Илм он аст, ки ба маълуме раси.

Хушбахтӣ он аст, ки илмат афзун гардад ва ҳилмат зиёд шавад ва ба парастиши Парвардигор мубоҳот кунӣ ва агар некӣ кунӣ, шукри Худо ба ҷой оварӣ ва агар бадӣ кунӣ истиғфор кунӣ.
Илм, к-аз ту, туро бинастонад
Ҷаҳл аз он илм бувад бисёр.(Саноӣ)
Аввали илм шинохтан Аллоҳ таоло аст ва охири илм гузоштани ҳамаи амрҳои Аллоҳ аст.
Аз Имом Ҳасани Басрӣ (рз) ривоят расидааст, ки мефармояд: Ҳар инсоне, ки адаб надорад, ӯ илм надорад, ҳар инсоне сабр надорад, вай дин надорад ва ҳар нафаре, ки парҳез надорад, ӯ ба Аллоҳ таъоло қарибӣ надорад.
Ривоят аст, ки марде аз Банӣ Исроил барои таълими илм ба роҳ даромад. Иқдоми ин мард ба пайғамбари замонаш расиду ба сӯи он мард, нафареро фиристод ва наздаш хонд. Пайғамбар ба ӯ гуфт: Эй ҷавон, ман туро се хислат панд медиҳам, ки дар он илми аввалу охир дида мешавад: Аввал дар ғоибу ҳозир аз Офаридгор битарс, дуюм, забонро аз носазо гуфтани мардум нигоҳ дор, сеюм, ба ноне, ки хоҳӣ хӯрд назар бикун, ки аз ҳалол аст ё аз ҳаром. Чун мард ин суханҳоро аз пайғамбари Худо шунид, аз сафари хеш даст кашид.
Илм ва тафаккур гузаштаро дар ҳоли ҳозир месозад ва ояндаро мебинад.
Ҳар инсоне, ки адаб надорад, ӯ илм надорад, ҳар инсоне сабр надорад, вай дин надорад ва ҳар нафаре, ки парҳез надорад, ӯ ба Аллоҳ таъоло қарибӣ надорад.
Меваи имон чист? -Руза аст . Тухми имон чист ? -Илм аст . Камоли илм чист? -Сабр аст . Барги имон чист? -Таквост . МаFзи имон чист? -Дуъост . Бехи имон чист? -Ихлос аст . Ватани имон куjост? -Дил аст . Худованд имонро аз чй чиз офаридааст? -Аз нури зоти худ ва аз нуи Мухаммад Мустафо(с) ва аз нури анбиё алайхимус салом офаридааст. Ту дар имонй ё имон дар туст?- Ман бо имонам ва имон дар ман аст ва ман муъминам ва имон сифати ман аст.

ҶОНУ ДИЛИ МОДАР ФИДОИ ФАРЗАНД

Дили модар макони орзуҳост,

Дили модар васеъ чун сатҳи дунёст.

Агар фарзанд бувад бо ҳилму одоб,

Шавад шод гарчӣ шуд хуни дилаш об.

Агарчӣ шуху саркаш ҳастед ҳоло,

Агар гапношунав ҳастед ту лоло.

Умед дорам муваққат бошадат ин,

Ки дар тифлӣ бувад нозу таманно.

Бихоҳам ки шавед марди наҷибе,

Барои халқи худ гардед ҳабибе.

Умеду орзу дорам шабу рӯз,

Шавед олим ва ё гардед табибе.

Илоҳо ҳеҷ гаҳе бемор нагардед,

Ба назди дӯсту душман зор нагардед.

Ба ҳар ҷо бошед нусратёр бошед,

Ба гул бошед ҳамнишин бо хор нагардед.

Нишасту хез бо фарзонагон кунед,

На бо з-илму амал бегонагон кунед.

Бикунед сармашқи худ панди бузургон,

Ҳар он чӣ анбиё гуфтанд он кунед.

