ТАРБИЯИ ДУХТАР.

Дини мубини ислом дар хусуси эҳтиром ба зан нисбати дигар адён дастуроти зиёде дорад. То паҳншавии ислом миёни аъроб таваллуди духтар мояи нангу бадномӣ буд. Бо зуҳури ислом ин одати бад аз миён бардошта шуд. Барои баланд бардоштани мартабаи зан ҳазрати Муҳаммад (с) фармуданд: «Ҳар касе аз уммати ман се духтар ё се хоҳарро дар тарбияи худ гирифта, ба онҳо некӣ бикунад, онҳо барои ӯ аз оташи дӯзах пардае мешаванд». Яъне, тарбияи неки духтарон сабаб мешавад, то ин шахс аз оташи дӯзах наҷот ёбад.
Ҳар чизе, ки нозук аст, тарбияаш низ нозуку душвор аст. Тарбиятгарони ботарбия лозиманд, то аз ӯҳдаи ин кори душвор бароянд. Барои тарбиятгар сарчашмае лозим аст, то ҳамчун қутбнамо аз он истифода намояд. Сарчашмаи беҳтарин Қуръон аст, сипас ҳадисҳои Расули Худо (с) ва ёрони ӯ, сипас фармудаҳои ҳакимон, сипас таҷрибаи рӯзгордидагон. Сифатҳое, ки духтар бояд дошта бошад, инҳоянд: «Мӯъмину мусулмон, ростгӯй, босабр, худотарс, садақадиҳанда, рӯзагиранда, шармгоҳи худро аз зино ҳифзкунандаву нигоҳдоранда бисёр ёдкунандаи Худо. Ин фармоишот аз ояти 35-и сураи «Аҳзоб» гирифта шудааст: Дар сураи «Таҳрим», ояти 5 ду сифати дигарро зикр кардааст, ки инҳоянд: тавбакунанда, Худоро ибодаткунанда.
Дар сураи «Мумтаҳана» ояти 12 ин сифатҳоро барои занон лозим медорад: «Ҳеҷ касро бо Худо шарик насозанд, дуздӣ накунанд, зино накунанд, фарзандони худро накушанд, фарзандеро, ки аз шавҳараш нест, ба дурӯғ ба ӯ нисбат надиҳанд, дар корҳои нек нофармонии Пайғамбар (с) накунанд». Қуръон аз аввал то ба охир моломол аз авсофу ахлоқест, ки бояд ҳар як духтари мусулмон онҳоро дошта бошад. Ҳамаи он авсофу ахлоқро наметавон дар як варақу ду варақ баён намуд. Дар ҳадис омадааст, ки Расули Худо (с) ба Оиша (р) фармуданд: «Кореро, ки сабаби узроварӣ шавад, тарк намо!» Ин ривояти Дайламист.
Ҳазрати Муҳаммад (с) дар ҷои дигар фармудаанд:
«Беҳтарини занон касест, ки дасти дарозтар дошта бошад». Ин дасти дарозтар ба маънии саховати бештар мебошад.
Ҳаким Тирмизӣ нақл мекунад, ки Расули Худо(с) фармудаанд: «Шарму ҳаё зебогист. Тарси Худо олиҳимматист. Беҳтарин чизе, ки инсон савори он мешавад, сабр аст. Аз Худо умеди кушоиш доштан ибодат аст». Ин гуна ҳадисҳо зиёданд.
Дар китоби «Унвонул баён», ки китоби тарбиявист, ба ин мазмун масале омадааст. Модасаге модашереро таъна зада гуфт: « Ман баякборагӣ то ҳашт фарзанд ба дунё меораму ту беҳунар ҳамагӣ як-то».
Модашер дар ҷавоб гуфт: «Рост аст, ки ту ҳашт- то ва ман як – то, аммо фаромӯш макун , ки ман шербача ба дунё меораму ту сагбача. Пас якеи ман аз ҳашттои ту беҳтар аст».
Ин масал ба занон меомӯзонад, ки як фарзанди нек ва бетарбия беҳтар аст аз чандин фарзандоне, ки бад ва бетарбияанд. Мутаассифона, имрӯз бархе аз падарон насиҳат ба духтарони худро фаромӯш кардаанд. Талаботи моддии онҳоро аз дандони тилло сар карда, то қолину мебел бароварда месозанд, аммо ба маънавиёт аҳамият намедиҳанд. Ҳамин аст, ки дере нагузашта духтари бетарбия коре мекунад, ки оилаашро вайрон месозад ва бори сари падару модар мешавад. Муҳаммад Иқболи Лоҳурӣ ба духтарони мусулмон хитоб карда мегӯяд:
Фитрати ту ҷазбае дорад баланд,
Чашму ҳуш аз усваи Заҳро мабанд.
То Ҳусайне шохи ту бор оварад,
Мавсими пешин ба гулзор оварад.
Барои ҳама падару модаррон дар тарбияи неки духтарон муваффақиятро хоҳонем.

