Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Бо номи Худо ва Дуруд бар Паёмбари Сулҳу Сафо, Ҳазрати Мустафо Салаллох алайхи ва Салам.Ассалому алайкум дустони арчуманду оликадр!

Сипос Худовандеро сазовор аст, ки касе аз раҳмати ӯ маъюс нагардад ва аз неъматҳои фаровони ӯ берун натавон рафт. Худованде, ки аз омурзиши ӯ ҳеҷ гунаҳкоре ноумед нагардад ва аз парастиши ӯ набояд сарпечӣ кард. Худое, ки раҳматаш қатъ намегардад ва неъматҳои ӯ поён надорад.

Бисмиллоҳир Раҳмонир Раҳим

Худоё, қарор деҳ бароям дар ин рӯзҳои арафи иди саиди Фитр , роҳнамое ба сӯи хушнудиҳоят ва ризоят ва қарор мадеҳ шайтонро дар он (рӯз) бар ман роҳе ва қарор бидеҳ

биҳиштро бароям манзил ва осоишгоҳ, эй бароварандаи ҳоҷатҳои ҷӯяндагон.

Дар дуои имрӯз аз Худои хеш мехоҳем роҳнамое барои касби ризояти ӯ дар пеши роҳамон қарор диҳад. Худованде, ки чӣ гуна будан ва талош барои илоҳӣ шуданро аз инсон хост, роҳи висол ва роҳнаморо ҳам худ мушаххас кардааст.

Роҳнамоёни илоҳӣ ошкору ниҳонанд, Худованд ақлро дар ниҳоди башар қарор дода то неку бадро бишносад. Анбиёро фаротар аз андешаи башарӣ ба ҷамъи инсонҳо фиристода то роҳи осмонҳоро бинамоёнанд. Авлиёи илоҳӣ низ дар ин роҳ ба мадади одамӣ меоянд то дар ҷое агар пои хирад дар гили васвос ва таҳайюр монд, дасти ақлро бигиранд ва ӯро ба роҳи дуруст ва сироти мустақими ҳидоят бозоранд.

Қуръон низ роҳнамое дигар аст аз сӯи Худованд ва маншуре барои ҳидояти башар, аммо наметавон беҳамраҳии Хизр ин марҳаларо тай кард кард ва бояд аз хатароти гумроҳӣ тарсид!

Аҳли байти Расули Акрам (с) низ машъали ҳидоят ва нишонаҳои тақво дониста шудаанд...

Акнун, ки дар ин рӯзҳо аз Худованд роҳнамо металабем, хуб аст оштии дуборае бо ин хуҷаҷи зоҳирӣ ва ботинии Худованд дошта бошем ва ба ресмони лутфашон чанг андозем то бо мадади ин киштиҳои наҷот аз ғарқоби гуноҳ ва ҳастии моддӣ худро бираҳонем.

Хулули мохи мубораку магфират, мохи баракату саодат, мохи хайру саховат, мохи ибодат, мохи шарифу рахмат ва мохи начот ёфтан аз оташи чаханам, мохи “Рамазон”-ро барои кулли муъминону мусалмонон муборак мегуям. Аз Парвардигор бо тавассул бо хама исмхои зебо ва сифоти баландаш дуогуи онам, ки барои мо бандагонаш тавфике иноят фармояд барои бандаги кардан ва амал кардане, ки он амалхо макбули даргохи У бошад ва рузахое, ки дар ин мох мегирем ва киёми лайле, ки дар шабхои ин мох анчом медихем аз мо кабул фармояд. Парвардигоро, дар ин мохи мубораку рахмат ва озоди барои рафъи хама гаму андух ва мушкиливу гирифторихо даст ба дуо мебардорам ва мегуям:

Эй гамгусор ва эй андухзудо, эй бахшандаи дар ин чахону он чахон ва эй мехрубон дар харду олам, бар Мухаммаду Оли Мухаммад дуруд фирист, андухамро бубар ва гамамро аз миён бардор.

Эй Парвардигори якто, ки хамагон ниёзи худро ба назди Ту оваранд, эй он ки на зодаи ва на зода шудаи ва хеч кас хамтои Ту нест, маро аз бадихо нигах дор ва аз гунох покиза бидор ва гирифториамро бартараф гардон.