Худованди Раҳиму Карим илоҳо нури чашмон ,қуввати ҷисму ҷон фарзандони ҳамаи Модаронро дар панаҳи исмати покат нигоҳ дори ва ҳамеша бо дуои Модарон саодатманду пирӯзашон гардони ва дар ин қатор писарони ба ҷону дил баробари маро низ.Омин.

Зан ё фаришта

Зане,вале гуё фариштае.
Дар у низ мехри модари офарида шуда буд ва мисоли хар модаре фарзанд барояш чуноне,ки мегуянд гушаи чигар ва ё кисмате аз калбаш буд...
Аммо кори имон ачиб асту аз дасти инсон муъчизахо меофарад
Румайсоро агар "Муаллимаи бонувон дар фанни сабр" ё "Устози занон дар фанни икрому иззати шавхар" лакаб гузорем ба ин лакаб сазовор аст...
Агар хонум Румайсо дар асри мо буд ва ба имондориву Худоогохи шухрат пайдо менамуд чои ачаб набуд, вале дар миёни он хамахонумони бузург, дар асри бехтарин, миёни хамсарони сахоба, ки хама фозила буданд у тавонад чойгохи баландеро дар чашми Паёмбар(с) ва чумла ёронаш ноил гардад, ин дар хакикат тахсин гуфтанист...
Фазлу бузургии ин зан то инчо расид,ки дар шаънаш аз забони мубораки Паёмбар(с) он забоне,ки манбаъи хакикату хикмат буд башорат ба чаннат шунида шуд
Агар зане дар дунё кадам нихаду фиристодаи Худо, ки суханонаш аз чониби Худованд аст, гуяд аз ахли чаннат аст,магар ин шараф ва ифтихор лоики тахсин нест?!
Дар хадиси дигаре Паёмбар(с) аксари чаханнамиёнро занон гуфтанд, аммо иллати асли барои гирифтори азоб шудани онхо чизест,ки он рафтори бад дар Румайсо набуд, аз ин хотир бо аглаби занхо на, бал бо мукаррабону сиддикахо макоми абадаш чаннати човидон буд...
Фиристодаи Худо(с) боре фармуданд: (Дар сафари Меъроч)Вориди чаннат будам ва садои кадаме шунидам, гуфтам ки бошад,ки инчо кадам менихад, гуфтанд: Румайсо духтари Милхон аст.
Магар бештар аз ин саодате ва болотар аз ин маком, макоме хаст?
Румайсо зане буд,ки дар мактаби аввалини Ислом, назди нахустин ва бузургтарин Муаллим дарси тарбияи имони гирифта буд...
Вучудаш бо баракат буд, яке аз баракоташ ин буд,ки ходими Паёмбар(с) дар батни у офарида шуд ва дар огуши у ба воя расид, Анас,ки оламрр пур аз аходиси Паёмбар(с) намуд, хосили ин дарахти муборак аст...
Табиъист, агар навзод аз пистони покиза гизо гирад, фарзанди солеху пархезгоре мешавад, хубби Куръону Ислому Паёмбарро дар Анаси наврас аз модари сиддикааш ба у интикол ёфта буду аз модараш,ки муаллимаи рохи имону ирфон буд дарсохе дар олами худшиносиву худсози омухта буд, модараш,ки муштоку фидои Паёмбар(с) буд, Анас низ пеш аз дидору висол ошики дидори чамоли Хабиб(с)шуда буд...
Дар огози матлаб ба хисси модарии у ва ё сабру шавхардориаш ишора намудем, бале, аз ин хотир буд,ки сахнае аз сахнахои чолиби таърихи шавхардориро ва сабри модариро тасвир кардани будем,ки фазлу бузургии Румайсо моро нагузошт,ки дар бораи шахсияташ ногуфта гузарем, катрае аз бахри фазоилашро баён намудем,ки тавсифу баёни он сахнаи чолибро ба вакти дигаре мегузорем...*Иброҳими Сайнуриддин

ЗИНДАГИИ ҚАЛБ БО ИМОН АСТ

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим

Аллоҳ субҳонаҳу ва таъоло моро офарида ва дар рӯи замин барои сукунат кардан имкон додааст, то як вазифаи бузургеро анҷом дода бошем, ки он иҷро намудани бандагии Аллоҳ таъоло аст.

