Қуръон шикоят мекунад!

Охир ин Қуръон ҳама ваҳйи Худои Акбар аст,
Охир ин оёти равшан мӯъҷизи пайғамбар аст,
Ин Каломуллоҳ амонат аз Расули Азҳар аст,
Ҳеҷ кофир бо амонат ин хиёнат мекунад?
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!

Рӯзи маҳшар дар миёни анбиёву авлиё,
Мекунад Қуръон шикоят дар бисоти Кибриё,
Мезананд аз ғам ба сар пайғамбарону асфиё,
Пас Худо ташкили девони адолат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ман чӣ кардам бо шумо, ин қисм хорам кардаед?
Пеши ҳар ломазҳабе беэътиборам кардаед?
Дар миёни кӯча пургарду ғуборам кардаед?
Ҳеҷ кас бо дину оин ин шаноат мекунад?.»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ман каломи рӯҳбахши кибриёӣ будаам,
Мӯъҷизи Пайғамбар, илҳоми худоӣ будаам,
Ман куҷо эй қавм асбоби гадоӣ будаам?
Ҳар касе аҳкоми динашро риоят мекунад.»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Ҳеҷ Тавроте шуда пеши яҳудон мисли ман?
Ҳеҷ Инҷиле ба хок афтода ғалтон мисли ман?
Ҳеҷ Занде гашта помоли маҷусон мисли ман?
Ҳеҷ ҳиндуе чунин зулму фасоҳат мекунад?»
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад:

«Эй ҷамоат, ҷомеъи аҳкоми раббонӣ манам,
Дар ҷаҳон болотарин бурҳони раббонӣ манам,
Дафтари тавҳиду дастури мусалмонӣ манам,
Халқро ҷузъ ман ба сӯи Ҳақ кӣ даъват мекунад?
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!»

Бо чӣ заҳматҳо фароҳам гашт Қуръони Шариф?
Нақл шуд аз пӯсти оҳу рӯи авроқи латиф,
Ҳол андар кӯчаҳо афтода дасти ҳар касиф,
Ҳар кӣ мебинад, ба ин авзоъ лаънат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад.

Гар шумо, эй аҳли Фурқон бар Муҳаммад қоилед,
Пас чаро ин навъ ба тахфифи Қуръон моилед?
Муфтазеҳ аз дасти як мушти гадоӣ соилед,
Ҳиммати мардона рафта, ин мусибат мекунад,
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад.

Мард мехоҳам, ки аз дини Худо ёрӣ кунад,
Мард мехоҳам, ки аз Қуръон ҳаводорӣ кунад,
Мард мехоҳам, ки аз мазҳаб нигаҳдорӣ кунад,
Ёде аз Қуръон ҷавони поктинат мекунад.
Дар қиёмат аз шумо Қуръон шикоят мекунад!

Мо зи Куръон дур мондем, эй дарег

Чист Куръон.
Чист Куръон? Гуфтаи Парвардигор,
Муъчизи Пайгамбари волотабор.
Чист Куръон, замзами чушони ишк,
Рамзи хасти, рози хилкат, чони ишк.
Чист Куръон, офтоби зиндаги,
Дафтари андешаи пояндаги.
Чист Куръон, машъали рохи начот,
Чист Куръон, чашмаи оби хаёт.
Рахнамои муттакин аст ин китоб,
Муниси ахли якин аст ин китоб.
Ин китоб аз рости дам мезанад,
Бонги хакчуйи дар олам мезанад.
Менамояд рохи хайр аз рохи шарр,
Чун бувад равшангари рохи башар.
Синахоро пур зи имон мекунад,
Гавхари дилро дурахшон мекунад.
Рахнамун созад ба рохи мустаким,
Рохи покон, рохи мардони салим.
То ки рох аз чох гардад ошкор,
Нуктахо гуяд ба мо Парвардигор.
Медихад аз саъю кушиш ин нидо,
Лайса лил-инсони илло мо саъо.
Мо зи Куръон дур мондем, эй дарег,
Бе сабаб махчур мондем, эй дарег.
Хукми онро пушти сар андохтем,
Бар хавои нафси худ пардохтем.
Сураи Ёсину Ар-рахмону Нур,
Накли кабристон шуду ахли кубур.
Он ки хечаш бахра аз Куръон набуд,
Бар мазораш хондани Куръон чи суд?
То дубора рах ба дин пайдо кунем,
Шеваи ахли якин пайдо кунем.
Гуфт Пайгамбар ба овои баланд,
Муслиминро ин сухан аз руи панд.
Суннату Куръон ду сикли акбаранд,
Чунки ин ду ёвари якдигаранд.
Бо ду боли Суннату Куръон шавад,
Мурги дил то суи Хакк паррон шавад.
Зинати Куръон бувад савти хасан,
То нишинад бар дили хар марду зан.
Лек кофи нест танхо хонданаш,
Суи маъни хам бибояд ронданаш.
Хакки Куръон дар амал кушидан аст,
Чомаи такво ба тан пушидан аст.

Эй Хоҳарон аз Худо битарсед!!!