Худоё, ман инак, монанди касе хастам, ки сахт ниёзманд гардида, нерую тавонаш ру ба заъф гузошта ва гунохонаш фаровон шудааст, монанди касе, ки чуз Ту барои дармони ниёзи худ фарёдрасе намебинад ва на барои заъфи худ нерудихандае ва на барои гунохонаш бахшандае. Эй сохиби бузурги ва бузургвори, аз Ту мехохам, ки маро ба коре тавфик диҳи, ки хар кас онро анчом дихад, Ту дусташ медори ва якине бубахши, ки хар кас дар чараёни нофиз будани фармонат ба хакикати он якин бирасад, аз он бахраманд шавад.

Худоё, бар Мухаммаду оли Мухаммад дуруд фирист ва маро бар сидқи рости бимирон ва риштаи ниёзамро аз дунё чудо соз ва маро танхо ба чизе, ки назди Туст, рогиб гардон, то азсари шавки мулокот, Туро хохам ва чунон кун, ки ба рости бар Ту таваккул намоям.

Ман хохони бехтарин такдире хастам, ки бароям мукаддар кардаи ва аз сарнавишти баде, ки пеш аз ин мукаддар фармудаи, ба Ту панох мебарам. Ман аз Ту тарси ибодаткунандагон ва итоати хошеъон ва якини таваккулкунандагон ва таваккули муъминонро мехохам.

Худоё, рагбати ман ба дархост кардан аз худро ба хангоми хохиш, монанди рагбати авлиёи худ гардон ва он гуна аз Ту бимнок бошам, ки дустони Ту аз Ту бимноканд ва маро дар рохи хушнудии худ чунон ба кор гир, ки чизе аз ахкоми дини Туро ба сабаби тарс аз бандагонат фуру нагузорам.

Худоё, ниёзи ман ин аст, пас шавки маро барои расидани ба он фаровон кун ва узру бахонаамро дар ин хостахо ошкор намо ва хуччати маро дар он ба ман бифахмон ва чисмамро дар талабаш саломат нигах дор.

Худоё, хар кас ба гайри Ту умеду итминоне дошта бошад, эътимоду умеди ман дар хамаи корхо танхо ба Туст, пас, барои ман чизеро мукаддар кун, ки охираш аз хама некутар аст ва маро аз фитнахои гумрохкунанда начот дех, эй мехрубонтарини мехрубонон.

Худои Мутаол, дуруд фирист бар сарвари мо Мухаммад (с) - Паёмбари баргузидаат ва хонадони покизаи У.

ИДИ САИДИ ФИТР МУБОРАК БОШАД БА ҲАМАИ ДӮСТОНУ ҲАМВАТАНОН

Ҳамду сипос ва шукри шоистаи он Парвардигорест, ки ба мо тавфиқ дод моҳи рамазонро рӯза бигирем, пас ҳар яки мо ба худ баргардем ва худро муҳосаба намоем, ки дар ин моҳи муборак, дар ин меҳмонии Аллоҳ, чӣ анҷом додаем, чун фардое меояд ва ба нафъ ё ба зарарамон гувоҳ хоҳад шуд, бар ҳасби он чӣ, ки дар ҳаққи ӯ анҷом додаем, пас бишитобем ба сӯи тавба ва истиғфор ва гуфтору кирдори солеҳ ва тазарруъу зории Аллоҳи зулҷалол, то шояд ҷуброни кӯтоҳкориҳоямон шавад.Азизони ман! Аллоҳи мутаъол дар поёни ин моҳ, ибодатеро машрӯъ намуда, то имонамон афзоиш ва ибодатҳоямон комил ва неъматҳояшонро беҳтару комилтар бароямон арзонӣ бахшад ва он закоти фитр ва такбиру намози ид аст.

Иди фитр неъмат, шодӣ, ибодат аст ва такмилкунандаи ибодоти рамазон мебошад ва дар он закоти фитр қарор дорад, ки мояи пок шудани рӯзадор аз корҳои беҳуда ва гуноҳони сағира аст ва бисёре аз зоҳираҳои иҷтимоъӣ ва инсонии Ислом дар он намоён мешавад, зеро дар ид қалбҳо бо ҳам наздиктар мешаванд ва мардум бо ҳам ҷамъ мешаванд ва ид ёдовари ҳаққи заъифон дар муҷтамаъи исломӣ мебошад, то шодии ид ба ҳамаи хонаводаҳоро дарбар бигирад. 

