Фидои Сарварам бошад равонам

Домулло Иброҳими Сайиднуриддин

Фидои Сарварам бошад равонам.

Фидои Сарварам бошад равонам,

К-азу  омад  сафои  ҷисму  ҷонам.

Бароям ҳарчи  ҳаст аз илму имон,

Зи файзи  рӯи хубаш  мешиносам.

****

Барояш  ҷой дода  ман диламро,

Фидояш  бод  аҳлу  молу  ҷонам.

Зи ҷон  ширинтар омад вуҷудаш,

Агар номаш набудӣ, ман кӣ будам?!

****

Нидояш    ҷонбахши    одамӣ   шуд,

Садояш  роҳате  шуд бар равонам.

Хабисе  туҳмати Хайрулбашар зад,

Биёзурда    даруну   ҳам   равонам.

****

Бигӯ   он    тирабахти    бадзабонро,

Ки  дузахро  барояш   ҳайф   хонам.

Ба рамзи туҳру иффат таъна кардӣ,

Зи  саг  поинтар-ат  ман мешуморам.

****

Диёрат хубсу мардум ғарқи фаҳшо,

Аз   ин   бадтар  ҳаёте   менадонам.

Ба   номи ҳуррият  ҷурме намуданд,

Ки  нафрин  бар чунин озодӣ хонам.

****

Ба  худ  бад кардаӣ, эй пасттинат,

Туро хоҳам, ки расвотар бубинам.

Агар    кураст   чашми   бенасибат,

Ба  хуршеди ҷаҳон айбе  набинам.

****

Мақоми   Сарварам  чун  моҳ  болост,

Туро ман дар замин чун хас набинам.

Забони  он   палидат  нест  лоиқ,

Ки номи Мустафо дар ӯ бубинам.

****

Бигӯ бар кофарон, эй тирабахтон!

Ба  зиштӣ  ном  бурдӣ, ҷанг хоҳам.

Бале сабр аст  дар ман эй азизам,

Ва лекин  сабр  то   андоза дорам.

****

Надорам   тоқати   ботил   шунидан,

Куҷо гар Мустафоро таъна бинам?!

Расули мо, ки номаш нақши дилҳост,

Фидои  номи  покаш   ҳарчи   дорам.

****

Чароғи   бо    фуруғе   номи  ӯ   шуд,

Бубинам, гар назар Қуръон намоям.

Ҷаҳон   зулмот  буду   ӯ  барафрухт,

Зи  ӯ  дар дидаҳо ман шӯъла дидам.

****

Зи  файзи  номи покаш  ҷумла олам,

Бишуд равшан чу шамъе дар сароям.

Агар ҷон бахшамаш  бе гила сад бор,

Ман ин хидмат барояш кам шуморам.

****

Агар қалбам  надонад  Мустафо кист,

Ман ин  дилро  ба дасти худ бисузам.

Набошад   маъние     дар   зиндагонӣ,

Агар   ишқи    Ҳабиби   ҳақ    надорам.

****

Зи шамъи дини софаш олам афрухт,

Зи   суннат    кард   бино   дидаҳоям.

Ба   роҳи   ҳақ  равон  бинмуд  моро,

Зи ӯ  ман  банда гаштам бар Худоям.

*****

Агар  покиза номаш ман  шунидам,

Паёму   сад   саломе   ҳадя  дорам.

Салоту  ҳам  саломи   поки   Яздон,

Ҳамеша бар равонаш ман бихонам.

Аллоҳ бузург аст!

