Имон,Ислом,Эҳсон..

1.Имон. 

 Ал имону иқрорун би лисонин ва гасдиқуи бил қалби бимоҷоа биҳи мин ъиндиллоҳи Муҳаммадун расулуллоҳи саллаллоҳу ъалйхи васаллам. Имон гуфтан аст бо забон ва тасдиқ карданаст ба дил ба он чизе ки омадааст аз Аллоҳтаъоло ба пайғамбарамон Муҳаммад салаллоҳу алайҳи васаллам. Ва асоси рукнҳои ислом шаш аст: ва он - ан туъмина биллоҳи ва малоикатиҳи ва кутубиҳи ва русулиҳи вал явмил охири ва бил кадари хайрихи ва шарриҳи. Ин ки имон (боварй) биовари ба Аллоҳтаъоло ва малоики Ӯ ва китобҳои Ӯ ва расулони Ӯ ва имон овари ба рӯзи қиёмат, ба тақдири некй ва бадй ва ба зинда шудани баъди мурдан. •  

2. ИСЛОМ 

Ислом чист? - Ал ислому хувал инкиёду ли авомирил-лохи вал ичтинобу аниннавохиҳи. Ислом сар фуруд оварданаст ба амрҳои Илоҳй ва дур истодан аст аз он чй ки наҳй (манъ) кардааст Аллоҳтаъоло. Ва аркони ислом панҷ аст: - шаҳодату ан ло илоҳа иллаллоху аа анна Мухаммадан расулуллоҳи ва икомуссалоти ва итоуззакоти ва савму рамазона ва хаччул байти манистатоъа илайҳи сабило. магар Аллоҳ ва ин ки Муҳаммад (с) бандаи Худо ва расули Худост. Ва Аллоҳ таъоло ӯро барои таблиғ ва расонидани динаш фиристода аст. 

2. Ва бар пой дорй намозҳои фаризаро ҳар рӯзу шаб бо ҳама арконҳояш бо итминон ва хушуъ ва фурӯтанй. 

3. Ва пардохтани закот аст (агар мол ба додани закот расида бошад). 

4.Ва рӯзаи моҳи рамазонро доштан аст. Яъне шахси   рӯзадор аз хӯрдан ва нӯшидан ва ҷимоъ аз тулӯъи субҳ то ғуруби офтоб худро нигоҳ дорад. 

5.Ҳаҷҷи (зиёрати) хонаи Худоост, барои шахсе, ки иститоъату тавоноӣ дошта бошад. 

3. ЭХСОН 

 Эҳсон чист? - Ал иҳсону ҳува ан таъбудаллоҳа кааннака тароҳу фа ин лам такун тароҳу фа нннаҳу ярока. Эхсон он аст, ки ибодат куни Аллох таъолоро он чуноне, ки мебини, агар ту намебини Уро пас У мебинад туро. Эҳсон мақоми олиест, ки ҳар як фарди мӯъмину мусулмон бояд ҷаҳду кӯшиш намояд то ба он мақом бирасад. Чун ба он мақом бирасад ҳамаи амалҳояшро бо тамоми некиҳо ба анҷом мерасонад то ин ки Аллоҳ (ҷ.ҷ.) аз ӯ розӣ шавад. Ва назари Аллоҳтаъолоро ҳамеша дар худаш эҳсос намояд, ки Ӯ таъоло ӯро дида истодааст. Иқрор кардан бо забон ва тасдиқ намудан бо дил ва амал кардан бо аъзоҳо мисли барпой доштани намози панҷвақта ва ғайра аз камоли имон аст. Ва инчунин мутобиъат намудан ба суннат ҳам аз камоли имон аст. 

СУННАТ- яъне роҳу равишу гуфтору феълу аҳволи пайғамбарамон ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу ъалайҳи васаллам аст. Пас шахсе гуфтани шаҳодатайнро бо дилаш инкор кунад, яъне бо забонаш гӯяд ва бо дилаш тасдиқ накунад пас он шахс, мунофиқ аст. Ва аммо шахсе шаҳодатайнро бо забон гӯяду ба дилаш тасдиқ кунад, вале бо аъзо амал карданро тарк кунад, пас он шахс фосиқ аст. Ва аммо шахсе мутобеъат кардани суннатро тарк кунад, пас он шахс мубтадиъу роҳгумкарда аст ва бояд чунин шахс роҳи ҳидоятро ҷустуҷӯ намояд. Илохо то хаёт доред дар дини Худо бошед, Мухиби хонадони хазрати хак, Мустафо бошед. Илохо гушатон сомеъ шавад амри Илохиро, Қабули кавли пайгамбар кунед дар хар кучо бошед Акнун баъди шинохтани Худованди бузургу меҳрубон ва қабул кардани бандагии Ӯ бо гуфтани калимаи шаҳодат. "Ашҳаду ан ло илоҳа иллаллоҳу ва ашҳаду анна Мухаммадан абдуҳу ва расулуҳу", яке аз аркони исломро адо намудем, яъне дохили ислом шудем. Шинохтани Маъбуд (Офаридгор), муҳаббати Ӯро дар дил пайдо мекунад ва ин муҳаббат инсонро дар баробари азаматии Ӯ таъоло ба парастишу тавозуъ водор месозад. Ҳар шахсе, ки бандаи Офаридгор аст ва ин бандагиро иҳсос мекунад, итоати фармони Ӯ намуда дар пешгоҳи боргоҳи таъоло қомат хам мекунад ва сар ба саҷда мениҳад ва бо вай роз мегӯяд ва ниёз металабад ва он Холиқи беҳамторо, ба ъазамат ва покй мепарастад (яъне намоз мегузорад). 