"Ва ман ҷину инсро танҳо барои ибодати худам офаридаам". Қуръон. Сураи Зориёт, ояти 56.

Ин бандагӣ ҳақиқате дорад, ки бояд исбот карда шавад. Ва бар асоси он ҳақиқат лозим аст инсон дар фазои он бандагӣ умр ба сар барад ва осори бандагӣ дар рафтору гуфтор ва муомилоту муносибатҳояш зоҳир гардад.

Бандагии Аллоҳ таъоло маънояш варшикастагӣ, хоксорӣ, тасмили комил шудан ба Аллоҳ таъоло, итоати амрҳои Ӯро намудан, бардавом аз Ӯ тарсидан, эҳсоси эҳтиёҷмандии мутлақ ба он доштан ва муҳтоҷии комилро ба Ӯ эҳсос кардан аст. Бинобар ин аз Ӯ таъоло бардавом талабу дархост намудан, ба ӯ эҳтиёҷмандии худро изҳор кардан, бар ӯ таваккул намудан, холисона ва бо муҳаббати Ӯ таъоло ба тарафаш таваҷҷӯҳ кардан ва баргузидани ончӣ ӯ дуст медорад ва ҳар чизеро, ки хушнӯдии Ӯ таъоло дар он аст, мебошад. То ин ҳама дар рафтори инсон намудор гардад ва дар натиҷа ҳама диққати андешаи ӯ анҷом додани он ҷизҳое бошад, ки мавлояшро розӣ месозад ва ба сабаби он амалҳо раҳмату фазл ва подошеашро, ки барои бандагони муттақиаш ваъда додааст, ба худ ҷалб менамояд. Аз ин ҷиҳат саъю кӯшиши ӯ барои анҷоми ҳар коре, ки ба ҷаннат наздикаш месозад ва аз оташи дӯзах дураш мегардонад, зиёда мешавад.

Бандагии ҳақиқӣ ин ғолиб омадани имон дар қалби инсон ва шуъури ӯ мебошад. Яъне вақте, ки имон тамоми қалби ӯро фаро гирифт ва дар шуъураш танҳо ин имон ҷой дошта бошад, ки дар он дигар чизе вуҷуд надошта бошад, ин ҳолатро бандагии ҳақиқӣ метавон номид. Ин инсон дигар дустдориаш ба Аллоҳ субҳонаҳу ва таъолоро маҳбубтарин чизҳо медонад ва тарси ӯ аз Аллоҳ таъоло тарсноктарин чизҳо хоҳад шуд.

Ин аст, ки дигар танҳо ба Худованд итминон дорад ва ба Ӯ таъоло бовар мекунад ва ба қудрати беинтиҳо ва қурбу наздикии Ӯ таъоло ва илм доштанаш ва иҳота карданаш ба ҳами чиз бовар мекунад ва бар он такя менамояд. Бинобар ин бар Ӯ таваккул мекунад ва тақвои Ӯро пеш мегирад, дӯсташ медорад ва муштоқи Ӯ таъоло мебошад.

Бар Аллоҳ таъоло таваккул намудан, дӯсташ доштан ва аз Ӯ тарсидан, инҳо далел бар қуввати имон ва қуввати бандагиаш ба Аллоҳ таъоло мебошад:

-         "Ва бар Худованд таваккул кунед, агар имондор бошед" Сураи Моида. Ояти: 23.

-         "Пас Худованд ҳақноктар аст, ки аз Он битарсед, агар имондор бошед" Сураи Тавба. Ояти: 13.