Иннал ҳамда лиллоҳи, наҳмадуҳу таъоло ва;
настаъинуҳу ванастағфируҳу ва наъузу биллоҳи мин
шурури анфусино ва мин саййиоти аъмолино, ман
яҳдиҳиллоҳу фало музилла лаҳу ва ман юзлилҳу фа ло
ҳодия лаҳ. Ва ашҳаду ал ло илоҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу
ло шарика лаҳу, ва ашҳаду анна Муҳаммадан ъабдуҳу
ва расулуҳу саллаллоҳу ъалайҳи ва ъало олиҳи ва|
асҳобиҳи ва ман табиъаҳум би иҳсонин ило явмиддини
ва саллама таслиман касиран. Аммо баъд:
Вазифаи аввалиндараҷаи аҳли башар шинохтани
Худои таъоло (ҷалла-ҷалолуҳу) ва фармонбарӣ аз Ӯст,
ки ба ҳукми ақл ва дин воҷиб аст, ки дар баробари
чунин Маъбуд ҳамду сано гуфта шукри неъматҳои Ӯро
ба ҷо оварем. Бародарон ва хоҳарони гиромиқадр!)
Пеш аз он ки бандагии Аллоҳро ба ҷо биоварем, бояд;
аввал Ӯро бишносем ва баъд ба ибодати Ӯ машғул
шавем.
Танҳо доруе, ки дардҳо ва балоҳои ҳар як
фард ва ҷомеъаро шифо мебахшад ва бе ягон
нерӯи лашкарй ва муҳиммоти ҷангӣ, аз ҷиноят ва
зулм ва ваҳшигарй ва одамкушй ва нашъамандию
фоҳишагарй, ғоратгарию дуздй ва дигар амалҳои зишт
боз медорад, ҳамоно имон ба Офаридгор ва амал
кардан ба қонунҳои Ӯст. Ва ин қонунҳоро Аллоҳтаъоло
ба воситаи пайғамбарамон ҳазрати Муҳаммад
саллаллоҳу алайҳи васаллам барои хайру маслиҳати
бандагони худ фиристода ва онҳоро чунон возеҳу равшан
баён намуда, ки ба воситаи ин қонунҳо вазифаҳои ҳар:
шахсеро, ки саъодати дунё ва охирати ӯро таъмин
мекунад, муайян намуд.
Дини ислом он чи ки ба зиндагии ҷомеъа зарари
куллй дорад онро манъ ва ҳаром гардонида дунёро ба
сулҳу сафову оромиш, даъват мекунад. Дини исломи
комилтарин динест, ки нисбат ба ҳар чизе, ки мавриди
эҳтиёҷи башар аст одилона ҳукм мекунад.
Пас бар ҳар фарди мусалмон хоҳ нохоҳ воҷиб
аст, ки ба он ҳукмҳо ба таври бояду шояд амал кунад,
то саодатмандона ба мақоми шоистаи инсоният бирасад.
Чуноне ки Худованди муттаъол мефармояд:
"Иннаддина ъиналлоҳил ислом "
"Албатта дини хақ назди Худо (дини) Ислом аст"
(Оли Имрон, 19).
"Ва ман ябтаги гайрал исломи динан фа лан
юкбала минху ва ҳува фил охирати минал-
хосирин"
Ҳар кас ғайр аз Ислом динеро ихтиёр кунад, аз ӯ
қабул нахоҳад щуд ва ӯ дар охират аз зумраи
зиёнкорон маҳшур мешавад (Оли Имрон, ояи 85).

Ҳар як шахси бо хирад ба хубй дарк мекунад, ки
дар дунё ҳеҷ чиз худ аз худ пайдо намешавад. Аз
хурдтарин мавҷудот то калонтарин ашёи мавҷудаи дунё
ихтирокунанда ва созандае дорад. Автомобил, қатора
ё тайёраеро, ки мавриди истифодаи ҳаррӯзаи мардум
мебошад, мисол меоварем: Албатта ҳеҷ кас гуфта
наметавонад, ки инҳо худ аз худ пайдо шудаанд.
Ихтироъкоре инҳоро ихтироъ намудааст ва барои идора
|намудан ва истифода бурдани онҳо тарзи истифода
бурданашонро муъайян намудааст, то ин ки дигарон
аз он баҳра баранд. Ва инчунин барои ҳаракати онҳо
дар роҳҳои барои онҳо муайяншуда, қонунҳои бехатарии
роҳ ва дигар қонунҳое, ки барои онҳо зарур мебошад!

