Риъоя кардани ҳукуки Зан дар ислом .

Дар баёни риъоя кардани хукуки
Зан дар ислом .
1. Дини ислом хангоме дар олам кадам бардошт , ки ахли чохилият , яъне ахли замони кабл аз зухури ислом ,занро бад дида хакир медоштанд . чунонк куръони карим дар ояти 58 сураи нахл хабар медихад

« ва чун мужда дода шавад яке аз ононро ба таваллуди духтар , гардад . руи у сиёх ва у пур бошад аз гам .»
занонро ихонат мекарданд , паст мешумурданд ва изофа бар ин , духтаракони маъсум ва бегунохро зинда ба зинда ба хок дафн менамуданд . Ислом ин вахшониятро манъ карда , онро харом эълон дошт ва ба эхтиром ва бардоштани шаъни зан даъват ва ташвик кард . Чуноне дар сураи таквир оёти 8 ва 9 аз окибати ин кори зишт хазар мекунонад :
« ва вакте , ки духтари зинда даргуршуда пурсида шавад , ки ба кадом гунох кушта шуда ?»
дар ривояти эмом Муслим расулуллох саллалоху алайхи ва саллам самараи тарбия ва ба воя расонидани занро чунин иброз намуда ва ба ин амали хайр умматашро ташвик додааст
касе ба сарпарастии духтарон мубтало гардад , ба онхо эхсон ва муъомилаи нек намояд , байни у ва оташ дузах хичоб хохад буд !
инро гуфта бакияи ангуштонашро чамъ намуд .
яъне ачр ва савоби тарбияи ду духтар сарпарасти ононро дар бихишт ба макоми олй мерасонад , ки чунин ашхос хамчавори расулуллох ( саллаллоҳу алайҳи ва саллам) хохад шуд .
Ин маъноро дар ривояти эмом Бухорй ва Муслим расулуллох ( саллаллоҳу алайҳи ва саллам ) чунин баён доштаанд :
касе ба сарпарастии духтарон мубтало гардад ба онхо эхсон ва муъомиаи нек намояд , байни у ва оташи дузах хичоб хаханд шуд .
2. Ислом дар олам хангоме кадам бардошт , ки занхо аз мерос махрум буданд . пас ин дини мубин ва зан хакки гасбшудаашро бозгардонд ва уро комилхукук сохт ,- хох он хукук андаке бошад ва хох бисёр . Чуноне ояти 7 сураи Нисо гувохи ин аст :
«Мардонро хисса аст аз ончи бигзоранд падару модар ва хешовандон ва занонро низ хисса аст аз ончи бигзоранд падару модар ва хешовандон , аз ончи кам бошад аз мол , ё бисёр бошад – хиссаи мукараркардашуда .»
3. Ислом хангоме кадам дар олам бардошт , ки ахли чохилият , занхоро чабран мисли молу матоъ мерос мебурданд . чун шавхари зане вафот меёфт , яке аз меросбарони майит чомаеро бар болои зани у меандох ва мегуфт :
Инро ман мерос бурдам ! баъди ин он зан мисли дигар амволи майит аз они у мегардид ва хакки он мард бар болои зан аз нафси зан бештар мебуд .Ислом занро аз ин мазлумият начот дод ва ин амали кабехро харом эълон кард . чуноне Аллох таъоло дар ояти 19 сураи нисо мефармояд :

« Ай муъминон , халол нест шуморо , ки мерос гиред занонро ба забардастй !»
Яхне баъди вафоти шавхари зан ба акориби шавхараш халол нест , ки бидуни розигии зани майит уро чабран ба никохи худ дароранд .
4. Ислом хангоме дар олам кадам бардошт , ки дар ахди чохилият чун мард аз зан чудо мешуд , хакки уро гасб менамуд ва манъ месохт . Чунончи , мард зани талоккардаашро , то замоне , ки тамоми махрро ба у бознамегардонд , намегузошт , то ба шавхар барояд . Падар ва бародари зан низ ба издивочи духтар ва хохараш монеъ мешуданд .
шавхар занро бад медид ва муъомилаи кабех ва ишрати зишт мекард ва то адои фидя , яъне бадали махр , талок намекард .
Ислом бар мукобили ин аъмоли зишт сангар гирифт ва чанг эълон карда ин зулмро аз байн бурд чуноне дар ояи 19 сураи нисо омада :
« ва манъ медоред эшонро аз никох , то бозситонед чизе , ки додаед ба эшон , магар ,ки кунанд кори бехаёии ошкоро !»
Ва ояти 232 сураи бакара низ ба ин шаходат медихам :
« ( Пас) манъ мекунед эшонро , ки никох кунанд шавхаронашонро вакте, ки розй бошанд дар байни худ ба вачхи писандида !»
5. Ислом хангоме дар олам кадам бардошт , ки зан зери зулму чаври шавхараш хулки зишт ва муносибати кабехи у руз мебурд . ин кирдори ношоиста ва рафтори гайрибашариро махкум кард ва онро харом хонда ба шавхарон фармуд , то ончунон муъомилае ,ки аз зан мехоханд ва умедворанд , худ низ нисбат ба зан онро анчом бидиханд . Чуноне дар ояти 19 сураи Нисо ба ин амр шуда :

