ЗАН ҲАДЯИ ОСМОНИСТ

Зани покдоман тоҷи сари шавҳар аст.

Вақте зане бо шумо сухан мегӯяд, мувозеъ бошед , ки чашмонаш чӣ мегӯянд .
Занҳо ҷангро шуруъ мекунанд ва мардон онро идома медиҳанд.
Тарс аз зан ба ларзишҳои марг шабеҳ аст. Маъмулан мардони бузург беш аз ҳама аз зан метарсанд.
Зан шарики зиндагист ва соати дармондагист.
Дар оғози ҳар кори муҳим зан вуҷуд дорад.
Зани зишт дар дунё вуҷуд надорад, фақат бархе аз занон ҳастанд, ки наметавонанд худро зебо ҷилва диҳанд.
Зан зеботарин ва боарзиштарин тӯҳфаи осмонист.
Дар марҳилаи аввал ба худат ва дар марҳилаи дуввум ба занат амр кун.
Занҳо ақл ва меваи расидаро ба ҳеҷ ваҷҳ дӯст надоранд.
Беҳтарин хусусияти зан зебоии ӯст, ки ҳама ҷо мавриди қабул аст.
Як зани зебо ба ҳазор мусаввараи Пикассо арзиш дорад.
Аз дастархони зан таъриф кун , то дар канори оташдон худро қурбонӣ кунад.
Зан барои фармон додан ва мард барои итоат кардан офарида шудааст.
Худованд занро барои ром кардани мард офарид.
Аблаҳтарин занон метавонанд марди доноеро идора кунанд, вале танҳо зани доно метавонад марди аблаҳро идора намояд.
Тасхир кардани як кишвари бузург аз тасхири қалби кӯчаки як зан осонтар аст.
Қалби модар зеботарин ва ҷовидтарин ҷойгоҳи фарзанд аст. Ҳатто дар рӯзҳое, ки мӯйҳои фарзанд сафед гардад.
Танҳо зане, ки озор намерасонад, модар аст.
Агар модар намемурд, ҳеҷ кас бадбахт намешуд.
Зан ва шеър ду лафзанд барои як маъно: агар зан набуд, шӯълаи ишқу шеър дарнамегирифт ва агар ин шуълаву нур набуд, зебоӣ ва хубии зан оламгир намешуд.
Заношӯй агар бо муҳаббат омехта бошад, қайдест ,ки аз озодӣ хуштар аст.
Бояд занро шинохту зандорӣ омӯхт ,аз зани нав гирифтан чӣ ҳосил?
Адабу меҳрубонӣ беҳтарин ороиши зебоӣ аст.
Тасаллути зан ба мард аз худдории ӯст.
Мард шер асту зан шербон. Нигаҳдории шер аз шер будан душвортар аст.
Беҳтарин зиннати зан хулқи хуш асту тандурустӣ .
Зани зебо писанди чашм аст,зани меҳрубон писанди дил, аввалӣ чизи хуб аст, дуввумӣ ганҷи ноёб.
(Манбаъ  Зиндаги-Оnline Фейсбук)