Дараҷаи тавҳид дар Қуръони карим

Тавҳид - яъне эътиқод ба ин ки Худо якто ва беҳамтост. - Эътиқод ба ин ки ҳеҷ маъбуде барҳақ; ҷуз Ӯ таъоло шоистаи парастиш нест. Аз ин ҷост, ки шахси дорои чунин эътиқод бударо, "муваҳҳид"- гуфта Мешавад. Дини Ислом, ки дини тавҳид аст ва шахсе то муваҳҳиди комил ва воқеъӣ нагардад, ҳаргиз мусулмони ҳақиқӣ ба шумор намеравад. Ва Қуръони карим танҳо гуноҳеро, ки қобили бахшиш намедонад, ҳамоно ширк ба Худост.  "Худованд намебахшад, ки ба ӯ ширк биварзанд ва ба ҷуз ширк ҳар гуноҳеро барои ҳар ки бихоҳад мебахшад ". Аз ҳамин ҷиҳат лозим ва зарур аст бидонем, ки муваҳҳиди воқеъй чй касе аст ва чй вазифаҳое дорад, то хешро ба он зиннат дода ва дар ин олам аз мусулмонҳои воқеъй шуда ва дар олами охират ба саодати абадй ноил гардем. Муваҳҳиди воқей аз назари Қуръони карим шахсе аст, ки Худоро дар ҳама амрҳои зерин ягона бишносад:

 1.МАР ЗОТ- яъне Худованд дар зоти худ ягона ва !беҳамтост: "Лайса камислмҳм шайун". "Худованд мисл ва монанд ва ҳамтое надорад" (Сураи Шӯро, ояти 11). "Ва лам якун Лаҳу куфуван аҳад". "Ва нест ӯро ҳамто ҳеҷ кас" (Сураи Тавҳид, ояти 4).

 2.МАР ОФАРИНИШ - яъне Худованд ягона холиқи ҳастй аст ва ҷуз ӯ Офаринандае вуҷуд надорад. "Қулиллоҳу холику кулли шайин ва ҳувал воҳидул кахҳор". "Бигӯ, Офаридгори ҳамаи чиз Худост ва У таъоло воҳидаст дар қаҳҳорй" (Сураи Раъд, ояти 16). 

З.МАР ТАДБИР ВА КОРГАРДОНӢ - яъне эътиқод ба ин ки ирода кардани ҷаҳон танҳо дар тасарруфи Худованд аст. Коргардон ва тадбиркунандаи ҳастй фақат |ва фақат Ӯ таъоло мебошад. 

"Қул мам ярзуқуқум минассамои вал арзи аммайямлнкус-самъа вал абсора ва май юхриҷул ҳайя минал маййити ва юҳриҷул майймта минал хаййи ва май юдабиррул амра. фасаяк улуналлоҳ- фа кул афало таттакун" "Бигӯ, кист ки шуморо аз баракоти осмон ва замин ризқу рӯзй медиҳад? Кист ки соҳиби гушҳо ва чашмони шумост? Кист ки зиндаро аз мурда ва мурдаро аз зинда бсрун мекунад? Кист ки амри офаринишро тадбир ва идора мекунад? Мегӯянд: Аллоҳ! — бигу! Пас чаро парҳезгор нсстед!"Чаро аз Худо наметарсед! (Юунус ояти 31).

 4.ДАР КОНУНГУЗОРЙ ВА ХОКИМИЯТ - яъне ҷуз| Худои муттаъол касе ҳаққи фармон додан, қонун вазъ кардан барои мо надорад. Ҳар қонуне бояд тибқи; нишондоди Аллоҳ сурат гирифта расмият пайдо кунад. "Инил хукму илло лиллохи амара алло таъбуду илло ийёҳ...". "Ҳукумат барои касе ҷуз Аллоҳ нест, фармон додааст, ки фақат ӯро бипарастем..." (Сураи Юсуф, ояти 40).

 5. ДАР МАЪБУДИЯТ - яъне касе ҷуз Худованди таъоло сазовори парастиш нест. "Ва лакад баъасно фӣ умматир-расулан аниъбудуллоха вачтанибут тоғута'. "Дар миёни ҳар уммате пайғамбаре фиристодем то ба халқ бирасонанд, ки Худои якторо бинарастанд ва аз хар маъбуде ҷуз Худо бипарҳезанд" (Сураи Наҳл, ояти 36).

 6.ДАР ИСТИЪОНАТ ВА ТАЛАБИ ЁРӢ НАМУДАН - яъне эътиқод ба ин ки аз каси дигар ҷуз Худованд кӯмак нахоҳем. "Ийёка наъбуду ва ийёка настаъим" "Танҳо туро мепарастем ва танҳо аз Ту ёрӣ НАМОЗ калиди ҷаннат металабем" (Сураи Фотиҳа, ояти 4). 

7.ДАР УМЕД (РАҶОЪ) - яъне умед ҷуз ба Аллоҳ; надошта бошем. "Би ядикал хайр, иннака ъало кулли шайин кадир"Ҳар хайр ва некӯи ба ихтиёри Туст ва Ту ба ҳар чиз тавонои" (Сураи Оли Имрон, ояти 26). 

8.ДАР ХАВФ - яъне ҷуз Худованд аз касе натарсем. Худованд мегӯяд: "фа ло тахофухум ва хофуни ин кунтум муъминин". "Аз куффор натарсед аз ман битарсед агар имон доред".