« Ва гузора кунед бо занон ба вачхи писандида !»
Ва ояти 228 сураи бакара .
: « Ва занонрост монанди ончи , мардонро бар эшон аст , мувофики коидаи шаръй ба вачхи писандида .»
6. Исолом хангоме дар олам кадам бардошт , ки иддаи ( муддати зарурии ) зане , ки шавхараш фавтидааст , ба як соли комил тул дошт пас онро аз барояшон осон намуда аз се ду хиссаашро ихтисор кард .Чуноне ояи 234 сураи бакара возех баён медорад .
« Ва касоне , ки бимиранд аз шумо ва бигзоранд занонро , бояд интизор баранд занон ба нафсхои худ чор моху дах руз .»
7. Ислом фармуд , то бо занон эхсон ва некуй карда шавад . Чуноне хадиси муттафакун алайх шохид аст .
Ба занон иродаи хайр намоед ва некуй кунед !
Бад дидан бугзу кина варзидан нисбат ба занро мамнуъ сохт . Чуноне хадиси сахехе , ки эмом Муслим ривоят кардааст , ба ин далолат дорад :
бад набинад ( яъне лоик нест , ки бад бинад ) марди мусулмон зани муслимаро .Агар як хулку рафтори у нописандаш бувад , аз хулки дигараш розй хохад шуд .
Дар ривояти эмом Тирдизй расулуллох ( саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармудаанд :

Бехтарини шумо касонеанд , ки дар муносибат ва муъошират бо занонашон накутарин бошанд .
( ин хадисро эмом Тирмизй хадиси хасани сахех гуфтааст.)
дар ривояти эмом Муслим расулуллох ( саллаллоҳу алайҳи ва саллам ) фармудаанд

дуньё матоъ аст , яъне бахрамандист ва бехтарин матоъи он зани солеха ва неккирдор аст .
Дар ривояти эмом Ахмад ва Нисой расулуллох ( саллаллоҳу алайҳи ва саллам ) сифати зани солехаро чунин баён доштааст :
Зани солеха занест , ки чун шавхараш ба суяш назар намояд , хушнуд гардад ва чун амраш кард , итоъат кунад .хангоми гоиб будани шавхараш дар номуси у хиёнат накунад ва моли шавхарашро талаф надихад ва зоеъ насозад .
Маънои хиёнат накардан дар номуси шавхараш ин аст , ки дар холати гоиб будани у алокахои номашруъ зино ва гайра накунад

Насихатхо барои хохарон

Умед Назриев-салавот

Занҳо бояад хушфеъл бошанд

Занро барои чӣ ҷинси латиф меноманд? - Барои он, ки онҳо одоби хоси гуфтугӯ, шину хез,шарму хаё, хӯрдан ва муошират доранд.