Бародарон ва хоҳарони мусалмон, биёед ақли
Худо додаро кор фармуда ба худ ва атрофи худ
бохирадона назар намуда одилона қазоват намоем:
Оё медонед, ки таркиби офариниши ҷаҳон ва
аҷоиботи сохтмони бадани инсон ва низоми гардиши |
тамоми олам ва замину замон ва олами беканори
осмонҳо ва ҳаракати дақиқи хуршед ва моҳу ситорагон
аз ғароиби ҷирмҳои осмонй ва резу дуруштии таркиби
замин ва монанди инҳо беҳуда пайдо нашудааст? Балки
Сонеъи бениҳоят бузурге (яъне Аллоҳтаъоло) онҳоро
халқ намуда ва бо иродаи он Сонеъи оламиён барои,
ислоҳи бандагон дар хизматанд. Чуноне ки шайх Саъдй
гуфтааст:
Абру боду маху хуршеду 
То ту ноне ба каф орию 
Ин хама бахри ту саргаштаву 
Шарти инсоф набошад, (Саъдӣ)

Барои инсон аз Аллоҳ (ҷалла-ҷалолаҳу) дида дигар
меҳрубонтар зоте нест. Ӯ таъоло бо меҳру шафқати
худ бар ҳама махлуқоти олам ризқу рӯзӣ умру ҳаёт ва
дигар неъматҳо додааст, ки васф ва шумори онҳоро
ҳеҷ кас натвонад кард.
Ҳарчанд тараққиёти илму ҳунар ба пеш равад ҳам
боз далелҳои дандоншикан бар вуҷуди Худованд қавитар
мегардад

Хар касе ба қонунҳои муъайян намудаи Холиқи худ, яъне Қуръон
ва суннати Расулуллоҳ (с) риоя намуда тибқи нишондоди
У амал намояд иншоаллоҳ худаш ва аҳли байту
атрофиёни худро аз хавфу хатари ин дунёву охират
наҷот медиҳад. Ва аммо баракс қонунҳои холиқи худро
риоя накарда муқобили онҳо амал кунад худашро ва
касонеро, ки пайравии ӯро мекунанд дар хатари куллй
андохта дар ин дунё ва охират хор мегардонад.
Ҳар касе ки бо тафаккур андеша намояд мефаҳмад,
ки дар муқобили ин неъматҳои Илоҳй ва дар муқобили
чунин Худованди бахшандаву меҳрубон зону бар замин
ва сар дар саҷда ниҳода то рӯзи қиёмат ба Ӯ ибодат
кунад ҳам шукри яке аз неъматҳое, ки Худованд ба У
додааст ба ҷо наовардааст, ҳол он ки дар муқобили
ҳар яке аз неъматҳои Ӯ шукргузорй намудан воҷиб
аст. Бинобар он ки, он қадре бояду шояд ҳеҷ кас дар
муқобипи неъматҳои Худованд шукронаи неъматҳояшро
ба ҷой оварда наметавонад, аз кӯтоҳии худамон пеши
Худованд узр гӯем. Чуноне ки шайх Саъдй мегӯянд:
Банда хамон бех ки зи таксири хеш,
Узр ба даргохи Худой оварад.
Варна сазовори Худовандияш,
Каас натавонад, ки ба чой оварад.
Шояд ки Худованд узри моро пазируфта аз
камбудиҳо ва гуноҳонамон даргузарад.
Худованд ҳамаи мову шуморо дар паноҳи худ
маҳфуз нигоҳ дорад.

Худованд барҳақу ягона аст.