Тамоми мардуми мусалмонро ба фаро расии иди Саиди Фитр самимона табрик гуфта барои Шумо аз даргохи Иллохи  қабули тоату бандагӣ ва тандурустиву хонаободӣ хоҳонам. 
 Дар ин рӯзи  саид аз Парвардигор оромиву ободӣ, пешрафту тараққиёт ва баракату фаровониро барои мардум ва кишвари худ талаб намудан, нияту гуфтор ва рафтору амали худро ба кори нек, дастгирии якдигар, ҳамдигарфаҳмӣ ва эҳтироми наздикону ҳамватанон равона сохтан аз суннатҳои асили милливу динии мардуми соҳибфарҳанги тоҷик мебошад.
Моҳи шарифи рамазонро хайрбод гуфта, тамоми мардуми Тоҷикистони азизамонро бори дигар бо фаро расидани иди саиди Фитр табрик мегӯям ва аз даргоҳи Худованди мутаол барои ҳар яки шумо саодатмандӣ, сарбаландӣ, тандурустӣ, ризқу рӯзии фаровон, имони комил ва хонаи обод, инчунин ободии диёру рушди Ватани азизамонро орзу менамоям.

Худованд то рамазони оянда ҳамаи шуморо нигаҳбон бошад ва дар ин рӯзҳои муборак бародарони мусалмони худро, ки дар гушаву канори дунё мавриди қатлу азобу шиканҷа ҳастанд дар ҳаққашон дуои нек кунед, ки Худованд бар болои душманони ислом пирузашон кунад ва парчами исломро дар тамоми дунё партавафшон бикунад. Идатон  муборак бод! Худованд тоату ибодатҳои  мову шуморо қабул фармояд!Омин


Илоҳо ҳар куҷо бошед,дар дини Худо бошед, 
Муҳиби хонадони Ҳазрати Ҳак Мустафо бошед. 
Илоҳо гушатон сомеъ шавад амри Илоҳиро, 
Қабули қавми пайғамбар кунед дар ҳар кучо бошед.

ШАБИ ИДИ РАМАЗОН «Лайлатулҷоиза» АСТ

Бо номи Худо ва Дуруд бар Паёмбари Сулҳу Сафо, Ҳазрати Мустафо Салаллох алайхи ва Салам. 

Иди Рамазон бар ту муборак бошад, 
Ҳамроҳи ту «Ёсин»-у «Таборак» бошад. 
Дар авҷи фалак фариштаҳо мехонанд: 
«Сад раҳмати Ҳақ ба умматонат бошад!» 

