М О Д А Р Н О М А

М О Д А Р Н О М А

Модар!!! ТУ он чашмаи чўшони ҳаёти, ки ҳастии моро аз файзи худ шодоб мегардони. ТУ он моҳи дурахшони, ки бо нури меҳрборат шабҳои тираи моро равшан месози… Офтоб аз лабханди ТУ тулўъ мекунад ва баҳор бо гулҳои рангинаш дар домони поки ТУ мешукўфад… Абр аз шавrи ТУ меборад ва дарё бо ишқи ТУ мавч мезанад... Зиндаги аз ТУ оғоз мешавад, яъне сароғози «будан» ин садои гарму гиромии ТУст ва дунё аз бўи муқаддаси ТУ атрогин аст... Хок бар хеш меболад, ки сар ба қудуми ТУ ниҳода ва бод аз он менозад, ки паёми муҳаббати ТУро ба дуриҳои дур бурда... Модар!!! Худованд ба ТУ отифае каромат карда, ки бо ҳеч қиммате наметавон онро санчид. Агар ман борҳо зинда шавам ва умрҳо хокрўби остони ТУ бошам, боз ҳам наметавонам, ҳатто ранчи якшабаи ТУро чуброн кунам... ТУ он мавчуди шарифи, ки расидан ба охирин марҳилаи камол танҳо бо ризои ТУ муяссар аст… ҳақиқати зиндагии ТУ ишқ варзидан, дўст доштан ва фидокори намудан аст... Бузургии ТУ ба ҳаддест, ки ба хотири давом ёфтани хушбахти дар xаҳон, дафтари орзўҳои худро ниматамом мегузори ва дафтари дигаре ба номи фарзандат боз намуда аз нав дар он тухми ишқу умед мекори ва бо обёрии он аз чашмаи исору муҳаббат, умре дар интизори шукуфтани гулҳояш ба сар мебари... Домони ТУ чи Паямбарон ва нобиғаҳое ба чаҳон тақдим намуд ва он Ягонаи торих ва беҳтарини башар аз ин домони пок ба меъроч расид... Модар!!! Нафаси ТУ насимест, ки оромишро дар чони замин чори мекунад ва чеҳраи нуронии ТУ оинаи тамомнамоест аз буду набуди мо. Дасти навозишгари ТУ таскинбахши мо дар лаҳзаҳои душвори зиндагист ва вучуди мубораки ТУ сарчашмаи комёбиҳои мост дар набарди рўзгор. Модар!!! ТУ ҳама чизу ҳама каси. Ишқ бо ТУ ба камол расид ва меҳрубони дар ТУ хотима ёфт. ТУ мазҳари зебоию садоқати ва тамоми хубиҳоро метавон дар номи покат хулоса кард, модар…

Модар, модар, ба чон баробар модар,
Хуршеди сабохи мехрпарвар модар.
Хуршеде, ки хар сахар барояд ба чахон,
Аз боиси ман доду кайсар модар.

Зиндагони лазаташ дар ибтидою интихост,
Ё лахад чои фарогат ё канори модар аст.

Ду бихиште доштам дар рузгори хештан,
батни модар он якеву дигаре домони у.

Диле дорам, ки навкар мешавам ман,
Асири пои модар мешавам ман.
Агар модар ба фарзанди нагирад,
Дар ин олам каландар мешавам ман.

Бихиште доштам э дил даме дар домани модар,
Фурузон гаштаам э дил зи чашми равшани модар.