Эй Хоҳарон аз Худо битарсед!!!

Эй Хоҳарон аз Худо битарсед!!! Бузургии зан-модар пеш аз ҳама дар он таҷассум меёбад, ки ӯ чароғи хонадон, идомадиҳандаи насл, тарбиякунанда ва ба камолрасонандаи фарзанд, инчунин нигоҳдорандаи забон, таърих ва фарҳанги миллӣ мебошад. Пайғамбари ислом ҳазрати Муҳаммад дар яке аз ҳадисҳои худ мефармояд: “Чаҳор чиз саодати шахс аст: ҳамсари шоиста, фарзандони хайрхоҳ, рафиқони хуб ва рӯзӣ дар Ватан”.
Ба ин маънӣ, занону модарон ҳамеша дар тарбияи фарзандони соҳибмаърифату хайрхоҳ ва дорои ахлоқи ҳамида кӯшиш намуда, онҳоро ба ҳаёти мустақилона омода созанд. Зеро фарзанди аз ҷиҳати ҷисмонӣ ва маънавӣ солим ба қадру манзалати падару модар, Ватан ва таъриху тамаддуни миллат мерасад ва барои давлату миллати худ хизмат мекунад.
Лекин асфсус ва сад афсус ки базе духтарону занони мо ба кадри зиндаги намерасанд ва бо рафтору кирдори бади худ боз дигар духтарону занонро дар хиҷолату таҳти таҳкири назари дигарон карор медиханд.
Ман як ҳикояи вакеъиро ба шумо гуфтаниям ;
Як чавоне буд бо маданияту бо маърифат, худо тарсу худо чуй.Дар зиндаги аз ягон чиз камбудию норасогие надошт.Дар дил орзуе дошт ки бо духтаре хонадор шавад ки аз аҳли занҳои солеҳа бошаду бо имону хуш рафтор.Бо амри такдир ин чавон бо духтаре шинос шуд ки худро аз аҳли дин мешуморид ва бади чанд моҳи шиносои онҳо хонадор шуданд.Духтар Сатр мепушид лекин аз одобу ахлоки исломи хабаре надошт.Вакте ки шавҳараш ба у мефаҳмонд ки ин корат нодурус ба гапи шавҳар эътиборам намедод.
Аз рузхои аввали зиндаги онҳо ҷудо аз падару модари ин ҷавон зиндаги мекарданд.Ин келин ҳурмату иззат як тараф истад хусуру хушдоман ки акнун барои вай ҳам падар ҳам модар буданд онҳоро нопмсандию ноназаргири мекард.Бе ичозати шавҳараш чи коре мехост ҳамона мекард.Бо духтарони ганда гашту бе ҳайёою бе имон суҳбат мекард гарчанд шавҳараш ба ин зид буду ба у таъкид мекард ки ин корро накунад аммо вай ба ин зарае аҳамият намедод кори худашро давом медод.Хуласси гап кор ба чои омад ки ҳар руз дар хона ҷангу ҷанчҷол ва онҳо ҷудо шуданд.
Аммо дили ин чавон дар зиндаги аз ҳама чи монд!
Хусусан аз духтарҳое ки худро * боифату бо такво* мегуянду лек худ аз дини мубини ислом хабаре надоранд. Ва ман фикр мекунам душманони дини Ислом ҳастан чунин духтарони бе имон ки динро барои гарзҳои нопоки худ истифода мебаранд.
''Аз кадом дари ҷаннат хоҳи даро''гуфта мешавад ба он зане , ки панҷ вакт намозашро мегузорад,як моҳ рузаро дорад ва дар итоату хизмати шавҳараш бошад!''Ин аст ҳакикати ислом барои занхо!