Гӯё дирӯзакак буд, ки аз омадани моҳи мубораки Рамазон хушнудӣ мекардем. Шабу рӯзҳо гузаштанду ин роҳи муборак низ сипарӣ шуд. Намозгузорон се шаби охир дар таровиҳ бо моҳи Рамазон хайрбод намуда мегӯянд: Алвидоъ, моҳи Рамазон! Алвидоъ, эй моҳи таровиҳ, тасбеҳгӯӣ ва хатми Қуръон!» Даҳрӯзаи аввали Рамазон - раҳмат, миёнаи он махфирати гуноҳон ва даҳрӯзаи охир халосӣ аз оташи дӯзах аст». Ҳазрати Муҳаммад (саллаллоху алайхи вассалам) фармудаанд: «Касе, ки моҳи Рамазонро аз рӯи имон ва талаби ризои Худованд рӯза бигирад, гуноҳони гузаштаи ӯ бахшида мешавад». Мегӯянд, ки бегоҳи Иди Рамазон барои рӯзадор халосномае аз оташи дӯзах навишта мешавад. 
Вақте шаби Ид фаро мерасад, он шабро «Лайлатулҷоиза» мегӯянд. Яъне, бегоҳи идро «Шаби гирифтани мукофот» ном ниҳодаанд. Аз рӯи гуфтаи Расули Акрам (саллаллоху алайхи вассалам) рӯзи Ид Иблиси лаъин бо овози баланд фарёд мезанад. Тамоми шайтонҳо гирди ӯ ҷамъ омада мепурсанд: «Эй сардори моён, ба ту чӣ ҳол рӯй дод? Шайтон мегӯяд: «Эй фарзандон, имрӯз Аллоҳ Таъоло умматони Муҳаммад алайҳиссаломро мағфират кард. Пас шумоён тараддуд кунед, баъзеи онҳоро ба шаҳвати нафсонӣ ва нӯшидани май машғул созед, то Аллоҳ Таъоло ба онҳо азоб кунад»... 
Субҳи Ид барвақт аз хоб бархостан суннат аст. Дар ин рӯз ғусл кардан, дандонҳоро мисвок задан, хушбӯӣ кардан суннат аст. 
Ҳамчунин дар ин рӯз нохун гирифтан, мӯйлабро кӯтоҳ намудан либоси нав ё тоза пӯшидан савоб аст. Агар касе саҳаргоҳ тиловати Қуръон кунад савоби зиёд мегирад. Пеш аз рафтан ба намоз беҳтар аст, ки наҳорӣ кунед. Зеро ҳазрати Муҳаммад (саллаллоху алайхи вассалам) пеш аз намози Ид рафтан ягон хел ширинӣ ё мева (хурмо) тановул мекарданд. 
Намози Ид ду ракаат буда, хонданаш воҷиб аст. Адо кардани намози Ид сабаби саодату хушбахтии бандаи мӯъмин мегардад. Дар ин рӯз ба аёдати падару модар ва хешу ақрабо бояд рафт. Ба ҳар кадоме, ки баҳри зиёрати падару модар гузошта мешавад, ҳазор савоб навишта хоҳад шуд. Агар онҳо фавтида бошанд, ба қабристон рафта, мазорашонро зиёрат бояд кард. 
Яъне Қуръон хонда рӯҳи онҳоро шод намудан лозим. Хондани «Ояталкурсӣ» ва сураи «Ихлос» савоби калон дорад. 
Яке аз суннатҳои рӯзи Ид он аст, ки аз як роҳ ба намозгоҳ рафта бо роҳи дигар ба манзил баргардӣ. Зеро ҳар дарахту бутта ва сангу хоки роҳҳо рӯзи қиёмат ба амалҳои неку бади мо мисли шоҳид гувоҳӣ хоҳанд дод. Рӯзи Ид ҳар як бандаи мӯъмин бояд бо табъи болида ва шукргузорӣ ба неъматҳои Худованд сӯи намозгоҳ ояд. Дар роҳ ба бародарони мусулмон салом дода, онҳоро бо ид табрик намояд ва дуо кунад, ки Худованд тоаташро қабул фармояд. 