ТАРБИЯИ ДУХТАР

Дини мубини ислом дар хусуси эҳтиром ба зан нисбати дигар адён дастуроти зиёде дорад. То паҳншавии ислом миёни аъроб таваллуди духтар мояи нангу бадномӣ буд. Бо зуҳури ислом ин одати бад аз миён бардошта шуд. Барои баланд бардоштани мартабаи зан ҳазрати Муҳаммад (с) фармуданд: «Ҳар касе аз уммати ман се духтар ё се хоҳарро дар тарбияи худ гирифта, ба онҳо некӣ бикунад, онҳо барои ӯ аз оташи дӯзах пардае мешаванд». Яъне, тарбияи неки духтарон сабаб мешавад, то ин шахс аз оташи дӯзах наҷот ёбад.
Ҳар чизе, ки нозук аст, тарбияаш низ нозуку душвор аст. Тарбиятгарони ботарбия лозиманд, то аз ӯҳдаи ин кори душвор бароянд. Барои тарбиятгар сарчашмае лозим аст, то ҳамчун қутбнамо аз он истифода намояд. Сарчашмаи беҳтарин Қуръон аст, сипас ҳадисҳои Расули Худо (с) ва ёрони ӯ, сипас фармудаҳои ҳакимон, сипас таҷрибаи рӯзгордидагон. Сифатҳое, ки духтар бояд дошта бошад, инҳоянд: «Мӯъмину мусулмон, ростгӯй, босабр, худотарс, садақадиҳанда, рӯзагиранда, шармгоҳи худро аз зино ҳифзкунандаву нигоҳдоранда бисёр ёдкунандаи Худо. Ин фармоишот аз ояти 35-и сураи «Аҳзоб» гирифта шудааст: Дар сураи «Таҳрим», ояти 5 ду сифати дигарро зикр кардааст, ки инҳоянд: тавбакунанда, Худоро ибодаткунанда.
Дар сураи «Мумтаҳана» ояти 12 ин сифатҳоро барои занон лозим медорад: «Ҳеҷ касро бо Худо шарик насозанд, дуздӣ накунанд, зино накунанд, фарзандони худро накушанд, фарзандеро, ки аз шавҳараш нест, ба дурӯғ ба ӯ нисбат надиҳанд, дар корҳои нек нофармонии Пайғамбар (с) накунанд». Қуръон аз аввал то ба охир моломол аз авсофу ахлоқест, ки бояд ҳар як духтари мусулмон онҳоро дошта бошад. Ҳамаи он авсофу ахлоқро наметавон дар як варақу ду варақ баён намуд. Дар ҳадис омадааст, ки Расули Худо (с) ба Оиша (р) фармуданд: «Кореро, ки сабаби узроварӣ шавад, тарк намо!» Ин ривояти Дайламист.
Ҳазрати Муҳаммад (с) дар ҷои дигар фармудаанд:
«Беҳтарини занон касест, ки дасти дарозтар дошта бошад». Ин дасти дарозтар ба маънии саховати бештар мебошад.
Ҳаким Тирмизӣ нақл мекунад, ки Расули Худо(с) фармудаанд: «Шарму ҳаё зебогист. Тарси Худо олиҳимматист. Беҳтарин чизе, ки инсон савори он мешавад, сабр аст. Аз Худо умеди кушоиш доштан ибодат аст». Ин гуна ҳадисҳо зиёданд.
Дар китоби «Унвонул баён», ки китоби тарбиявист, ба ин мазмун масале омадааст. Модасаге модашереро таъна зада гуфт: « Ман баякборагӣ то ҳашт фарзанд ба дунё меораму ту беҳунар ҳамагӣ як-то».
Модашер дар ҷавоб гуфт: «Рост аст, ки ту ҳашт- то ва ман як – то, аммо фаромӯш макун , ки ман шербача ба дунё меораму ту сагбача. Пас якеи ман аз ҳашттои ту беҳтар аст».
Ин масал ба занон меомӯзонад, ки як фарзанди нек ва бетарбия беҳтар аст аз чандин фарзандоне, ки бад ва бетарбияанд. Мутаассифона, имрӯз бархе аз падарон насиҳат ба духтарони худро фаромӯш кардаанд. Талаботи моддии онҳоро аз дандони тилло сар карда, то қолину мебел бароварда месозанд, аммо ба маънавиёт аҳамият намедиҳанд. Ҳамин аст, ки дере нагузашта духтари бетарбия коре мекунад, ки оилаашро вайрон месозад ва бори сари падару модар мешавад. Муҳаммад Иқболи Лоҳурӣ ба духтарони мусулмон хитоб карда мегӯяд:

Фитрати ту ҷазбае дорад баланд,
Чашму ҳуш аз усваи Заҳро мабанд.
То Ҳусайне шохи ту бор оварад,
Мавсими пешин ба гулзор оварад.
Барои ҳама падару модаррон дар тарбияи неки духтарон муваффақиятро хоҳонем.

Ҳамрози хоҳарон: "Биҳишт зери қудуми модарон аст"

Ҳамрози хоҳарон: "Биҳишт зери қудуми модарон аст": "Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, қаҳр аз бабру борондагӣ аз ..."

"Биҳишт зери қудуми модарон аст"

Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, қаҳр аз бабру борондагӣ аз абр, вафодорӣ аз қуву равшанӣ аз субҳ, зебоӣ аз баҳору хушилҳонӣ аз андалебро қатра - қатра ҷамъ оварду занро офарид, то ҷаҳонро равшану инсониятро хушбахт гардонад. Дар ситоиши занон бузургони олам андарзҳои безавол офаридаанд. Ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар васфи зан-модар чунин фармудаанд:"Биҳишт зери қудуми модарон аст". Аз ин рӯ, ҳар касе, зан - модарро хор медорад, ӯ назди Худованд гунаҳкор аст.



Обрӯи аҳли дин аз хоки пои модар аст,

Ҳарчи доранд ин ҷамоат аз дуои модар аст.

Он чӣ дар васфи биҳишт фармуд Қуръони Карим,

Соҳиби Қуръон бигуфто, зери пои модар аст


Модар чароғу чашми хонадон,киматтарин неъмати дунё, ганҷи бебаҳост ва он барои фарзанд шахси аз ҳама наздику меҳрубон ва мунису ғамхор ба ҳисоб меравад.


Хар дуои модарони дилкабоб

Дар хакки фарзанд гардад мустачоб

Дар хадиси Мустафо(с.а.в)дидам навишт

Дар кудуми модарон бошад бихишт

Навои булбул омад, ёд кардам аллаҳоятро,
Сари гаҳвора зери лаб суруди хушнавоятро.
Ман охир ёд кардам, ёд кардам модари ҷонам,
Адоятро, навоятро ҳама меҳру вафоятро…