Ҳаким Тирмизӣ нақл мекунад, ки Расули Худо(с) фармудаанд: «Шарму ҳаё зебогист. Тарси Худо олиҳимматист. Беҳтарин чизе, ки инсон савори он мешавад, сабр аст. Аз Худо умеди кушоиш доштан ибодат аст».
Ба ман бештар занони меҳрубон,фурутан, чашмсер, бомаслиҳат , хоксор ва дилкушод писанданд. Бадбахтона дар ҷомеаи мо бонувоне ҳастанд, ки хушбахтиро дар сарват ва молу чиз мебинанд. Ба боигарии дигарон ҳасад бурда, бо чашми тамаъ менигаранд, ки ба шаъни зан намезебад. Баъзеи дигарашон аз ҳусну латофати зоҳирии худ мефахранд, ҳол он ки барои марди бамаърифат зебогии ботин болотар меистад.
Зан бояд ба тозагии худ, хонадон ва фарзандонаш аҳамият дода, шавҳарашро эҳтиром намояд. Бе иҷозати ӯ ҷое нарафта, нопурсида чизе харид накунад, якраву гапгардон набошад. Мард хоҳ дағал бошад, хоҳ меҳрубон чунин зани аҳлро дӯст медорад!

Заноне,ки одоби исломи дар хона ва хонаводае ривоч пайдо кунад,хар кас вазифахо ва хукукашро бидонад,хонавода дар масири хушбахти харакат хохад кард ва голибан зинагиашро ширин ва хушоянд хохад кард.

Хамсар ба танхои метавонад накши бузургу мухимеро дар ин замина адо кунад.У ин тавоноиро дорад,ки шавхврвашро бар худаш бехтар шуморад ва ба хешовандонаш эхтиром бигзорад ва волидвйни шавхврвшро беш аз беш иззату хурмат намояд,хусусун модарашро,дар асл инхо хама иззату эхтиром ба шавхар шуморида мешаванд.

Дағалиро, ки ҳеҷ гоҳ ба занон намезебад. Мо, ки нафистарин офаридаи табиат эътироф гардидаем, бо рафтору гуфтори неки худ инро бояд исбот намоем. Яъне ҳам дар зоҳиру ҳам дар ботин бояд зебо бошем.



Дурӯғгӯӣ ва ғайбати бонувонро намеписандам. Боз як одати баде, ки дар бисёр занон мушоҳида мешавад, дахолат кардан ба зиндагии дигарон аст. Дониста-надониста ғайбат кардану ба касе тӯҳмат задан оқибатҳои бад дорад ва инро бонувон бояд донанд. Чизи дигаре, ки ғами маро меорад, мисли лӯлиён ороишоти тиллоии зиёд овехта гаштани занону духтарони мост. Ин аз бемаърифатии онҳо дарак медиҳад.

Пайғамбари Акрам (с) мефармояд: «Занро барои чаҳор чизаш никоҳ кунед; барои молаш, барои ҳусну ҷамолаш, барои насабаш ва барои динаш… Ҷамол ва зебоӣ дар ҳамсар як бартарии воқеъӣ аст. Наметавон онро нодида гирифт. Мард табиатан дӯст медорад, ки бо зани зебо ва дилрабо издивоҷ кунад ва ҳамчунин зан низ дӯст дорад бо марди хушгил ва хушқиёфа хонадор шавад. Ислом низ ба чунин хостае мухолиф нест ва ба ҳамин ҷиҳат бо марду зан иҷозат медиҳад, ки қабл аз издивоҷ якдигарро бинанд ва биписанданд ва ҳатто дар ин бора таъкид ва супориш ҳам мекунад.
Пайғамбар (с) мефармояд: «Хубиҳоро назди зеборӯён биҷӯед, зеро дар сурате, ки рӯи зебо дошта бошанд, корҳояшон низ ба тариқи некӯ хоҳад буд».
Абул Ҳасан (р) равшанӣ медиҳад: нигоҳ ба сабза, нигоҳ ба оби ҷорӣ, нигоҳ ба сурати зебо».
Пайғамбар (с) мефармояд: «Ҳангоме, ки хостед аз зане хостгорӣ кунед, чунон ки аз зебоии сураташ суол мекунед, аз мӯйҳояш низ суол кунед, зеро мӯй низ яке аз ду ҷамол ба ҳисоб мешавад».
Барои ҷамол ва зебоӣ амре аст, матлуб ва табъи ҷозиб ва ҳангоми интихоби ҳамсар метавонад мавриди таваҷҷӯҳ қарор гирад. Ва ба ҳамин ҷиҳат Ислом ба мард иҷоза медиҳад, қабл аз хонадоршавӣ занеро, ки қасд дорад, бо ӯ издивоҷ кунад, хуб бубинад ва агар мавриди писанд воқеъ шуд, аз ӯ хостгорӣ кунад.
Хулоса, ду чиз дар ин умур муҳим аст. Аввал ин ки гарчанде ҷамолу зебоӣ ва ҷазобиро дар издивоҷ наметавон надида гирифт, аммо набояд ба унвони бузургтарин ҳадафи издивоҷ маҳсуб шавад. Имону ақлу ахлоқ авлотар ва беҳтар аз умри ҷамол ва зебоӣ бояд қарор гирад.

