту мушкилиҳоро таҳаммул кунам. Ба хотири иштибоҳи ту зиндагиро бар худ танг кунам. Ба хотири пушидан ва сер кардани шикам ва роҳати ту муртакиби рибо, қаллобӣ, фиребгарӣ… шавам. Хобу роҳатро тарк кунам, ҳарому ҳалолро фаромуш кунам, шабу рузам як шавад.

Эй нафс! Бо гуноҳ ва васваса маро ҳалок кардӣ. Аз раҳматҳои Худо маҳрумам кардӣ. Аз биҳишти ҷовидона ва аз неъматҳои он ва аз ризои Парвардигор дурам кардӣ. Эй нафс! То кай, то кай умри азизамро ба хотири лаззати ту сарф кунам ва ба хотири ту бояд дар ҷаҳаннам ва азоби илоҳӣ гирифтор шавам!? Ту сабаб шудӣ аз ҷамъоварии тушаи охират боз монам ва ба оташе бисузам, ки тавоноии онро надорам. Охир ман аз гушту пусту хун ҳастам. Чи қадар таҳаммул дорам? Эй нафс, эй золим, эй душмани Худо, бечораам кардӣ! Ҳасадхурӣ ва суханчиниро ёдам додӣ ва васвасаам кардӣ, то обруи бародари мусалмонамро бирезам. Васвасаам кардӣ, то ҷони бародари муслмонамро бигирам.

Оҳ, эй нафс агар ту набудӣ ҳама инсонҳо бо ҳам баробар буданд.

Агар хоҳишоту бозиҳои ту набуд, дуздӣ ва ғорат набуд.

Агар таманно ва ҷоҳталабии ту набуд, бародаркушӣ ва ғорат, фиреб ва кулоҳбардорӣ набуд. Худро мусалмон медонӣ дар ҳоле, ки ислом аз ту безор аст. Чи гуна мусалмон ҳастӣ, ки бо мусиқӣ ҳаяҷонзада мешаваӣ, вале калом ва сухани Парвардигор туро такон намедиҳад. Панд мешунавӣ, бедор намешавӣ, ҳақро мешиносӣ, вале пайравии он намекунӣ… Оҳ, эй мутакаббири мағрур, аз корвони некон ва бандагони мухлиси Худо дурам кардӣ ба гунае, ки роҳро гум кардам ва асаре аз он корвон намеёбам. Лутф ва назари Худоро аз ман ҷудо кардӣ ба гунае, ки ҳар чи дуо мекунам, таъсире надорад. Дунёро ширин нишон додаӣ ба гунае, ки ҳароми он бар даҳонам талх нест. Сад афсус, ки ҷойгоҳи ту зери по буд ва ман туро бар дида гузоштам. Эй нафс тавба кун! Ва ба суи Парвардигорат баргард!

Мегуӣ пушаймонам, вале куҷост ашки пушаймонии ту!?

Ҳаргиз туро қонеъ наёфтам ва ҳаргиз сер нашудӣ.

Мегуям; тоат ва бандагӣ, мегуӣ; фардо. Мегуям; намози субҳ, мегуӣ; каме хоб. Мегуям; садақа, мегуӣ; надорам. Мегуям; руза, мегуӣ; тоқат надорам. Мегуям; ҷиҳод, мегуӣ; мемирам. Мегуям; марг ва қабре дар пеш аст, мегуӣ; ҳануз фурсат аст. Мегуям; тавба ва инобат, мегуӣ; ҳануз зуд аст. Вой бар ту, кай ашки надомат ва пушаймониро бар гунаат бинам!(  Мухаммади Чамолзихи)

Насиҳат ба хоҳарон.