Ҳар ки худашро шинохт Худоро албатта мешиносад.
Эътиқод ба Худо доштан дар табиъати ҳар инсон фитрист
(яъне бо иътиқОд ба олам омадааст). Дили инсон, ки
яке аз ҳазорон аҷоиби аъзои инсон аст, дар як дақиқа
хунро ба тамоми бадани инсон фиристода
бармегардонад. Имрӯзҳо олимони соҳаи тибб санҷидаву
ҳисоб карда баромаданд, ки дили инсон дар як
шабонарӯз зиёда аз 10 000 литр хунро бо ғизоҳои
даркорӣ таъмин намуда ба тамоми бадани инсон дода
ва боз мегардонад. Дил якумр дар ҳар дақиқа ва
сония бо оҳанги махсус ва қудрати аҷибе, ки оҳан ва
пӯлод бардошти онро надорад, кор мекунад ва агар
камтарин бенизомӣ дар он бошад бо умри инсон хотима
дода мешавад.
Офаридгори ҷаҳон ҳеҷ чизеро бе ҳикмат ва беҳуда
наофаридааст ва ҳар яке аз аъзои инсонро барои
манфиъати махсусе халқ намуд: чашм додааст то
бубинем, гӯш додааст то бишнавем, ҳисси шомма
(бӯйидан) додааст то бӯйро ҳис кунем, забон додааст
то сухан бигӯем ва аз лаззатҳои дунё баҳраманд гардем.
Мӯй ва нохуне, ки аз бадани инсон берун меояд
Худованди қодиру тавоно ба воситаи онҳо маразҳоро
аз бадани инсон хориҷ мекунад ва онҳоро беҳис
кардааст то ки аз буридани онҳо дард ва нороҳатиро
ҳис накунем.


Эй бор Илоҳо албатта ман паноҳ мебарам ба сӯи
Ту аз ширк оварданам ба Ту чизеро ва ман медонам.
Ва мағфират мепурсам Туро аз он чизҳои ширке ки
намедонам. Албатта Ту бисёр хуб донандаи ғайб ҳастй.
Ва бисёр хуб пӯшонандаи айбҳо ҳастй. Ва бисёр хуб
мағфираткунандаи гуноҳон ҳастй. Ва бисёр хуб
кашфкунандаи дилҳо ҳастй. Нест гузаште аз маьсият
ва нест қуввате бар тоъат магар ба ёрии Аллоҳи олии
бузург.

НАМОЗ-илми ахлок аст.

Барпо доштани намоз ба манзалати об додани дарахти имон дар бустони ислом аст.Агар намоз шабонаруз такрор нагардад,дарахти пурсабзи имон ба хушки мегаравад ва аз он ба чуз ном чизе боки намемонад.Намоз аст,ки имонро месабзонад ва тачдид мекунад. 



Сабаби иззати мавчуд, намоз асту намоз.
Зинати даргохи Маъбуд, намоз асту намоз.
Шаръро максаду максуд, намоз асту намоз.
Буду тоъат хама аз буди намоз асту намоз.
Нафс боз паси ин баст чу камат ба намоз.
Он чи хак аз хама бистуд, намоз асту намоз.
Назди мизрем амал мавкен девони хисоб,
Қознн тахиду матхуд, намоз асту намоз.
Ба каромати Худо гарра машав Зарроби

НАМОЗ-илми ахлок аст. ! НАМОЗ-илми погизагист.! НАМОЗ-илми покдоманист.! НАМОЗ-илми тарбия аст.! НАМОЗ-илми ахлок аст.! НАМОЗ-покии чомеъа аст. ! НАМОЗ-покии милат аст.! НАМОЗ-покии ватан аст. ! НАМОЗ-покии занон аст!. НАМОЗ-покии фарзандон аст. ! НАМОЗ-покии кавм аст. ! НАМОЗ-покии хукумат аст.! НАМОЗ-покии давлат аст!. НАМОЗ-покии замин аст.! НАМОЗ-покии осмон аст. ! НАМОЗ-баракати дурахшон аст.! НАМОЗ-покии гандумон аст, ! НАМОЗ-баракати оби равон аст. !!!!! Бенамозон ки дар чахон хастанд, ! Гуё кина бар Худо бастанд ! Бе намози макун ки бад кор аст! ЗИ бенамоз ХУДО безор аст?