-         "Ва тақвои Аллоҳро пеша бигиред, агар имондор бошед" Сураи Моида. Ояти: 57.

Ба кадом андозае, ки имон дар қалби инсон ҷой гирифт, рафтори инсон мутобиқ ба ҳамон андоза хуб мешавад. Аз ин ҷиҳат аст, ки Расулуллоҳ (с) фармуданд: "Огоҳ бошед, ки дар ҷасад як гӯштпорае аст, ки агар дуруст шавад, тамоми ҷасад дуруст мешавад ва агар вайрон шавад тамоми ҷасад вайрон мешавад, огоҳ бошед, ки он қалб аст" Муттафақун алайҳ.

Имон ин ангезае барои истиқомат варзидан ва рафтори дуруст доштан аст.

"Ва ҳеч марди муъмин ва зани муъминро нарасад, ҳангоме, ки Худо ва Паёмбараш кореро ҳукм кунад, он ки онҳо дар корашон ихтиёре бошад" Сураи Аҳзоб. Ояти: 36. Яъне дар баробари амри илоҳӣ ва паёмбараш дар ҳар коре набошад, дигар марду зани муъмин ихтиёре надоранд, ҷуз амри онҳоро барои иҷро намудан ихтиёр кардан.

"Ва Худо ва расулашро итоат кунед, агар имондор бошед" Сураи Анфол. Ояти: 1.

"(Ҳукм) ин аст ва касе ки шаъоири илоҳиро бузург дорад, пас бегумон ин (кор) аз тақвои қалбҳо аст" Сураи Ҳаҷ.  Ояти: 32.

Розу ниёз

Эй Худованди  Меҳрубон, Худои хубам!

Ҳар рўзамро ба Ту месупорам, лутфан ноумедии дирўзамро дур кун.

Ба ман кўмак кун то он чиро ки сабаби дарду ранҷам шудааст ва он чи маҳсурам мекунад, раҳоӣ ёбам. Ба ман кўмак кун то дубора шурўъ кунам.

Лутфан ба зиндагиям баракат бибахш ва зеҳнамро рўшан кун.

Худоҷонам! Ба ҳар кас ва ҳар мавқеияте, ки бо он рўбарў мешавам баракат бибахш.

Аз ман инсоне бисоз, ки худат мехоҳӣ, кореро анҷом диҳам, ки Ту мехоҳӣ.

Лутфан ба даруни қалбам нуфуз кун ва ҳамаи хашму дарду ранҷамро дур кун.

Руҳамро ҷоне тоза бибахш ва зеҳнамро озод кун.

Умедваорам маро дар ҳеҷ ҳоле танҳо нагузорӣ ва ба ман кўмак кунӣ, ки муроқиби афкору рафторам бошам ва ин лутфи бекаронатро шомили ҳамаи бандагон қарор диҳӣ.

Худоҷонам! Иштибоҳамро ислоҳ кун, ғаму андўҳамро дур кун.

Парвардигоро! Роҳро нишонам бидеҳ то битавонам роҳи зиндагиямро бигушоям.

Ба ман бинише деҳ то тафсироте дар зиндагиям эҷод кунам, лутфан ба назди ман биё ва вазъи зиндагиямро беҳбуд бибахш.

Туро сипос, ки ҳамаи андомҳоям дар ниҳояти саломат тандуруст ва нерўманд ҳастанд, раҳмати ту саршор аст, ба хотири ҳамаи алтофи ту сипосгузорам.

Худоё! Дар шабҳои тира ситораҳои сабру таҳаммулро аз ман дареғ макун ва марзҳои рўшани субҳро ба поҳои хастаам нишон бидеҳ.

Эй Худо поку беанбозу ёр,

Даст гиру чурми моро даргузор.

Гар хато гуфтем, ислохаш ту кун,

Муслихй ту, эй ту султони сухун!

