ИШҚ ВА ДИН

Ишқ эҳсоси хуши рӯҳу тану ҷони инсонӣ аст, ки ҳадяи худовандиаш мехонанд. Инсонро вақте ошиқ мешуморанд, ки касеро дӯст медорад. Агар касеро дӯст бидорӣ, барояш тамоми хушиву хушбахтиҳои дунёро орзу мекунӣ. Барои молик шудан ба хурсандиву хушбахтиҳои вай ҳама чиз, ҳатто ҷону ҳаёти хешро қурбон кардан мехоҳӣ. Пас, Худованд ишқи якеро ба қалби дигаре чун василаи муҳаббат, дӯстдорӣ, эҳдои хушбахтӣ ва кулли накӯии олам ҷо мекунад. Оё метавон касеро дӯст надошта ба вай эътимод ва чизеро дӯст надош­та ба он эътиқод кард?
 Дар кулли адёни олам ишқ-дӯст доштан, хоса дар оиладорӣ аз ҳадяҳои худовандӣ ва бахти инсонҳо шумурда мешавад. Дар ҳама каломи худовандӣ таблиғи муҳаббат ба Парвардигор ва ишқи инсонҳо ба ҳамдигар дар мисоли эҳтироми калонсолон, гирифтани дасти уфтодагон, сила кардани сари ятимон, хайру сахо кардан ба камбизоатон, ҳолпурсии беморон, иззати меҳмон, арҷи мусофирон, накӯӣ ба атфол, посдории рӯҳи гузаштагон, ҳурмати устод, қиблагоҳии волидон ва ҳатто садақа ба гадоён ҳамчун амалҳои савоб маҳсуб гашта, хилофи ҳар амале бар ин фармудаҳо гуноҳ шумурда мешавад, ки ҳамаи онҳо сарчашма аз ишқ, муҳаббату меҳрубонӣ ба инсон мегиранд.

Дини мубини Ислом ҳатто никоҳи зану мардеро. ки ҳамдигарро намехоҳанд (яъне дӯст намедоранд, бар ин никоҳ розӣ нестанд) дуруст намешуморад. Пас ин воизон ин қадар сахтиҳову бадбиниҳо ва зулму носипосиро нисбати занон (ба ҳеҷ ваҷҳ ман наметавонам бовар кунам. ки фармудаи динӣ ҳастанд) аз куҷо меоранд? Ва гузашта аз он, чаро ба омма чун фармудаҳои шариат талқин мекунанд?

Аз ин рӯ, инсонҳоро нахуст савод, ақл ва шинохту идроки мантиқӣ мебояд. Ва агар ин ҳамаро надоранд, ақаллан бояд аз касе бипурсанд, ки ин «фармуда» дар кадом ояти Қуръон аст? Азбаски «Каломи шариф» ба хати кириллӣ қариб дар ҳар як хонадон дарёфт мегардад ва тафсирҳои хубе ҳам рӯйи кор меоянд, метавон роҳат ба суоли хеш посух ёфт. Дигар мо дар он замони ҷаҳолате нестем, ки ду- се «чашми хатдор» рӯшангари роҳамон бошад. Шукр, ки босаводии саросарӣ дорем.

Дини мо ҳеҷ гоҳе хилофи ишқу дӯстдорӣ, эҳтирому муҳаббат миёни инсонҳо, хоса зану шавҳар нест. Беҳтар аст, ки Исломи ҳақиқиро худ биомӯзем, то як нафаре натавонад бо ваъзи «талхакафкунанда»-и хеш ҳаёти моро ба ҷаҳаннам бадал созаду ба ҷои дӯст доштану бо муҳаббат зистан тарс, даҳшат, зулм бар занону духтарон ва поймол кардани ҳақи онҳоро бароямон тарғиб кунад.

Ишқ ҳадяи илоҳист, ҳамдигарро дӯст доред ва бидонед, ки ҳатто муносибати мо ба Худованд ва дин ҳам бояд дар асоси муҳаббат бошад, на тарс!

Эй Худои хубу дӯстдоштанӣ! Эй Худое, ки ҳама чизро офаридӣ! Эй Худое, ки ҳама чизро
мебинӣ, медонӣ, мешунавӣ ва мефаҳмӣ! Эй Худое, ки ҳамаро дӯст медорӣ!                           Танхо ХУДО фарёдраси касе хаст,ки гарки гаму андух гаштааст.Пас шукргузори кун ва
сипос  гуй ХУДОЕРО,ки дидори мулокот ва хисобу китобашро якин
дори.Хушо ба холи касе,ки  ба ягонагии ХУДОВАНДИ тавоно,фариштагону паёмбарон,китобхои осмони, такдиру худованди, ба зинда гардонидани
баъд аз миронидан, неъмату азоби кабр ва рузи махшару хисобу китоби
 илохи бовар дорад ва худро барои он рузи пурдахшат омода сохтааст.
 Хар,ки омад ба чахон ахли фано хохад буд, Он,ки пояндаву бокист ХУДО хохад буд.

Худоҷӯён саропо нури нуранд,

Ки дур аз лағву Ҳақро дар ҳузуранд.

Касоне аҳли имонанду мӯъмин,

Ки аз беҳуда гуфтан дури дуранд.

Ҳар лаҳзаи умри мо ҳисоб хоҳад кард,

Аз некию бадии мо як китоб хоҳад кард,

Вақто ба рӯзи охир хонанд онро,

Бар ҳар як гуноҳи мо азоб хоҳад дод!

Бе хайру саховати дунё парво накунӣ,

Як бор намози худ бар по накунӣ,

Дар рӯзи ҳисоб назди холиқи ҷаҳон,

Шарманда зи халқи ҷаҳон парво накунӣ!

Гуфтам: Худоё дилгирам! Гуфт: хатто аз ман?

Гуфтам: Худоё диламро рабуданд! Гуфт: пеш аз ман?

Гуфтам: Худоё чикадар дури! Гуфт: ту ё ман?

Гуфтам: Худоё танхотаринам! Гуфт: пас ман?

Гуфтам: Худоё ёри хостам! Гуфт: аз гайри ман?

Гуфтам: Худоё дустат дорам! Гуфт: беш аз ман?

Хохари муъмин ва мусалмон! Занони сабур ва шуҷоъи кишварам!

Эй мусалмонон надонам то чи даврон омадаст, 

Ин чи бедорию бадбахти ба халкон омадаст. 

Ин чи бедорию бадбахти дар олам,ки муставхи шудаст, 

Аз барои чабру зулму бори исён омадаст. 

Авратон бешарм гашта кудакон пас беадаб, 

Лофу кизбу бехаёи бенамози кори эшон омадаст. 

Илмро кадре намонда олимонро хурмате, 

Вакти танбуру рубобу ною анбон омадаст.a 

Олиме аз дар дарояад бо хазорон илму фазл, 

Тахнахо созанд ки муфлис аз пайи нон омадаст. 

Золиме аз дар дарояад бо хазорон чабру зулм, 

Хона орояанд,ки у аз пеши султон омадаст. 

Дар замонаш неъмату мурги кабоб оранду пеш, 

Ки фалон ибни фалон имруз мехмон омадаст. 

Олимонро хор доранд золимонро бас азиз, 

Лочарам бар халк мехнат хамчу борон омадаст. 

Ту Саноиро биомурз эй Карим аз фазли хеш, 

З-он ки ин дунё бар у Валлохи зиндон омадаст. (Cанои)