Пас маълум мешавад, ки ҳеч кас ҳак надорад ҳ укм барорад, ки чавондухтарони сатрбаста тамоман покиза, озода, худотарсу диндоранд. ( аз дасти чунин духтарони беимон.)
Охир, сатрро барои он мебанданд, ки ҳамеша болои ҷойнамозанду худро аз номаҳрам канора мегиранд, дар гуфтору рафтор намунаанд, худро хуб идора мекунанду ҳамеша покдилу поквиҷдонанд.
Баъзе аз ҷавондухтарони беандеша боре ҳам гумон намекунанд, ки бо чунин рафтори сабукборонаашон шаъну шарафи дигар духтарони сатр бар сарро паст мезананд. Мутаассифона, ҳоло аксарият бастани сатрро ба худ ҳамчун як навъи мӯди замонавӣ гумон мекунанд. Ин амал ҳеҷ гоҳ мӯд шуда наметавонад. Агар мехоҳед сатр бар сар бошед, он гоҳ аз доираи он берун набароед. Ҳамон манзараҳои шаҳвониеро, ки шумо «пешкаш» менамоед, тақлид ба хориҷа асту ба мо «мерос» мондаанд.
Ва аз ҳамаи шумо ва дар шахсият шумо аз ҳамаи мусулмонон эҳтиромона хоҳиш дорам ки агар чунин рафторҳои духтарон яъне ( хоҳару апаҳоямонро) дидем ба онхо фаҳмонем ки аз ин роҳ баргарданд чун ки на танҳо худашонро бе обурую шарманда мекунанд балки тамоми он духтарони бегуноҳро хам.Тамоми ҷомеъаи башар бояд ба ин мубориза барем чунки агар зан модар боаклу бо одобу бо маданияту бо такво бошад тамоми ҷомеъа чунин мешавад.
Пеш аз ҳама оромиву осоиштагии оила ва бахту саодат дар зидаги аз якдигарфахми зану шавҳар вабастаги дорад.
Беҳтарин ҳолат барои зан он аст , ки дар доҳили хона бошад он чо худояшро ибодат ,шавҳарашро итоъат ва авлодашро тарбият намуда , хонаашро пок ва боназофат нигох дорад .
Ҳамин тавр, мехостам, ки ҷавондухтарон ба ҳамин гуна амалҳои зишт умуман даст назананду фикру андешаи худро ба он равона созанд, ки боиси хушбахти ва рушди ҷомеа гарданд. Ҳама медонанд, ки барои фарзандони хуб ба воя расондан пеш аз ҳама заҳмати модарон лозиманд. Агар ҷавондухтарони мо аз ҳоло кушиш бар он диҳанд, ки фарзандонро ба роҳи рост ҳидоят кунанд ин боиси рушди ҷомеа мегардад. Орзуи онро дорам, ки бо рафтору кирдори бомаънию бомаърифат ва фарҳанги тоҷиконаи худ тавонанд, ки тамоми мардуми ҷаҳонро дар ҳайрат гузоранд. Бигузор мардуми хориҷа ба ҷавондухтарони тоҷик таклид кунанду боиси ифтихори мо, тоҷикон, гардад.
Аз Худованд таманнои онро мекунем,ки ҳамаи занону духтарони моро Худотарсу Худочу боимону бофаросат кунад.
Ва аз роҳ бади шайтони эмин дорад. Омин!

Эй нафс!

Эй нафс!