Бузургии зан-модар пеш аз ҳама дар он таҷассум меёбад, ки ӯ чароғи хонадон, идомадиҳандаи насл, тарбиякунанда ва ба камолрасонандаи фарзанд, инчунин нигоҳдорандаи забон, таърих ва фарҳанги миллӣ мебошад. Пайғамбари ислом ҳазрати Муҳаммад дар яке аз ҳадисҳои худ мефармояд: “Чаҳор чиз саодати шахс аст: ҳамсари шоиста, фарзандони хайрхоҳ, рафиқони хуб ва рӯзӣ дар Ватан”.
Ба ин маънӣ, занону модарон ҳамеша дар тарбияи фарзандони соҳибмаърифату хайрхоҳ ва дорои ахлоқи ҳамида кӯшиш намуда, онҳоро ба ҳаёти мустақилона омода созанд. Зеро фарзанди аз ҷиҳати ҷисмонӣ ва маънавӣ солим ба қадру манзалати падару модар, Ватан ва таъриху тамаддуни миллат мерасад ва барои давлату миллати худ хизмат мекунад.
Лекин асфсус ва сад афсус ки базе духтарону занони мо ба кадри зиндаги намерасанд ва бо рафтору кирдори бади худ боз дигар духтарону занонро дар хиҷолату таҳти таҳкири назари дигарон карор медиханд.
Ман як ҳикояи вакеъиро ба шумо гуфтаниям ;
Як чавоне буд бо маданияту бо маърифат, худо тарсу худо чуй.Дар зиндаги аз ягон чиз камбудию норасогие надошт.Дар дил орзуе дошт ки бо духтаре хонадор шавад ки аз аҳли занҳои солеҳа бошаду бо имону хуш рафтор.Бо амри такдир ин чавон бо духтаре шинос шуд ки худро аз аҳли дин мешуморид ва бади чанд моҳи шиносои онҳо хонадор шуданд.Духтар Сатр мепушид лекин аз одобу ахлоки исломи хабаре надошт.Вакте ки шавҳараш ба у мефаҳмонд ки ин корат нодурус ба гапи шавҳар эътиборам намедод.
Аз рузхои аввали зиндаги онҳо ҷудо аз падару модари ин ҷавон зиндаги мекарданд.Ин келин ҳурмату иззат як тараф истад хусуру хушдоман ки акнун барои вай ҳам падар ҳам модар буданд онҳоро нопмсандию ноназаргири мекард.Бе ичозати шавҳараш чи коре мехост ҳамона мекард.Бо духтарони ганда гашту бе ҳайёою бе имон суҳбат мекард гарчанд шавҳараш ба ин зид буду ба у таъкид мекард ки ин корро накунад аммо вай ба ин зарае аҳамият намедод кори худашро давом медод.Хуласси гап кор ба чои омад ки ҳар руз дар хона ҷангу ҷанчҷол ва онҳо ҷудо шуданд.
Аммо дили ин чавон дар зиндаги аз ҳама чи монд!
Хусусан аз духтарҳое ки худро * боифату бо такво* мегуянду лек худ аз дини мубини ислом хабаре надоранд. Ва ман фикр мекунам душманони дини Ислом ҳастан чунин духтарони бе имон ки динро барои гарaзҳои нопоки худ истифода мебаранд.
''Аз кадом дари ҷаннат хоҳи даро''гуфта мешавад ба он зане , ки панҷ вакт намозашро мегузорад,як моҳ рузаро дорад ва дар итоату хизмати шавҳараш бошад!''Ин аст ҳакикати ислом барои занхо!
Пас маълум мешавад, ки ҳеч кас ҳак надорад ҳ укм барорад, ки чавондухтарони сатрбаста тамоман покиза, озода, худотарсу диндоранд. ( аз дасти чунин духтарони беимон.)
Охир, сатрро барои он мебанданд, ки ҳамеша болои ҷойнамозанду худро аз номаҳрам канора мегиранд, дар гуфтору рафтор намунаанд, худро хуб идора мекунанду ҳамеша покдилу поквиҷдонанд.
Баъзе аз ҷавондухтарони беандеша боре ҳам гумон намекунанд, ки бо чунин рафтори сабукборонаашон шаъну шарафи дигар духтарони сатр бар сарро паст мезананд. Мутаассифона, ҳоло аксарият бастани сатрро ба худ ҳамчун як навъи мӯди замонавӣ гумон мекунанд. Ин амал ҳеҷ гоҳ мӯд шуда наметавонад. Агар мехоҳед сатр бар сар бошед, он гоҳ аз доираи он берун набароед. Ҳамон манзараҳои шаҳвониеро, ки шумо «пешкаш» менамоед, тақлид ба хориҷа асту ба мо «мерос» мондаанд.
Ва аз ҳамаи шумо ва дар шахсият шумо аз ҳамаи мусулмонон эҳтиромона хоҳиш дорам ки агар чунин рафторҳои духтарон яъне ( хоҳару апаҳоямонро) дидем ба онхо фаҳмонем ки аз ин роҳ баргарданд чун ки на танҳо худашонро бе обурую шарманда мекунанд балки тамоми он духтарони бегуноҳро хам.Тамоми ҷомеъаи башар бояд ба ин мубориза барем чунки агар зан модар боаклу бо одобу бо маданияту бо такво бошад тамоми ҷомеъа чунин мешавад.
Пеш аз ҳама оромиву осоиштагии оила ва бахту саодат дар зидаги аз якдигарфахми зану шавҳар вабастаги дорад.
Беҳтарин ҳолат барои зан он аст , ки дар доҳили хона бошад он чо худояшро ибодат ,шавҳарашро итоъат ва авлодашро тарбият намуда , хонаашро пок ва боназофат нигох дорад .

Худоё,

ба ман диле ато кун, ки муштоқи мақоми қурби ту бошад

ва забоне, ки сухани сидқаш ба сўи ту боло равад

ва назари ҳақиқате, ки тақарруби ту ҷўяд.

Худоё

ҳар кӣ ба ту раҳ ёфт, равшан шуд

ва ҳар кӣ ба ту паноҳ бурд, паноҳ ёфт.

Ва ман ба даргоҳи ту паноҳ овардаам, пас ту эй Худо ҳусни занни маро ба раҳматат ноумед масоз ва аз фурўғи раъфату иноятат маро маҳҷуб магардон.