Ва дар аввал бояд диққати асосӣ ба имон, диндорӣ ва ахлоқу ақл дода шавад

Кори некӯ, ки дар адабиёти динӣ бо ибораи "амали солеҳ" ёд мешавад, рукни дуввуми асосии фарохонди анбиёро ташкил медиҳад. Замоне, ки фарохонди паёмбарон ба ИМОН ва КОРИ НЕК ба ИНСОН мерасад ва дар ӯ таҳаққуқ меёбад, дар ҳаёти ИНСОН бузургтарин ва амиқтарин инқилоб рӯй медиҳад
Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, қаҳр аз бабру борондагӣ аз абр, вафодорӣ аз қуву равшанӣ аз субҳ, зебоӣ аз баҳору хушилҳонӣ аз андалебро қатра - қатра ҷамъ оварду занро офарид, то ҷаҳонро равшану инсониятро хушбахт гардонад. Дар ситоиши занон бузургони олам андарзҳои безавол офаридаанд. Ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар васфи зан-модар чунин фармудаанд:"Биҳишт зери қудуми модарон аст". Аз ин рӯ, ҳар касе, зан - модарро хор медорад, ӯ назди Худованд гунаҳкор аст.

Қуръон шикоят мекунад!

Охир ин Қуръон ҳама ваҳйи Худои Акбар аст,
Охир ин оёти равшан мӯъҷизи пайғамбар аст,
Ин Каломуллоҳ амонат аз Расули Азҳар аст,
Ҳеҷ кофир бо амонат ин хиёнат мекунад?
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!

Рӯзи маҳшар дар миёни анбиёву авлиё,
Мекунад Қуръон шикоят дар бисоти Кибриё,
Мезананд аз ғам ба сар пайғамбарону асфиё,
Пас Худо ташкили девони адолат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ман чӣ кардам бо шумо, ин қисм хорам кардаед?
Пеши ҳар ломазҳабе беэътиборам кардаед?
Дар миёни кӯча пургарду ғуборам кардаед?
Ҳеҷ кас бо дину оин ин шаноат мекунад?.»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ман каломи рӯҳбахши кибриёӣ будаам,
Мӯъҷизи Пайғамбар, илҳоми худоӣ будаам,
Ман куҷо эй қавм асбоби гадоӣ будаам?
Ҳар касе аҳкоми динашро риоят мекунад.»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ҳеҷ Тавроте шуда пеши яҳудон мисли ман?
Ҳеҷ Инҷиле ба хок афтода ғалтон мисли ман?
Ҳеҷ Занде гашта помоли маҷусон мисли ман?
Ҳеҷ ҳиндуе чунин зулму фасоҳат мекунад?»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Эй ҷамоат, ҷомеъи аҳкоми раббонӣ манам,
Дар ҷаҳон болотарин бурҳони раббонӣ манам,
Дафтари тавҳиду дастури мусалмонӣ манам,
Халқро ҷузъ ман ба сӯи Ҳақ кӣ даъват мекунад?
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!»

Бо чӣ заҳматҳо фароҳам гашт Қуръони Шариф?
Нақл шуд аз пӯсти оҳу рӯи авроқи латиф,
Ҳол андар кӯчаҳо афтода дасти ҳар касиф,
Ҳар кӣ мебинад, ба ин авзоъ лаънат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад.

Гар шумо, эй аҳли Фурқон бар Муҳаммад қоилед,
Пас чаро ин навъ ба тахфифи Қуръон моилед?
Муфтазеҳ аз дасти як мушти гадоӣ соилед,
Ҳиммати мардона рафта, ин мусибат мекунад,
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад.

Мард мехоҳам, ки аз дини Худо ёрӣ кунад,
Мард мехоҳам, ки аз Қуръон ҳаводорӣ кунад,
Мард мехоҳам, ки аз мазҳаб нигаҳдорӣ кунад,
Ёде аз Қуръон ҷавони поктинат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!