РАМАЗОН ҲАДЯЕСТ АЗ ҶОНИБИ ХУДО

Моҳи Рамазон моҳи нузули Қуръон аст. Ин моҳро моҳи покизагардонии рӯҳу ҷон мегӯянд. Рамазон моҳи хушнудгардонии Раҳмон ва моҳи шиканандаи қомати Шайтон аст. Моҳест, ки миёни 11 моҳи сол монанди Юсуф алайҳиссалом дар байни бародаронаш аст. Яъқуб (а) 12 писар доштанд. Миёни писаронашон Юсуф (а) аз ҳама зеботару маҳбубтар буд. Рамазон низ маҳбубтарин ва дӯстдоштатарини моҳҳо дар назди Парвардигор аст. Агар мо ин моҳро ба ихлосу муҳаббат рӯза дорем ва дар ин моҳ бандагии Худоро бо ихлосу муҳаббат ба ҷо орем, метавонем 11 моҳа камбудиҳои хешро ислоҳ кунем. Зеро ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам фармудаанд: “Касе моҳи Рамазонро ба покӣ рӯза дорад ва бо имону ихлос ибодат кунад, Парвардигор гуноҳони гузаштаи ӯро мағфират мекунад”.
Моҳи Рамазон бо ин бузургӣ ва шарофате, ки дар назди Худо дорад, мо пайравони Қуръонро водор месозад, ки дар ин моҳ одобро риоя кунем. Забони худро аз ғайбат, ҳақорату дурӯғ гуфтан, фиреб додани бародари мусулмон нигоҳ дорем. Дар ин моҳи бофазилат бояд чашмони худро аз нигоҳи ҳаром ҳифз намоем. Дар ин моҳ бояд гӯши худро аз шунидани садоҳои ҳаром нигоҳ дорем, то ба он савобе, ки ваъда шудааст, ноил гардем.
Расули Акрам (саллаллоху алайхи вассалам) фармудаанд: “Ҳар ки дар моҳи Рамазон як рӯзадорро ифтор диҳад, ин боиси омурзиши гуноҳони ӯ мегардад”. Пайғамбари Худо (саллаллоху алайхи вассалам) худ ҷавонмарду саховатманд буданд. Саҳобагон ва дигар умматони хешро ба саховатмандӣ тарғиб менамуданд. Бубинед, ки бо ифтор додани як нафар чӣ қадар ваъдаи бузург шудааст. Ҳар кас тавонад як нафар, ё аз он зиёдтарро дар моҳи Рамазон ифтор диҳад, (агарчи кам ҳам бошад) ин ҷавонмардиаш боиси омурзиши гуноҳаш мегардад. Хушо ба ҳоли сарватмандоне, ки дар ин моҳ аз сармояи ҳалоли худ рӯзадоронро ифтор медиҳанд. “Ин ифтор сабаби халосии ифтордиҳанда мегардад” - гуфтаанд Расулуллоҳ (саллаллоху алайхи вассалам) дар идомаи ҳадис. Агар касе даҳ нафарро ифтор диҳад, Худованд ба миқдори даҳ нафар аз хазинаи хеш савоб медиҳад. Аз ин ифтор додан савоби рӯзадорон кам намешавад, балки аз хазинаи хеш ба ифтордиҳанда савоб ато мекунад. Чӣ қадар рӯзадорон бештар бошанд, ҳамон қадар ба ифтордиҳанда аҷру савоб бештар мерасад. Ин танҳо савоби ифтор додан, яъне рӯзакушоӣ аст. Сер кардан савоби алоҳида дорад. Масалан, нафаре ду қуттича хурмо оварда, ба масҷиди маҳалла миёни рӯзадорон тақсим мекунад, то рӯзаашонро кушоянд. Ана ҳамин аст савоби ифтор додан. Аммо агар рӯзадоронро бо таом зиёфат диҳад, савоби он дигар аст. Расули Худо (саллаллоху алайхи вассалам) мефармоянд: “Касе рӯзадоронро сер намояд, Парвардигор ба ӯ рӯзи Қиёмат аз Ҳавзи Кавсар обе менӯшонад, ки то даромадани ҷаннат аз гармои Қиёмат ташна намемонад”.
Чаро Расулуллоҳ (саллаллоху алайхи вассалам) дар моҳи Рамазон тарғиб ба таом додан кардаанд? Зеро таом додани рӯзадорон нишонаи имондорист. Ин саховатпешагӣ нишонаи аҳли имон аст. Шахсе аз ҳазрати Муҳаммад (саллаллоху алайхи вассалам) пурсид:
-Мал имону (Имон чист?)