Хохарони  азиз  дар суханхои худ, ростгуиро лозим гиред, аз чумлаи сиддикон
мешавед.
Ба халки Худо неки кунед, ки бо неки кардан ба халк, гамгинихо
хурсанди мешавад ва машакатхо осон мешавад.
Барои розигии Аллох таоъло,  аз пулу молатон садака кунед, гуноххои шумо бахшида мешавад. 
Факат бо пули халол кифояги кунед, ба молатон барака дода мешавад. 
Ва аз мардум пулу мол напурсед, азизтарини онхо мешавед.
Аз дунё пархез кунед, дунё  руи худро ба хок молида меояд.
Ба кадри якину имон, дарачахо дар чаннат бардошта мешавад. 
Аз ил ми раббони таълим гиред, илм ишори мувафакон аст.
Хаётатонро ба розигии Худо истифода баред,хушбахттарини инсонхо
мешавед.
Амонатнигахдор шавед, окибати неки ба шумо мешавад.
Рузаю
намозу садакаю таом додану аёдати беморону ба чаноза рафтанро бисер ба
анчом расонед, аз хдшт дари чаннат даъват мешавед.
Мулоими ва афви мардумро, ба худ сифат гиред, Худованд аз шумо афв мекунад. Сахобагони киромро бузург шуморед ва онхоро дуст доред, ва ба амалхои онхо шукр
бигуед ва дар хакки онхо розигии Худоро пурсед, дар чаннат хамрохии онхо
мешавед.
 Аз гунох пархез кунед! ки тамоми балохо ва нохушихо ба сабаби
гунох меояд: ва гунохро хакир нашуморед, ки шайтон, ба сабаби тарки як
сачда аз дарачаи оли ва макоми баланд партофта шуда шайтони рачим игуд,
ва Одам алайхис салоту вас салом аз чаннат ба сабаби як гунох бароварда
шуданд, ва зане ба сабаби азоб додани гурба ба дузах даромад, ва як
марде изорашро дароз карда дар руи замин бо худ таачуб карда рох мегашт,
ки уро замин ба худ дар каш ид, пас вай то рузи киёмат ба каъри замин
рафтан мегирад.
 Бо гунох неъматхо аз даст меравад, ва корхо мушкил ва
машакат мешавад.
Гунох аз умру ризки банда баракаро мебардорад.

ДУХТАРОНИ МИЛЛАТ.

ДУХТАРОНИ МИЛЛАТ.

( Алллома Муҳаммад Иқбол  )

Биҳил,эй духтарак,ин дилбариҳо,
Мусалмонро назебад кофариҳо.
Манеҳ дил бар ҷамоли ғозпарвард,
Биёмӯз аз нигаҳ ғоратгариҳо.

Нигоҳи туст шамшери худодод,
Ба захмаш ҷони моро Ҳақ ба мо дод.
Дили комилаёр он покҷон бурд,
Ки теғи хешро об аз ҳаёт дод.

Замири асри ҳозир бениқоб аст,
Кушодаш дар намудуди рангу об аст.
Ҷаҳонтобӣ зи нури Ҳақ биомӯз,
Ки Ӯ ба сад таҷаллӣ дар ҳиҷоб аст.

Ҷаҳонро маҳкамӣ аз уммаҳот аст,
Ниҳоди шон амини мумкинот аст.
Агар ин нуқтаро қавме надонад,
Низоми кору бораш бесубот аст.

Маро дод ин хирадпарвар ҷунуне,
Нигоҳи модари пок андаруне,
Зи мактаб чашму дил натвон гирифтан,
Ки мактаб нест ҷуз сеҳру фусуне,

Хунук он миллате,к-аз воридоташ,
Қиёматҳо бубинад коиноташ.
Чи пеш ояд,чӣ пеш афтод ӯро,
Тавон дил аз ҷабини уммаҳоташ.

Агар панде зи дарвеше пазирӣ,
Ҳазор уммат бимирад,ту намирӣ.
Батуле бошу пинҳон шав аз ин аср,
Ки дар оғуш Шаббире бигирӣ.

Зи шоми мо бурун овар саҳарро,
Ба Қуръон боз хон аҳли назарро.
Ту медонӣ,ки сӯзи қиръати ту,
Дигаргун кард тақдири Умарро .