Мо зи Куръон дур мондем, эй дарег

Чист Куръон.
Чист Куръон? Гуфтаи Парвардигор,
Муъчизи Пайгамбари волотабор.
Чист Куръон, замзами чушони ишк,
Рамзи хасти, рози хилкат, чони ишк.
Чист Куръон, офтоби зиндаги,
Дафтари андешаи пояндаги.
Чист Куръон, машъали рохи начот,
Чист Куръон, чашмаи оби хаёт.
Рахнамои муттакин аст ин китоб,
Муниси ахли якин аст ин китоб.
Ин китоб аз рости дам мезанад,
Бонги хакчуйи дар олам мезанад.
Менамояд рохи хайр аз рохи шарр,
Чун бувад равшангари рохи башар.
Синахоро пур зи имон мекунад,
Гавхари дилро дурахшон мекунад.
Рахнамун созад ба рохи мустаким,
Рохи покон, рохи мардони салим.
То ки рох аз чох гардад ошкор,
Нуктахо гуяд ба мо Парвардигор.
Медихад аз саъю кушиш ин нидо,
Лайса лил-инсони илло мо саъо.
Мо зи Куръон дур мондем, эй дарег,
Бе сабаб махчур мондем, эй дарег.
Хукми онро пушти сар андохтем,
Бар хавои нафси худ пардохтем.
Сураи Ёсину Ар-рахмону Нур,
Накли кабристон шуду ахли кубур.
Он ки хечаш бахра аз Куръон набуд,
Бар мазораш хондани Куръон чи суд?
То дубора рах ба дин пайдо кунем,
Шеваи ахли якин пайдо кунем.
Гуфт Пайгамбар ба овои баланд,
Муслиминро ин сухан аз руи панд.
Суннату Куръон ду сикли акбаранд,
Чунки ин ду ёвари якдигаранд.
Бо ду боли Суннату Куръон шавад,
Мурги дил то суи Хакк паррон шавад.
Зинати Куръон бувад савти хасан,
То нишинад бар дили хар марду зан.
Лек кофи нест танхо хонданаш,
Суи маъни хам бибояд ронданаш.
Хакки Куръон дар амал кушидан аст,
Чомаи такво ба тан пушидан аст.

Эй Хоҳарон аз Худо битарсед!!!