Расули Худо (саллаллоху алайхи вассалам) гуфтаанд: “Имон - таом додану сер кардани гуруснагон аст”.
Мехоҳед, ки мусулмони комил ва пайрави Расулуллоҳ (саллаллоху алайхи вассалам) бошед? Пас, камбағалонро сер созед. Худо ба ту неъмату сарват додааст, аз ин неъмату сарват гуруснагонро сер намо. Хусусан дар айёми Рамазон.
Расули Худо (саллаллоху алайхи вассалам) ба ҳолати он саволкуноанда нигариста ҷавоби болоро доданд. Зеро дар табиати он саволдиҳанда мумсикиву хасисӣ мавҷуд буд. Вақте Расули Акрамро аз “ҳаҷҷи мабрур” (қабулшуда) пурсиданд, ишон дар ҷавоб гуфтанд: “Ҳаҷҷи мабрур ин саховатпешагӣ кардан аст”. Вақте ҳоҷӣ аз зиёрат баргашту саховаташ нисбати фақирону бечорагон афзун гашт, ин нишонаи қабул шудани ҳаҷҷи вай аст. Ва забонаш аз ҳолати пешинааш дигаргун гардад, яъне ширинзабон шаваду аз гуфтани суханҳои қабеҳ бозистад, донад, ки ҳаҷҷи вай мақбул аст.
Вақте рӯзадор аз қуввати ғизои ифтордиҳанда рӯза мегираду намози таровиҳ мехонад, ифтордиҳанда ба савоби рӯзаю таровиҳи рӯзадор шарик мешавад. Расули Худо (саллаллоху алайхи вассалам) дар хусуси таом додан таъкиди дигаре ҳам доранд: “Вақте таом медиҳӣ, ба зиёфат афроди ботақвоию худотарсу парҳезкорро даъват кун!” Афсӯс, ки ҳоло иддае дар шаҳрҳо ифтор медиҳанд. Дастурхони зебо меороянд, лекин гоҳо аз рӯзадор дида, ёру ҷӯраи рӯзахӯр дар ифтор бештар ҳозир мешаванд.
Моҳи Рамазон моҳи ба даст овардани Биҳишт аст. Бояд шахси ифтордиҳанда бештар афроди Худотарсу мӯҳтоҷро ифтор диҳад. Зеро ифтор барои рӯзадор аст.
Рамазон ҳадяест аз ҷониби Худо барои уммати ислом. Ин кароматест, ки Худо ба умматони Муҳаммад (саллаллоху алайхи вассалам) ато кард. Парвардигор ба сабаби эҳтиром кардани моҳи мубораки Рамазон гуноҳи рӯзадоронро мебахшад. Ҷасадҳои нозукашонро дар оташи Дӯзах намесӯзонад. Оре, Худованд бандагонеро, ки эҳтироми Рамазонро ба ҷо оварда, гуруснаву ташна монда, сабр мекунанд, ба азоби Дӯзах гирифтор намекунад. Вой ба ҳоли он касоне, ки қадри ин моҳро надонистанд.
Рӯзе Имом Ҳасани Басрӣ раҳматуллоҳи алайҳ як гурӯҳ ҷавононро диданд, ки рӯзахӯр буданду ба чизе механдиданд. Он ҳазрат назди ҷавонон рафта боодобона гуфтанд: -Эй ҷавонони хуб! Парвардигор моҳи мубораки Рамазонро барои бандагонаш моҳи мусобиқа қарор додааст.
Ҷавонон пурсиданд: -Чӣ гуна мусобиқа?
Имом Ҳасан ҷавоб доданд: “Бандагони Худо дар ин моҳ дар бандагӣ, зикр, тоат, кори хайр мусобиқа мекунанд, ки кӣ бисёртар тоат мекунаду кӣ камтар? Бандагоне, ки дар моҳи Рамазон дар ин мусобиқаи илоҳӣ пешсаф мешаванд, соҳиби ҷаннат мешаванд. Касоне, ки дар ин мусобиқа ҷои намоёнро гирифтанд, ба олитарин мукофот, яъне дидани ҷамоли Парвардигор мушарраф мешаванд. Аммо касоне, ки дар ин мусобиқа ақиб монданд, (яъне, эҳтироми моҳи Рамазонро ба ҷо наоварданд) зиён мебинанд. Қароргоҳи ишон Дӯзахи сӯзон мегардад. Ман тааҷҷуб дорам аз шумоён, ки худро дар ин мусобиқа маҳрум кардед...”
Ин сухани касест, ки ҳам муфассир асту ҳам муҳаддис, ҳам ориф асту ҳам аҳли тасаввуф.
Худованд ҳамаи моро аз ҷумлаи пешсафони ин мусобиқаи илоҳӣ гардонад... 