Аз он рӯзе, ки инсон ба дунё меояд, зери бори қисмат умр ба сар мебарад. Дар зиндагӣ бадӣ бо некӣ омезиш меёбад, ҳамеша қалбҳои неки инсонӣ паи нестии бадӣ мекӯшанд.

Худованд онеро дӯст медорад, ки хоксор аст, онеро, ки дар озори касе кӯшиш намекунад, онеро, ки дар роҳи худ рост аст…

Дунё гузарон аст, танҳо баъди инсон некӣ боқӣ хоҳад монд ва ин некӣ ба қалби мардум ҷой хоҳад гирифт.

«Эй Худованди  хубу меҳрубон, эй Худои бахшандаву дастгир, эй паноҳи бепаноҳон, эй офаринандаи кавну макон, эй рўзидиҳандаи ҷондору беҷон, эй  донандаи ошкору ниҳон ва эй он, ки ҳамаи ҳастӣ мадюни лутфу меҳрубонии туст. Дари лутфу меҳрубониятро бар рўйи мо бикшой ва моро аз раҳматат бенасиб нагардон»!

Омин ё раббал оламин!

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Бо номи Худо ва Дуруд бар Паёмбари Сулҳу Сафо, Ҳазрати Мустафо Салаллох алайхи ва Салам.Ассалому алайкум дустони арчуманду оликадр!

Сипос Худовандеро сазовор аст, ки касе аз раҳмати ӯ маъюс нагардад ва аз неъматҳои фаровони ӯ берун натавон рафт. Худованде, ки аз омурзиши ӯ ҳеҷ гунаҳкоре ноумед нагардад ва аз парастиши ӯ набояд сарпечӣ кард. Худое, ки раҳматаш қатъ намегардад ва неъматҳои ӯ поён надорад.

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Худоё, қарор деҳ бароям дар ин рӯзҳои арафи иди саиди Фитр , роҳнамое ба сӯи хушнудиҳоят ва ризоят ва қарор мадеҳ шайтонро дар он (рӯз) бар ман роҳе ва қарор бидеҳ

биҳиштро бароям манзил ва осоишгоҳ, эй бароварандаи ҳоҷатҳои ҷӯяндагон.

Дар дуои имрӯз аз Худои хеш мехоҳем роҳнамое барои касби ризояти ӯ дар пеши роҳамон қарор диҳад. Худованде, ки чӣ гуна будан ва талош барои илоҳӣ шуданро аз инсон хост, роҳи висол ва роҳнаморо ҳам худ мушаххас кардааст.

Роҳнамоёни илоҳӣ ошкору ниҳонанд, Худованд ақлро дар ниҳоди башар қарор дода то неку бадро бишносад. Анбиёро фаротар аз андешаи башарӣ ба ҷамъи инсонҳо фиристода то роҳи осмонҳоро бинамоёнанд. Авлиёи илоҳӣ низ дар ин роҳ ба мадади одамӣ меоянд то дар ҷое агар пои хирад дар гили васвос ва таҳайюр монд, дасти ақлро бигиранд ва ӯро ба роҳи дуруст ва сироти мустақими ҳидоят бозоранд.

Қуръон низ роҳнамое дигар аст аз сӯи Худованд ва маншуре барои ҳидояти башар, аммо наметавон беҳамраҳии Хизр ин марҳаларо тай кард кард ва бояд аз хатароти гумроҳӣ тарсид!

Аҳли байти Расули Акрам (с) низ машъали ҳидоят ва нишонаҳои тақво дониста шудаанд...

Акнун, ки дар ин рӯзҳо аз Худованд роҳнамо металабем, хуб аст оштии дуборае бо ин хуҷаҷи зоҳирӣ ва ботинии Худованд дошта бошем ва ба ресмони лутфашон чанг андозем то бо мадади ин киштиҳои наҷот аз ғарқоби гуноҳ ва ҳастии моддӣ худро бираҳонем.