Бузургии зан-модар пеш аз ҳама дар он таҷассум меёбад, ки ӯ чароғи хонадон, идомадиҳандаи насл, тарбиякунанда ва ба камолрасонандаи фарзанд, инчунин нигоҳдорандаи забон, таърих ва фарҳанги миллӣ мебошад. Пайғамбари ислом ҳазрати Муҳаммад дар яке аз ҳадисҳои худ мефармояд: “Чаҳор чиз саодати шахс аст: ҳамсари шоиста, фарзандони хайрхоҳ, рафиқони хуб ва рӯзӣ дар Ватан”.
Ба ин маънӣ, занону модарон ҳамеша дар тарбияи фарзандони соҳибмаърифату хайрхоҳ ва дорои ахлоқи ҳамида кӯшиш намуда, онҳоро ба ҳаёти мустақилона омода созанд. Зеро фарзанди аз ҷиҳати ҷисмонӣ ва маънавӣ солим ба қадру манзалати падару модар, Ватан ва таъриху тамаддуни миллат мерасад ва барои давлату миллати худ хизмат мекунад.
Лекин асфсус ва сад афсус ки базе духтарону занони мо ба кадри зиндаги намерасанд ва бо рафтору кирдори бади худ боз дигар духтарону занонро дар хиҷолату таҳти таҳкири назари дигарон карор медиханд.
Ман як ҳикояи вакеъиро ба шумо гуфтаниям ;
Як чавоне буд бо маданияту бо маърифат, худо тарсу худо чуй.Дар зиндаги аз ягон чиз камбудию норасогие надошт.Дар дил орзуе дошт ки бо духтаре хонадор шавад ки аз аҳли занҳои солеҳа бошаду бо имону хуш рафтор.Бо амри такдир ин чавон бо духтаре шинос шуд ки худро аз аҳли дин мешуморид ва бади чанд моҳи шиносои онҳо хонадор шуданд.Духтар Сатр мепушид лекин аз одобу ахлоки исломи хабаре надошт.Вакте ки шавҳараш ба у мефаҳмонд ки ин корат нодурус ба гапи шавҳар эътиборам намедод.
Аз рузхои аввали зиндаги онҳо ҷудо аз падару модари ин ҷавон зиндаги мекарданд.Ин келин ҳурмату иззат як тараф истад хусуру хушдоман ки акнун барои вай ҳам падар ҳам модар буданд онҳоро нопмсандию ноназаргири мекард.Бе ичозати шавҳараш чи коре мехост ҳамона мекард.Бо духтарони ганда гашту бе ҳайёою бе имон суҳбат мекард гарчанд шавҳараш ба ин зид буду ба у таъкид мекард ки ин корро накунад аммо вай ба ин зарае аҳамият намедод кори худашро давом медод.Хуласси гап кор ба чои омад ки ҳар руз дар хона ҷангу ҷанчҷол ва онҳо ҷудо шуданд.
Аммо дили ин чавон дар зиндаги аз ҳама чи монд!
Хусусан аз духтарҳое ки худро * боифату бо такво* мегуянду лек худ аз дини мубини ислом хабаре надоранд. Ва ман фикр мекунам душманони дини Ислом ҳастан чунин духтарони бе имон ки динро барои гарaзҳои нопоки худ истифода мебаранд.
''Аз кадом дари ҷаннат хоҳи даро''гуфта мешавад ба он зане , ки панҷ вакт намозашро мегузорад,як моҳ рузаро дорад ва дар итоату хизмати шавҳараш бошад!''Ин аст ҳакикати ислом барои занхо!
Пас маълум мешавад, ки ҳеч кас ҳак надорад ҳ укм барорад, ки чавондухтарони сатрбаста тамоман покиза, озода, худотарсу диндоранд. ( аз дасти чунин духтарони беимон.)
Охир, сатрро барои он мебанданд, ки ҳамеша болои ҷойнамозанду худро аз номаҳрам канора мегиранд, дар гуфтору рафтор намунаанд, худро хуб идора мекунанду ҳамеша покдилу поквиҷдонанд.
Баъзе аз ҷавондухтарони беандеша боре ҳам гумон намекунанд, ки бо чунин рафтори сабукборонаашон шаъну шарафи дигар духтарони сатр бар сарро паст мезананд. Мутаассифона, ҳоло аксарият бастани сатрро ба худ ҳамчун як навъи мӯди замонавӣ гумон мекунанд. Ин амал ҳеҷ гоҳ мӯд шуда наметавонад. Агар мехоҳед сатр бар сар бошед, он гоҳ аз доираи он берун набароед. Ҳамон манзараҳои шаҳвониеро, ки шумо «пешкаш» менамоед, тақлид ба хориҷа асту ба мо «мерос» мондаанд.
Ва аз ҳамаи шумо ва дар шахсият шумо аз ҳамаи мусулмонон эҳтиромона хоҳиш дорам ки агар чунин рафторҳои духтарон яъне ( хоҳару апаҳоямонро) дидем ба онхо фаҳмонем ки аз ин роҳ баргарданд чун ки на танҳо худашонро бе обурую шарманда мекунанд балки тамоми он духтарони бегуноҳро хам.Тамоми ҷомеъаи башар бояд ба ин мубориза барем чунки агар зан модар боаклу бо одобу бо маданияту бо такво бошад тамоми ҷомеъа чунин мешавад.
Пеш аз ҳама оромиву осоиштагии оила ва бахту саодат дар зидаги аз якдигарфахми зану шавҳар вабастаги дорад.
Беҳтарин ҳолат барои зан он аст , ки дар доҳили хона бошад он чо худояшро ибодат ,шавҳарашро итоъат ва авлодашро тарбият намуда , хонаашро пок ва боназофат нигох дорад .

Худоё,

ба ман диле ато кун, ки муштоқи мақоми қурби ту бошад

ва забоне, ки сухани сидқаш ба сўи ту боло равад

ва назари ҳақиқате, ки тақарруби ту ҷўяд.

Худоё

ҳар кӣ ба ту раҳ ёфт, равшан шуд

ва ҳар кӣ ба ту паноҳ бурд, паноҳ ёфт.

Ва ман ба даргоҳи ту паноҳ овардаам, пас ту эй Худо ҳусни занни маро ба раҳматат ноумед масоз ва аз фурўғи раъфату иноятат маро маҳҷуб магардон.