Аллоҳ бузург аст!

Иннал ҳамда лиллоҳи, наҳмадуҳу таъоло ва;
настаъинуҳу ванастағфируҳу ва наъузу биллоҳи мин
шурури анфусино ва мин саййиоти аъмолино, ман
яҳдиҳиллоҳу фало музилла лаҳу ва ман юзлилҳу фа ло
ҳодия лаҳ. Ва ашҳаду ал ло илоҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу
ло шарика лаҳу, ва ашҳаду анна Муҳаммадан ъабдуҳу
ва расулуҳу саллаллоҳу ъалайҳи ва ъало олиҳи ва|
асҳобиҳи ва ман табиъаҳум би иҳсонин ило явмиддини
ва саллама таслиман касиран. Аммо баъд:
Вазифаи аввалиндараҷаи аҳли башар шинохтани
Худои таъоло (ҷалла-ҷалолуҳу) ва фармонбарӣ аз Ӯст,
ки ба ҳукми ақл ва дин воҷиб аст, ки дар баробари
чунин Маъбуд ҳамду сано гуфта шукри неъматҳои Ӯро
ба ҷо оварем. Бародарон ва хоҳарони гиромиқадр!)
Пеш аз он ки бандагии Аллоҳро ба ҷо биоварем, бояд;
аввал Ӯро бишносем ва баъд ба ибодати Ӯ машғул
шавем.
Танҳо доруе, ки дардҳо ва балоҳои ҳар як
фард ва ҷомеъаро шифо мебахшад ва бе ягон
нерӯи лашкарй ва муҳиммоти ҷангӣ, аз ҷиноят ва
зулм ва ваҳшигарй ва одамкушй ва нашъамандию
фоҳишагарй, ғоратгарию дуздй ва дигар амалҳои зишт
боз медорад, ҳамоно имон ба Офаридгор ва амал
кардан ба қонунҳои Ӯст. Ва ин қонунҳоро Аллоҳтаъоло
ба воситаи пайғамбарамон ҳазрати Муҳаммад
саллаллоҳу алайҳи васаллам барои хайру маслиҳати
бандагони худ фиристода ва онҳоро чунон возеҳу равшан
баён намуда, ки ба воситаи ин қонунҳо вазифаҳои ҳар:
шахсеро, ки саъодати дунё ва охирати ӯро таъмин
мекунад, муайян намуд.
Дини ислом он чи ки ба зиндагии ҷомеъа зарари
куллй дорад онро манъ ва ҳаром гардонида дунёро ба
сулҳу сафову оромиш, даъват мекунад. Дини исломи
комилтарин динест, ки нисбат ба ҳар чизе, ки мавриди
эҳтиёҷи башар аст одилона ҳукм мекунад.
Пас бар ҳар фарди мусалмон хоҳ нохоҳ воҷиб
аст, ки ба он ҳукмҳо ба таври бояду шояд амал кунад,
то саодатмандона ба мақоми шоистаи инсоният бирасад.
Чуноне ки Худованди муттаъол мефармояд:
"Иннаддина ъиналлоҳил ислом "
"Албатта дини хақ назди Худо (дини) Ислом аст"
(Оли Имрон, 19).
"Ва ман ябтаги гайрал исломи динан фа лан
юкбала минху ва ҳува фил охирати минал-
хосирин"
Ҳар кас ғайр аз Ислом динеро ихтиёр кунад, аз ӯ
қабул нахоҳад щуд ва ӯ дар охират аз зумраи
зиёнкорон маҳшур мешавад (Оли Имрон, ояи 85).