Ситоиши Аллоҳ(суҳбати бибчони 86сола)

Ситоиши Аллоҳ(суҳбати бибчони 86сола)

Хоҳарам ҳиҷоб амри Худованди Тавоност

Хоҳарам ҳиҷоб амри Худованди Тавоност

Ба номи Худованди бениҳоят меҳрубон

Хоҳари мусалмон! Дар ин майдон ҳиҷоб силоҳи туст. Бо ин силоҳи худ ба душманони дин ва ақидаат нишон бидеҳ, ки ту пайрави Хадиҷа ва Оишаи Сиддиқа ва Фотимаи Заҳро ва вориси иффат ва ҳашамати онҳо ҳастӣ.

Паёмбари Худо (салом ва дуруди Худо бар У). Ҳиҷоби ту чун теғест бурранда бар гардани душманони дин ва ақидаат ва ба ононе, ки худро ба тамаддуни бебанду бор ва разолати ғарб фурухтаанд.

Пас эй хоҳари мусалмон! Дар ҳифзи ҳиҷоби худ бикуш! Зеро ҳиҷоби ту санади иззат ва сарбаландии шумост. Зебоӣ ва фазлу камол дар беҳиҷобӣ ва беҳаёӣ нест. Балки фазли камол дар зебоӣ ба ахлоқ ва тақво ва андешаи солим аст.

«Эй Паёмбар! Бигу занони мусалмонро, то бипушонанд чашмҳои худро аз дидани нораво ва ҳаром ва нигаҳ доранд шармгоҳи худро аз амалҳои зишт ва бар бегона ошкор насозанд зиннати худро магар ончи зоҳираст ва қобили пушондан нест. Бояд, ки бипушонанд гиребон ва синаи худро ва зиннат ва ҷамоли худро ошкор насозанд, магар ба шавҳарони худ ва ё падарони хеш ва ё падарони шавҳарони хеш ва ё писарони хеш ва ё писарони шавҳарон, ё бародарон ва ё писарони бародарон ва ё писарони хоҳарон ва ё занони хонавода ва ё канизони онҳо ва ё атбои хонавода, ки ба занон рағбат надоранд ва ё атфоле, ки ҳануз бар аврат ва маҳорими занон огоҳ нестанд. Ба ғайр аз инҳо аз касони дигар дар ҳиҷоб бошанд ва тавре пой бар замин назананд, ки зиннати онҳо ошкор шавад. Эй аҳли имон ҳама ба даргоҳи Худованд тавба кунед! Бошад, ки растагор шавед.» ( Сураи «Нур» ояти 31)

Аз ин ояти муборак собит мегардад, ки ҳиҷоб яъне пушондани бадан фарз мебошад.

Дар Қуръони Карим оятҳои фаровоне дар бораи фарз будани ҳиҷоб омадааст. Аз ҷумла Худованд чунин фармудааст:

«Эй Паёмбар! Бигу ба занони худ ва духтарони худ ва занҳои муъминон, ки хешро аз сар то по бипушонанд. Ин кор барои онаст, ки ба иффат ва иззат шинохта шаванд. То аз таарруз ва азияти ҳавасронон озор накашанд ва ин ҳиҷоб барои онҳо беҳтар аст. Ва Худованд омурзандаву мехрубон аст.» (Сураи «Аҳзоб» ояти 59).

Хоҳари мусалмон! Ту бояд ба тарзи шоиста ба либосат эҳтимом варзӣ ва барои худ шахсияте дошта бошӣ. Ту бояд дар сарфи молу ҷон ба Хадиҷа ва дар фиқҳ ба Оиша ва дар сабру нигаҳдорӣ ва ҳифзи дини Худованд ба Сумая иқтидо кунӣ

Суроғи роҳи рост ва ҳидоятро аз Қуръон бояд ҷуст.