РӮЗА ҒИЗОИ РӮҲ АСТ 

Дар як ҳадиси ҳазрати Муҳаммад салаллоҳу алайҳи ва саллам омадааст: "Ҳар чизро закотест ва закоти бадан рӯза аст. Рӯза нисфи сабр аст". Оре, тавре ки ғизо ба ҷисми инсон қувват мебахшад, рӯза низ ба рӯҳ қувват мебахшад. Ҳамчунон, ки зиндагӣ ба истеъмоли ғизо номумкин аст, рӯҳ низ бе рӯза зиста наметавонад. Рӯҳ бе рӯза сукут намуда, мавриди эҳтиёҷу истифода қарор намегирад, балки шурӯъ ба зиёноварӣ мекунад. Маҷрӯҳи маънавӣ на танҳо аз одамгарӣ хориҷ мешавад, балки хору залил мегардад. Ба таъбири Қуръон "Онҳо мисли ҳайвон, балки аз ҳайвон ҳам бадтар..." мешаванд. 
Ҷасад маҳсули ин ҷаҳон аст. Рӯҳ бошад маҳсули олами маъност. Ҳама медонанд, ки ҷисми бе рӯҳ ба ҳеҷ чиз кор намеояд. Аз ин рӯ ба рӯҳ бештар эътибор бояд дод. Рӯза бошад ба рӯҳ ғизо дода, сабабгори ривоҷи он мегардад. 
Агар касе "рӯза инсонро заиф месозад"- гуфта фикр кунад, иштибоҳи бузург мекунад. Шояд рӯза одамро ҷисман заиф гардонад, аммо имону маънавиёти ӯро мустаҳкам месозад ва рӯзадорон ба иҷрои корҳое қодир мешаванд, ки пурқувваттарин баҳодурону паҳлавонон аз содир кардани он оҷизанд. 
Яке аз саҳобагони гиромӣ Талҳа разияллоҳ анҳу ғайр аз рӯзҳои ид соли дароз рӯза медошт. Дар муҳорибаҳо ҳазрати Талҳа шуҷоатҳои бузурге нишон додааст. Ӯ дар ҷанги Уҳуд дар ҳоле, ки 80-ҷои баданаш захмӣ гашта буд, "Фидока обӣ ва уммӣ, ё Расулуллоҳ!" (Эй Расули Худо, падару модарам фидои ту бод!) - гуфта синаашро ба ҳазрати Муҳаммад (саллаллоху алайхи вассалам) сипар намуда буд.Чунин фидокорӣ танҳо аз қуввати имон пайдо мешавад, ки ба ин шубҳае нест. 
Аз ин рӯ ту низ аз рӯза матарс. Бояд на танҳо ҷисм, балки рӯҳи ту низ рӯзадор бошад. Яъне, агар рӯзадор бошӣ, бо ҳар кас ғавғо макун, доду фарёд мазан, касеро маранҷон. Рӯзадор бошӣ бештар ибодат кун. Ба намозҳои нафлӣ, ҳамчун ишроқ, аввобин, таҳаҷҷуд диққати махсус деҳ. Зеро вақт мисли бод ва оби равон босуръат мегузарад. Беҳуда гузаронидани умри худ гуноҳ ва ғафлати бузургест. 
Рӯза дар қиёмат рӯзадоронро шафоат намуда, мегӯяд: "Парвардигоро, инҳо баҳри ризоияти Ту хӯрдану нӯшидан ва шаҳватро тарк намуда, рӯза доштанд. Ишонро ба ман бахш!" 
Қуръон низ тиловаткунандагонашро: "Парвардигори ман, инҳо шабона хобро, рӯзона корҳояшонро як сӯ гузошта, ба тиловати китоби ту машғул гардиданд. Инҳоро низ ба мо бубахш!"- гӯён шафоат мекунад. 
Шафоати рӯзаву Қуръон низ мисли шафоати Расулуллоҳ (саллаллоху алайхи вассалам) рад намегардад ва боиси мағфирати илоҳию вориди ҷаннат гаштан хоҳад шуд. 
Рамазон аслан моҳи маърифат, раҳмат, дигаргунсозии феълу атвор аст. Пиромуни бузургиву шарофати моҳи мубораки Рамазон дар ҳадиси шариф таъкид шудааст: " Ба шумоён моҳи Рамазон соя афканд. Ин моҳ пурбаракат буда, дар он хайри зиёдест. Аллоҳ Таъоло шумоёнро дар раҳмати худ ғарқ месозад ва раҳматашро нозил мекунад. Дар ин моҳ гуноҳон бахшида мешаванд, дуоҳо қабул мегарданд. Ҳақ Таъоло рағбату хайротатонро нисбати ин моҳ дида, дар ҳузури фариштагон аз шумоён фаҳр менамояд. Шумо рӯзаи Рамазони шарифро, ки ҳаққи Худованди Таъолост, бидоред ва корҳои савоб бикунед. Ҳар касе, ки аз раҳмати ин моҳи муборак маҳрум монда бошад, бадбахт аст". 
Рамазони муборак - султони ёздаҳ моҳи дигар аст. Мо бесаброна мунтазири ин моҳи бузург мегардем. Бо баробари вуруди Рамазон дар хона, кӯчаву хиёбон ва масҷиду маҳаллаҳо аломати файзи илоҳӣ ва тоату ибодат ба назар мерасад... 
Як худи зикру қуръонхониҳо, пандгӯиву намозҳои таровиҳи масҷидро то чӣ ҳад таърифу тавсиф кунем ҳам, кам аст. Шаби Қадр то субҳ мунтазири раҳмату файзи Худованд гардида, бо умед ба зикру ибодат машғул гаштанро як пеши назар оред. Агар одам дар ин айём холисона ибодат кунад, дараҷааш аз фариштаҳои зиёд мегардад. Ҳамаи ин гувоҳӣ медиҳад, ки Рамазон моҳи пурбаракат аст.

Аз китоби "Рӯза-шифои рӯҳ"-и Муҳаммад ЗОҲИД