Ҳар як шахси бо хирад ба хубй дарк мекунад, ки
дар дунё ҳеҷ чиз худ аз худ пайдо намешавад. Аз
хурдтарин мавҷудот то калонтарин ашёи мавҷудаи дунё
ихтирокунанда ва созандае дорад. Автомобил, қатора
ё тайёраеро, ки мавриди истифодаи ҳаррӯзаи мардум
мебошад, мисол меоварем: Албатта ҳеҷ кас гуфта
наметавонад, ки инҳо худ аз худ пайдо шудаанд.
Ихтироъкоре инҳоро ихтироъ намудааст ва барои идора
|намудан ва истифода бурдани онҳо тарзи истифода
бурданашонро муъайян намудааст, то ин ки дигарон
аз он баҳра баранд. Ва инчунин барои ҳаракати онҳо
дар роҳҳои барои онҳо муайяншуда, қонунҳои бехатарии
роҳ ва дигар қонунҳое, ки барои онҳо зарур мебошад!

Бародарон ва хоҳарони мусалмон, биёед ақли
Худо додаро кор фармуда ба худ ва атрофи худ
бохирадона назар намуда одилона қазоват намоем:
Оё медонед, ки таркиби офариниши ҷаҳон ва
аҷоиботи сохтмони бадани инсон ва низоми гардиши |
тамоми олам ва замину замон ва олами беканори
осмонҳо ва ҳаракати дақиқи хуршед ва моҳу ситорагон
аз ғароиби ҷирмҳои осмонй ва резу дуруштии таркиби
замин ва монанди инҳо беҳуда пайдо нашудааст? Балки
Сонеъи бениҳоят бузурге (яъне Аллоҳтаъоло) онҳоро
халқ намуда ва бо иродаи он Сонеъи оламиён барои,
ислоҳи бандагон дар хизматанд. Чуноне ки шайх Саъдй
гуфтааст:
Абру боду маху хуршеду 
То ту ноне ба каф орию 
Ин хама бахри ту саргаштаву 
Шарти инсоф набошад, (Саъдӣ)

Барои инсон аз Аллоҳ (ҷалла-ҷалолаҳу) дида дигар
меҳрубонтар зоте нест. Ӯ таъоло бо меҳру шафқати
худ бар ҳама махлуқоти олам ризқу рӯзӣ умру ҳаёт ва
дигар неъматҳо додааст, ки васф ва шумори онҳоро
ҳеҷ кас натвонад кард.
Ҳарчанд тараққиёти илму ҳунар ба пеш равад ҳам
боз далелҳои дандоншикан бар вуҷуди Худованд қавитар
мегардад

Хар касе ба қонунҳои муъайян намудаи Холиқи худ, яъне Қуръон
ва суннати Расулуллоҳ (с) риоя намуда тибқи нишондоди
У амал намояд иншоаллоҳ худаш ва аҳли байту
атрофиёни худро аз хавфу хатари ин дунёву охират
наҷот медиҳад. Ва аммо баракс қонунҳои холиқи худро
риоя накарда муқобили онҳо амал кунад худашро ва
касонеро, ки пайравии ӯро мекунанд дар хатари куллй
андохта дар ин дунё ва охират хор мегардонад.
Ҳар касе ки бо тафаккур андеша намояд мефаҳмад,
ки дар муқобили ин неъматҳои Илоҳй ва дар муқобили
чунин Худованди бахшандаву меҳрубон зону бар замин
ва сар дар саҷда ниҳода то рӯзи қиёмат ба Ӯ ибодат
кунад ҳам шукри яке аз неъматҳое, ки Худованд ба У
додааст ба ҷо наовардааст, ҳол он ки дар муқобили
ҳар яке аз неъматҳои Ӯ шукргузорй намудан воҷиб
аст. Бинобар он ки, он қадре бояду шояд ҳеҷ кас дар
муқобипи неъматҳои Худованд шукронаи неъматҳояшро
ба ҷой оварда наметавонад, аз кӯтоҳии худамон пеши
Худованд узр гӯем. Чуноне ки шайх Саъдй мегӯянд:
Банда хамон бех ки зи таксири хеш,
Узр ба даргохи Худой оварад.
Варна сазовори Худовандияш,
Каас натавонад, ки ба чой оварад.
Шояд ки Худованд узри моро пазируфта аз
камбудиҳо ва гуноҳонамон даргузарад.
Худованд ҳамаи мову шуморо дар паноҳи худ
маҳфуз нигоҳ дорад.