Паёмбар (салом ва дуруди Худо бар У) фармуданд: «Агар зане панҷ вақт намозро адо намояд ва моҳи Рамазонро руза бигирад ва иффат ва покдомании худро ҳифз намояд ва аз шавҳари хеш дар амре, ки маъсият ва нофармонии Худованд набошад, итоат намояд, дар рузи қиёмат ба у гуфта мешавад; Аз ҳар даре, ки мехоҳӣ дохили Биҳишт шав!»(Мухаммадикболи Садриддин)

Ту хушбахти, аё хохар, нахохам шурбахт боши,
Ба давру рузгори хеш бихохам чони сахт боши.
Агар наздат чу бошад хамсару фарзанди дилчуят,
Ту хушбахти, ки гуё сохибе бар точу тахт боши.
Ба дини хешу нангу номуси худ сад талоше кун,
Ба боги зиндагони мевадоре чун дарахт боши.
Азизу дилкушоде шав, дилорому дилочу шав,
Назебад бар ту гар зан бошиву дилсангу сахт боши.
Хичобатро бипушу сатри авратро ба сар барбанд,
Зи чашми мардуми бадбин ,нахохам, лахт-лахт боши.
Ба озоди бикушу илми дунёро бичу, фардо
Нахохам бетараф, беилму хайрону карахт боши.
Бишав бар шавхарат содик, ки хукми шавхарат хак аст,
Дуои волидайнат гир, зи шахрат гар ба рахт боши.
Туро зебад хаёву шарму одобу накучашми,
На чун гарбизане, бешарму руву чашмсахт боши.
Ба хар чое,ки боши чун нигахбонат Худо бошад,
Таманнои туро дорам,ки хушбахте зи бахт боши!

Аллаи Модар хуш аст.

Алла – нахустин замзамаест, ки тифл пас аз таваллуд шуданаш то чанд соли бузург шуданаш хар шаб ва хар руз мешунавад аз забони модар ва ин садо ин суханхо дар магзу чони фарзанд чойгир мешаванд.
Вакте ки тифл чашм ба олами хасти мекушояд у мухточи навозиш аст. ин навозишхоро ки мекунад? модар!
Дили модар чашмаи мухаббатест, ки мехри фарзанд дар он чуш мезанад. Вай гулшани бехазон ва бахорест, ки мехри фарзанд дар он нашъу намо меёбад.
Алла – мачмуъи рубоиву дубайтихо ва шеърхоест, ки модарон дар сари гахвораи тифлонашон мехонанд. Гуфта мешавад, садои аллагуии модар ба гуши тифл ширину форам мерасад ва тифл ором шуда, хобаш мебарад. Алла – таманно ва орзуи модарон барои тифлонашон аст.
Кудак мисли тути аст ,хар он суханеро.ки шунид бе дарки маъно такрор кардан мегирад.
Аз ин ру модарон бояад аз рузи аввал ба чои Алла Аллохе гуйанд то дар дилу забони кудак ин аз имтихо накш бандад.

Эй Худованди карими чорасоз,
Дех ба ин фарзанди ман умри дароз.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Эй Худованди карими рохнамо.
Аз карам бар тифлакам рохе намо,
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Эй Худованди карими бокарам,
Хайру эхсонаш дихи ту аз карам.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Эй Худои хар ду олам,эй Худои мехрубон.
Ту нигах дор тифлакамро дар амон.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.

Вакте,ки кудакро дар гахвора хоб мекунанад,дар вакти чунбонидани гахвора Модар уро алла-алла гуён мечунбонад.
Хамин Алла барои кудак бисёр фоида доштааст,чун ки аз рузхои аввал гуйё тарбия аз гахвора сар мешавад.
Ин алла-алла не АЛЛОХ_АЛЛОХ гуфтан аст.То ин,ки кудак дар гахвора АЛЛОХ,яъне номи Худоро ёд гирад.Алла дар асл АЛЛОХ будаст,лекин модарон аз чихати бесаводи ба чои АЛЛОХ-АЛЛОХ алла мегуфтаанд.

Шайх Давлатхочаи Раштони барои модарон хамин алларо навиштасст,ки дуо хам хаст!

Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Калон шави чакон шави,
Хонандаи Куръон шави.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Чуяандаи имон шави,
Дастёри мардумон шави.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Гуяандаи АЛЛОх шави,
Хам носири яздон шави.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Фарзанди бо камол шави.
Бо нуру бо имон шави.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе.
Дар гуфтаи ИллОхи
Чонро фидо намои.
Аллохе,Аллохе,Аллохчонам Аллохе. 

Хоҳарам оинаи Эзиднамо,
Рамзи рози хилкати арзу само.
Аз гилеми худ манех поят бурун,
Рахм бар парво дили чахлу чунун.
Аз Урупо ту биё таклид макун,
Хурмати дини худо тахдидмакун.
Дар хиёбон чехрапардози макун,
Назди мардон хаймашаббози макун.
Бо хазорон рангу осоиш макун,
Ишки моро салки осоиш макун.
Зулфи худ аз чодарат берун марез,
Дар масири чашмхо афсунмарез.
Инсару сина нишон додан чаро?
Худ нишони ину он додан чаро?
Хоби гафлат ин чаро оханги туст,
Бадхичоби бехичоби нанги туст.
Хохарам таклиди бединон макун,
Душмани дини худоро зин макун.
Хохари ман фитнаангези макун,
Бо усули дини худ бози макун.
Азхудо дам мезани ё аз гунох?
Пайрави шайтон шави шавад руят сиёх.
Хохарам ин шеър аз сузи дил аст,
Пеши Аллох русиёхи мушкил аст.
Хохарам ту рахрави Оиша бош,
Тухми фитна бар сари ислом мапош.
Хохарам ту рахрави Оиша бош,
Пайрави Захрову хам Осия бош.

М О Д А Р Н О М А

М О Д А Р Н О М А

Модар!!! ТУ он чашмаи чўшони ҳаёти, ки ҳастии моро аз файзи худ шодоб мегардони. ТУ он моҳи дурахшони, ки бо нури меҳрборат шабҳои тираи моро равшан месози… Офтоб аз лабханди ТУ тулўъ мекунад ва баҳор бо гулҳои рангинаш дар домони поки ТУ мешукўфад… Абр аз шавrи ТУ меборад ва дарё бо ишқи ТУ мавч мезанад... Зиндаги аз ТУ оғоз мешавад, яъне сароғози «будан» ин садои гарму гиромии ТУст ва дунё аз бўи муқаддаси ТУ атрогин аст... Хок бар хеш меболад, ки сар ба қудуми ТУ ниҳода ва бод аз он менозад, ки паёми муҳаббати ТУро ба дуриҳои дур бурда... Модар!!! Худованд ба ТУ отифае каромат карда, ки бо ҳеч қиммате наметавон онро санчид. Агар ман борҳо зинда шавам ва умрҳо хокрўби остони ТУ бошам, боз ҳам наметавонам, ҳатто ранчи якшабаи ТУро чуброн кунам... ТУ он мавчуди шарифи, ки расидан ба охирин марҳилаи камол танҳо бо ризои ТУ муяссар аст… ҳақиқати зиндагии ТУ ишқ варзидан, дўст доштан ва фидокори намудан аст... Бузургии ТУ ба ҳаддест, ки ба хотири давом ёфтани хушбахти дар xаҳон, дафтари орзўҳои худро ниматамом мегузори ва дафтари дигаре ба номи фарзандат боз намуда аз нав дар он тухми ишқу умед мекори ва бо обёрии он аз чашмаи исору муҳаббат, умре дар интизори шукуфтани гулҳояш ба сар мебари... Домони ТУ чи Паямбарон ва нобиғаҳое ба чаҳон тақдим намуд ва он Ягонаи торих ва беҳтарини башар аз ин домони пок ба меъроч расид... Модар!!! Нафаси ТУ насимест, ки оромишро дар чони замин чори мекунад ва чеҳраи нуронии ТУ оинаи тамомнамоест аз буду набуди мо. Дасти навозишгари ТУ таскинбахши мо дар лаҳзаҳои душвори зиндагист ва вучуди мубораки ТУ сарчашмаи комёбиҳои мост дар набарди рўзгор. Модар!!! ТУ ҳама чизу ҳама каси. Ишқ бо ТУ ба камол расид ва меҳрубони дар ТУ хотима ёфт. ТУ мазҳари зебоию садоқати ва тамоми хубиҳоро метавон дар номи покат хулоса кард, модар…