Чи қадар аз ту хаста шудам. Чи қадар маҷбурам кардӣ ба хотири ту мушкилиҳоро таҳаммул кунам. Ба хотири иштибоҳи ту зиндагиро бар худ танг кунам. Ба хотири пушидан ва сер кардани шикам ва роҳати ту муртакиби рибо, қаллобӣ, фиребгарӣ… шавам. Хобу роҳатро тарк кунам, ҳарому ҳалолро фаромуш кунам, шабу рузам як шавад.

Эй нафс! Бо гуноҳ ва васваса маро ҳалок кардӣ. Аз раҳматҳои Худо маҳрумам кардӣ. Аз биҳишти ҷовидона ва аз неъматҳои он ва аз ризои Парвардигор дурам кардӣ. Эй нафс! То кай, то кай умри азизамро ба хотири лаззати ту сарф кунам ва ба хотири ту бояд дар ҷаҳаннам ва азоби илоҳӣ гирифтор шавам!? Ту сабаб шудӣ аз ҷамъоварии тушаи охират боз монам ва ба оташе бисузам, ки тавоноии онро надорам. Охир ман аз гушту пусту хун ҳастам. Чи қадар таҳаммул дорам? Эй нафс, эй золим, эй душмани Худо, бечораам кардӣ! Ҳасадхурӣ ва суханчиниро ёдам додӣ ва васвасаам кардӣ, то обруи бародари мусалмонамро бирезам. Васвасаам кардӣ, то ҷони бародари муслмонамро бигирам.

Оҳ, эй нафс агар ту набудӣ ҳама инсонҳо бо ҳам баробар буданд.

Агар хоҳишоту бозиҳои ту набуд, дуздӣ ва ғорат набуд.

Агар таманно ва ҷоҳталабии ту набуд, бародаркушӣ ва ғорат, фиреб ва кулоҳбардорӣ набуд. Худро мусалмон медонӣ дар ҳоле, ки ислом аз ту безор аст. Чи гуна мусалмон ҳастӣ, ки бо мусиқӣ ҳаяҷонзада мешаваӣ, вале калом ва сухани Парвардигор туро такон намедиҳад. Панд мешунавӣ, бедор намешавӣ, ҳақро мешиносӣ, вале пайравии он намекунӣ… Оҳ, эй мутакаббири мағрур, аз корвони некон ва бандагони мухлиси Худо дурам кардӣ ба гунае, ки роҳро гум кардам ва асаре аз он корвон намеёбам. Лутф ва назари Худоро аз ман ҷудо кардӣ ба гунае, ки ҳар чи дуо мекунам, таъсире надорад. Дунёро ширин нишон додаӣ ба гунае, ки ҳароми он бар даҳонам талх нест. Сад афсус, ки ҷойгоҳи ту зери по буд ва ман туро бар дида гузоштам. Эй нафс тавба кун! Ва ба суи Парвардигорат баргард!

Мегуӣ пушаймонам, вале куҷост ашки пушаймонии ту!?

Ҳаргиз туро қонеъ наёфтам ва ҳаргиз сер нашудӣ.

Мегуям; тоат ва бандагӣ, мегуӣ; фардо. Мегуям; намози субҳ, мегуӣ; каме хоб. Мегуям; садақа, мегуӣ; надорам. Мегуям; руза, мегуӣ; тоқат надорам. Мегуям; ҷиҳод, мегуӣ; мемирам. Мегуям; марг ва қабре дар пеш аст, мегуӣ; ҳануз фурсат аст. Мегуям; тавба ва инобат, мегуӣ; ҳануз зуд аст. Вой бар ту, кай ашки надомат ва пушаймониро бар гунаат бинам!(  Мухаммади Чамолзихи)

Насиҳат ба хоҳарон.