Хулули мохи мубораку магфират, мохи баракату саодат, мохи хайру саховат, мохи ибодат, мохи шарифу рахмат ва мохи начот ёфтан аз оташи чаханам, мохи “Рамазон”-ро барои кулли муъминону мусалмонон муборак мегуям. Аз Парвардигор бо тавассул бо хама исмхои зебо ва сифоти баландаш дуогуи онам, ки барои мо бандагонаш тавфике иноят фармояд барои бандаги кардан ва амал кардане, ки он амалхо макбули даргохи У бошад ва рузахое, ки дар ин мох мегирем ва киёми лайле, ки дар шабхои ин мох анчом медихем аз мо кабул фармояд. Парвардигоро, дар ин мохи мубораку рахмат ва озоди барои рафъи хама гаму андух ва мушкиливу гирифторихо даст ба дуо мебардорам ва мегуям:

Эй гамгусор ва эй андухзудо, эй бахшандаи дар ин чахону он чахон ва эй мехрубон дар харду олам, бар Мухаммаду Оли Мухаммад дуруд фирист, андухамро бубар ва гамамро аз миён бардор.

Эй Парвардигори якто, ки хамагон ниёзи худро ба назди Ту оваранд, эй он ки на зодаи ва на зода шудаи ва хеч кас хамтои Ту нест, маро аз бадихо нигах дор ва аз гунох покиза бидор ва гирифториамро бартараф гардон.

Худоё, ман инак, монанди касе хастам, ки сахт ниёзманд гардида, нерую тавонаш ру ба заъф гузошта ва гунохонаш фаровон шудааст, монанди касе, ки чуз Ту барои дармони ниёзи худ фарёдрасе намебинад ва на барои заъфи худ нерудихандае ва на барои гунохонаш бахшандае. Эй сохиби бузурги ва бузургвори, аз Ту мехохам, ки маро ба коре тавфик диҳи, ки хар кас онро анчом дихад, Ту дусташ медори ва якине бубахши, ки хар кас дар чараёни нофиз будани фармонат ба хакикати он якин бирасад, аз он бахраманд шавад.

Худоё, бар Мухаммаду оли Мухаммад дуруд фирист ва маро бар сидқи рости бимирон ва риштаи ниёзамро аз дунё чудо соз ва маро танхо ба чизе, ки назди Туст, рогиб гардон, то азсари шавки мулокот, Туро хохам ва чунон кун, ки ба рости бар Ту таваккул намоям.

Ман хохони бехтарин такдире хастам, ки бароям мукаддар кардаи ва аз сарнавишти баде, ки пеш аз ин мукаддар фармудаи, ба Ту панох мебарам. Ман аз Ту тарси ибодаткунандагон ва итоати хошеъон ва якини таваккулкунандагон ва таваккули муъминонро мехохам.

Худоё, рагбати ман ба дархост кардан аз худро ба хангоми хохиш, монанди рагбати авлиёи худ гардон ва он гуна аз Ту бимнок бошам, ки дустони Ту аз Ту бимноканд ва маро дар рохи хушнудии худ чунон ба кор гир, ки чизе аз ахкоми дини Туро ба сабаби тарс аз бандагонат фуру нагузорам.

Худоё, ниёзи ман ин аст, пас шавки маро барои расидани ба он фаровон кун ва узру бахонаамро дар ин хостахо ошкор намо ва хуччати маро дар он ба ман бифахмон ва чисмамро дар талабаш саломат нигах дор.

Худоё, хар кас ба гайри Ту умеду итминоне дошта бошад, эътимоду умеди ман дар хамаи корхо танхо ба Туст, пас, барои ман чизеро мукаддар кун, ки охираш аз хама некутар аст ва маро аз фитнахои гумрохкунанда начот дех, эй мехрубонтарини мехрубонон.

Худои Мутаол, дуруд фирист бар сарвари мо Мухаммад (с) - Паёмбари баргузидаат ва хонадони покизаи У.