Модар, модар, ба чон баробар модар,
Хуршеди сабохи мехрпарвар модар.
Хуршеде, ки хар сахар барояд ба чахон,
Аз боиси ман доду кайсар модар.

Зиндагони лазаташ дар ибтидою интихост,
Ё лахад чои фарогат ё канори модар аст.

Ду бихиште доштам дар рузгори хештан,
батни модар он якеву дигаре домони у.

Диле дорам, ки навкар мешавам ман,
Асири пои модар мешавам ман.
Агар модар ба фарзанди нагирад,
Дар ин олам каландар мешавам ман.

Бихиште доштам э дил даме дар домани модар,
Фурузон гаштаам э дил зи чашми равшани модар.

ТАРБИЯИ ДУХТАР

Дини мубини ислом дар хусуси эҳтиром ба зан нисбати дигар адён дастуроти зиёде дорад. То паҳншавии ислом миёни аъроб таваллуди духтар мояи нангу бадномӣ буд. Бо зуҳури ислом ин одати бад аз миён бардошта шуд. Барои баланд бардоштани мартабаи зан ҳазрати Муҳаммад (с) фармуданд: «Ҳар касе аз уммати ман се духтар ё се хоҳарро дар тарбияи худ гирифта, ба онҳо некӣ бикунад, онҳо барои ӯ аз оташи дӯзах пардае мешаванд». Яъне, тарбияи неки духтарон сабаб мешавад, то ин шахс аз оташи дӯзах наҷот ёбад.
Ҳар чизе, ки нозук аст, тарбияаш низ нозуку душвор аст. Тарбиятгарони ботарбия лозиманд, то аз ӯҳдаи ин кори душвор бароянд. Барои тарбиятгар сарчашмае лозим аст, то ҳамчун қутбнамо аз он истифода намояд. Сарчашмаи беҳтарин Қуръон аст, сипас ҳадисҳои Расули Худо (с) ва ёрони ӯ, сипас фармудаҳои ҳакимон, сипас таҷрибаи рӯзгордидагон. Сифатҳое, ки духтар бояд дошта бошад, инҳоянд: «Мӯъмину мусулмон, ростгӯй, босабр, худотарс, садақадиҳанда, рӯзагиранда, шармгоҳи худро аз зино ҳифзкунандаву нигоҳдоранда бисёр ёдкунандаи Худо. Ин фармоишот аз ояти 35-и сураи «Аҳзоб» гирифта шудааст: Дар сураи «Таҳрим», ояти 5 ду сифати дигарро зикр кардааст, ки инҳоянд: тавбакунанда, Худоро ибодаткунанда.
Дар сураи «Мумтаҳана» ояти 12 ин сифатҳоро барои занон лозим медорад: «Ҳеҷ касро бо Худо шарик насозанд, дуздӣ накунанд, зино накунанд, фарзандони худро накушанд, фарзандеро, ки аз шавҳараш нест, ба дурӯғ ба ӯ нисбат надиҳанд, дар корҳои нек нофармонии Пайғамбар (с) накунанд». Қуръон аз аввал то ба охир моломол аз авсофу ахлоқест, ки бояд ҳар як духтари мусулмон онҳоро дошта бошад. Ҳамаи он авсофу ахлоқро наметавон дар як варақу ду варақ баён намуд. Дар ҳадис омадааст, ки Расули Худо (с) ба Оиша (р) фармуданд: «Кореро, ки сабаби узроварӣ шавад, тарк намо!» Ин ривояти Дайламист.
Ҳазрати Муҳаммад (с) дар ҷои дигар фармудаанд:
«Беҳтарини занон касест, ки дасти дарозтар дошта бошад». Ин дасти дарозтар ба маънии саховати бештар мебошад.
Ҳаким Тирмизӣ нақл мекунад, ки Расули Худо(с) фармудаанд: «Шарму ҳаё зебогист. Тарси Худо олиҳимматист. Беҳтарин чизе, ки инсон савори он мешавад, сабр аст. Аз Худо умеди кушоиш доштан ибодат аст». Ин гуна ҳадисҳо зиёданд.
Дар китоби «Унвонул баён», ки китоби тарбиявист, ба ин мазмун масале омадааст. Модасаге модашереро таъна зада гуфт: « Ман баякборагӣ то ҳашт фарзанд ба дунё меораму ту беҳунар ҳамагӣ як-то».
Модашер дар ҷавоб гуфт: «Рост аст, ки ту ҳашт- то ва ман як – то, аммо фаромӯш макун , ки ман шербача ба дунё меораму ту сагбача. Пас якеи ман аз ҳашттои ту беҳтар аст».
Ин масал ба занон меомӯзонад, ки як фарзанди нек ва бетарбия беҳтар аст аз чандин фарзандоне, ки бад ва бетарбияанд. Мутаассифона, имрӯз бархе аз падарон насиҳат ба духтарони худро фаромӯш кардаанд. Талаботи моддии онҳоро аз дандони тилло сар карда, то қолину мебел бароварда месозанд, аммо ба маънавиёт аҳамият намедиҳанд. Ҳамин аст, ки дере нагузашта духтари бетарбия коре мекунад, ки оилаашро вайрон месозад ва бори сари падару модар мешавад. Муҳаммад Иқболи Лоҳурӣ ба духтарони мусулмон хитоб карда мегӯяд:

Фитрати ту ҷазбае дорад баланд,
Чашму ҳуш аз усваи Заҳро мабанд.
То Ҳусайне шохи ту бор оварад,
Мавсими пешин ба гулзор оварад.
Барои ҳама падару модаррон дар тарбияи неки духтарон муваффақиятро хоҳонем.

Ҳамрози хоҳарон: "Биҳишт зери қудуми модарон аст"

Ҳамрози хоҳарон: "Биҳишт зери қудуми модарон аст": "Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, қаҳр аз бабру борондагӣ аз ..."

"Биҳишт зери қудуми модарон аст"

Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, қаҳр аз бабру борондагӣ аз абр, вафодорӣ аз қуву равшанӣ аз субҳ, зебоӣ аз баҳору хушилҳонӣ аз андалебро қатра - қатра ҷамъ оварду занро офарид, то ҷаҳонро равшану инсониятро хушбахт гардонад. Дар ситоиши занон бузургони олам андарзҳои безавол офаридаанд. Ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар васфи зан-модар чунин фармудаанд:"Биҳишт зери қудуми модарон аст". Аз ин рӯ, ҳар касе, зан - модарро хор медорад, ӯ назди Худованд гунаҳкор аст.



Обрӯи аҳли дин аз хоки пои модар аст,

Ҳарчи доранд ин ҷамоат аз дуои модар аст.

Он чӣ дар васфи биҳишт фармуд Қуръони Карим,

Соҳиби Қуръон бигуфто, зери пои модар аст


Модар чароғу чашми хонадон,киматтарин неъмати дунё, ганҷи бебаҳост ва он барои фарзанд шахси аз ҳама наздику меҳрубон ва мунису ғамхор ба ҳисоб меравад.


Хар дуои модарони дилкабоб

Дар хакки фарзанд гардад мустачоб

Дар хадиси Мустафо(с.а.в)дидам навишт

Дар кудуми модарон бошад бихишт

Навои булбул омад, ёд кардам аллаҳоятро,
Сари гаҳвора зери лаб суруди хушнавоятро.
Ман охир ёд кардам, ёд кардам модари ҷонам,
Адоятро, навоятро ҳама меҳру вафоятро…