Хохарони  азиз  дар суханхои худ, ростгуиро лозим гиред, аз чумлаи сиддикон
мешавед.
Ба халки Худо неки кунед, ки бо неки кардан ба халк, гамгинихо
хурсанди мешавад ва машакатхо осон мешавад.
Барои розигии Аллох таоъло,  аз пулу молатон садака кунед, гуноххои шумо бахшида мешавад. 
Факат бо пули халол кифояги кунед, ба молатон барака дода мешавад. 
Ва аз мардум пулу мол напурсед, азизтарини онхо мешавед.
Аз дунё пархез кунед, дунё  руи худро ба хок молида меояд.
Ба кадри якину имон, дарачахо дар чаннат бардошта мешавад. 
Аз ил ми раббони таълим гиред, илм ишори мувафакон аст.
Хаётатонро ба розигии Худо истифода баред,хушбахттарини инсонхо
мешавед.
Амонатнигахдор шавед, окибати неки ба шумо мешавад.
Рузаю
намозу садакаю таом додану аёдати беморону ба чаноза рафтанро бисер ба
анчом расонед, аз хдшт дари чаннат даъват мешавед.
Мулоими ва афви мардумро, ба худ сифат гиред, Худованд аз шумо афв мекунад. Сахобагони киромро бузург шуморед ва онхоро дуст доред, ва ба амалхои онхо шукр
бигуед ва дар хакки онхо розигии Худоро пурсед, дар чаннат хамрохии онхо
мешавед.
 Аз гунох пархез кунед! ки тамоми балохо ва нохушихо ба сабаби
гунох меояд: ва гунохро хакир нашуморед, ки шайтон, ба сабаби тарки як
сачда аз дарачаи оли ва макоми баланд партофта шуда шайтони рачим игуд,
ва Одам алайхис салоту вас салом аз чаннат ба сабаби як гунох бароварда
шуданд, ва зане ба сабаби азоб додани гурба ба дузах даромад, ва як
марде изорашро дароз карда дар руи замин бо худ таачуб карда рох мегашт,
ки уро замин ба худ дар каш ид, пас вай то рузи киёмат ба каъри замин
рафтан мегирад.
 Бо гунох неъматхо аз даст меравад, ва корхо мушкил ва
машакат мешавад.
Гунох аз умру ризки банда баракаро мебардорад.

ДУХТАРОНИ МИЛЛАТ.

ДУХТАРОНИ МИЛЛАТ.

( Алллома Муҳаммад Иқбол  )

Биҳил,эй духтарак,ин дилбариҳо,
Мусалмонро назебад кофариҳо.
Манеҳ дил бар ҷамоли ғозпарвард,
Биёмӯз аз нигаҳ ғоратгариҳо.

Нигоҳи туст шамшери худодод,
Ба захмаш ҷони моро Ҳақ ба мо дод.
Дили комилаёр он покҷон бурд,
Ки теғи хешро об аз ҳаёт дод.

Замири асри ҳозир бениқоб аст,
Кушодаш дар намудуди рангу об аст.
Ҷаҳонтобӣ зи нури Ҳақ биомӯз,
Ки Ӯ ба сад таҷаллӣ дар ҳиҷоб аст.

Ҷаҳонро маҳкамӣ аз уммаҳот аст,
Ниҳоди шон амини мумкинот аст.
Агар ин нуқтаро қавме надонад,
Низоми кору бораш бесубот аст.

Маро дод ин хирадпарвар ҷунуне,
Нигоҳи модари пок андаруне,
Зи мактаб чашму дил натвон гирифтан,
Ки мактаб нест ҷуз сеҳру фусуне,

Хунук он миллате,к-аз воридоташ,
Қиёматҳо бубинад коиноташ.
Чи пеш ояд,чӣ пеш афтод ӯро,
Тавон дил аз ҷабини уммаҳоташ.

Агар панде зи дарвеше пазирӣ,
Ҳазор уммат бимирад,ту намирӣ.
Батуле бошу пинҳон шав аз ин аср,
Ки дар оғуш Шаббире бигирӣ.

Зи шоми мо бурун овар саҳарро,
Ба Қуръон боз хон аҳли назарро.
Ту медонӣ,ки сӯзи қиръати ту,
Дигаргун кард тақдири Умарро .